Savas Patsalidis

Δεν ανήκω στους φαν της Νένας Μεντή (όπως και κάθε άλλης τηλεοπτικής περσόνας). Το ότι πήγα να τη δω να υποδύεται τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, ήταν πιο πολύ από περιέργεια. Με ιντρίγκαρε η μακροβιότητα του θεάματος. Η αλήθεια είναι πως πέρασα ευχάριστα. Το κείμενο-διασκευή του Πέτρου Ζούλια είχε καλή πύκνωση, γρήγορο βηματισμό και θεατρική εστίαση, όχι όμως κάτι το ιδιαίτερο που να τραβάει την προσοχή.

Σημαντικά και ασήμαντα εν συντομία

Eίναι σπουδαίο πράγμα να μπορείς να αντιμετωπίσεις τους κλασικούς με μια σχετική «χαλαρότητα». Και εννοώ χωρίς αισθήματα ενοχής, χωρίς απολογίες και, γενικά, χωρίς τα γνωστά βαρίδια. Δε λέω, είναι καλός και αναγκαίος ο σεβασμός των μεγάλων κειμένων. Όταν όμως ακυρώνει τη ζωντάνια τους και καταδυναστεύει την ελευθερία ανάγνωσής τους, τότε κάθε άλλο παρά ευεργετικός είναι.

Σύγχρονες σωματικότητες

Αυτήν τη στιγμή εννέα στις δέκα νέες ομάδες δοκιμάζονται άλλοτε συνειδητά και άλλοτε από σπόντα με το σωματικό θέατρο. Και καλά κάνουν, εφόσον εκτιμούν ότι αυτό γνωρίζουν καλύτερα ή γιατί πιστεύουν ότι αυτό τις εκφράζει. Ας μην το προβάλλουν όμως ως κάτι καινούριο ή «επαναστατικό».

Ένας μοναδικός Δον Ζουάν Το Εθνικό Θέατρο της Σόφιας στη Θεσσαλονίκη

Σ’ αυτή την πόλη όλο γκρινιάζουμε. Και πάντα κάποιος άλλος μας φταίει. Η πλάκα είναι ότι δεν κάνουμε και τίποτε για να αντιστρέψουμε την κατάσταση, να τη διορθώσουμε. Τα παραδείγματα άπειρα. Στέκομαι σε ό,τι μου είναι πιο οικείο: το θέατρο.

Η εκκρεμότητα των λέξεων και άλλα αποστάγματα Ένας Μπέκετ στο Θέατρο Σοφούλη

Πέντε μπεκετικά μονόπρακτα συνθέτουν τον καμβά της σπονδυλωτής ιστορίας που είδαμε στο Θέατρο Σοφούλη από τη θεατρική εταιρεία Angelus Novus με τον τίτλο «Πώς να πω», σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη.

This video was exclusively created for savaspatsalidis.blogspot.com

Περί «ζωντανού» θεάματος

Πολλοί θεατρολόγοι πρεσβεύουν ότι η παράσταση δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά αναπαράσταση χωρίς αναπαραγωγή, δηλαδή μια πράξη της οποίας το «είναι» ολοκληρώνεται αποκλειστικά μέσα από την εξαφάνισή της. Οποιαδήποτε προσπάθεια ένταξής της στη λογική της αναπαραγωγής, ακυρώνει την οντολογία της.

Μονολογώντας επιβιώνουμε

Ο θεατρικός μονόλογος έχει πάρει πια μορφή επιδημίας. Τίποτα δεν τον σταματά. Κάθε θέατρο και από έναν, τουλάχιστο. Κάποιοι βλέπονται, οι περισσότεροι όμως όχι. Το βέβαιον είναι ότι το είδος δεν κινδυνεύει. Η ιστορία έχει δείξει πως επιβιώνει παντός καιρού και χρήστη. Όλοι βρίσκουν και κάτι που τους βολεύει.

Περί κριτικής και πάλι

Σε ένα σχόλιό μου στις 10/01/10, έγραφα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η θεατρική κριτική στις μέρες μας. Δίνω συνέχεια στο θέμα, με αφορμή τη διαμάχη που ξέσπασε στην Αμερική ανάμεσα στους μπλόγκερ, τους παραγωγούς και τους κριτικούς των εφημερίδων, μόλις ανακοινώθηκε ο αποκλεισμός των τελευταίων από την επιτροπή των θεατρικών βραβείων Τόνι (2009), με το σκεπτικό ότι οι απόψεις τους δεν συνάδουν με τη φιλοσοφία του θεσμού.

Θέατρο, υβρίδια και το τέλος της αθωότητας

Στη βιολογία υβρίδιο είναι ο οργανισμός που παράγεται από τη διασταύρωση δύο γενετικά διαφορετικών στοιχείων/μορφών. Στις πολιτιστικές σπουδές, το υβρίδιο επίσης προκύπτει από τη διασταύρωση ή συνεύρεση δύο διαφορετικών πολιτισμών, ειδών, υλικών κατασκευής κ.λπ. Το πιο σημαντικό με ένα υβρίδιο είναι ότι ακυρώνει οποιαδήποτε διεκδίκηση ιεραρχικής καθαρότητας.

Ο θάνατος της κριτικής

Τη στιγμή που η ιατρική κάνει το παν να επιμηκύνει τη ζωή, οι θεωρητικοί της ζωής μιλούν μονίμως για θάνατο: της ιστορίας, της ιδεολογίας, του έθνους, του είδους, και πρόσφατα της θεατρικής κριτικής. Αναμενόμενη εξέλιξη. Γιατί, εάν δεχτούμε το απλό σκεπτικό που λέει ότι όσο θα βελτιώνεται η τεχνολογία τόσο θα περιορίζεται και η δυνατότητα του ανθρώπου να (επι)κρίνει, τότε μπορούμε να φανταστούμε τι μέλλον προοιωνίζεται για ένα καθαρά επεμβατικό εργαλείο όπως ο κριτικός λόγος.

Ακόμη στεγνώνει

Είδα την παράσταση πριν από έντεκα χρόνια. Τη βρήκα άθλια. Πριν γράψω αυτό το σημείωμα την ξαναείδα. Σκέφτηκα μήπως έκανα λάθος τότε. Και πάλι άθλια τη βρήκα. Όχι όμως και ο κόσμος, ο οποίος επιμένει να τη στηρίζει μαζικά. Ποιος τελικά δικαιώνεται; Και εν πάση περιπτώσει, ένα δημοφιλές θέαμα είναι απριόρι ένα κακό ή, έστω, ποιοτικά «ύποπτο» θέαμα; Η κουβέντα μας, όπως καταλαβαίνετε, είναι για το «αθάνατο» «Σεσουάρ για δολοφόνους».

Αναζητώντας τη νέα Ευρώπη

Συνεχίζεται και φέτος η εντυπωσιακή στροφή του θεάτρου μας σε εγχώρια έργα, θέματα και παραδόσεις. Kάποιοι μιλούν για αναγέννηση, άλλοι για περίεργη εσωστρέφεια. Στο μυαλό μου, ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο. Ούτε πρόκειται για κάποια ελληνική ιδιαιτερότητα –ανάλογες τάσεις παρατηρούνται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Πιο πολύ το βλέπω ως αντίδραση των εθνικών θεάτρων στις νεφελώδεις σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί με το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η οθόνη της τεχνολογίας και του θεάτρου

Οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, κόσμος απολύεται, σπίτια χάνονται και το ελληνικό θέατρο, αντί να συρρικνώνεται και να μαραζώνει, μεγαλώνει. Πέρυσι είχαμε στην Αθήνα γύρω στις 500 παραστάσεις. Πρόπερσι κοντά στις 450. Φέτος, όπως τις υπολογίζω από τα διάφορα ρεπορτάζ και δελτία τύπου που άρχισαν ήδη να κυκλοφορούν, θα κυμανθούν περίπου στα ίδια επίπεδα.

Πολύ κακό για το τίποτα

Κάθε φορά που οι «γιουχαϊστές» της Επιδαύρου γίνονται πρωτοσέλιδο (με πιο πρόσφατο παράδειγμα στους «Πέρσες» σε σκην. Γκότσεφ) επανέρχεται και το ερώτημα: τελικά πώς θέλουμε να λειτουργεί η Επίδαυρος, ανοιχτή μόνο σε παραστάσεις γνώριμων προδιαγραφών ή και σε πειραματικές αναγνώσεις; Επειδή κανένας χώρος που θέλει να λέγεται ζωντανός δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι και «ιερός» (= κλειστός, άρα νεκρός), θα έλεγα πως το θέατρο κερδίζει με μια Επίδαυρο ανοιχτή και προς το μη προβλέψιμο, έστω κι αν το τίμημα είναι τα αναμενόμενα παρατράγουδα.

Η «Ευρώπη» των φεστιβάλ

Για όσους αγαπούν τα θεατρικά φεστιβάλ, ο Μάιος, ο Ιούνιος και ο Ιούλιος είναι οι καλύτεροι μήνες. Κι αν η κλωνοποίησή τους συνεχιστεί στους ίδιους ρυθμούς, σε λίγα χρόνια όλοι οι μήνες θα «παίζουν». Το «γιατί» είναι ένα σύνθετο θέμα με πολλές παραμέτρους. Στέκομαι επιλεκτικά σε ορισμένες.

Κρατικές εκθρονίσεις και ενθρονίσεις

Για όσους γνωρίζουν το βίο και την πολιτεία του ΚΘΒΕ, οι πρόσφατες αναταράξεις δεν πρέπει να ξάφνιασαν. Όσα χρόνια θυμάμαι το Κρατικό, όλο σε κρίση βρίσκεται. Κάθε διευθυντής και κρίση. Κάθε κυβέρνηση και κρίση. Δεν εξετάζω ποιος κερδίζει στο ζύγι των εντυπώσεων. Το βέβαιο είναι ότι, όπως σε κάθε σχέση έτσι και στις σχέσεις που ρυθμίζουν την πορεία του Κρατικού το φταίξιμο δεν πάει μονόπαντα.

Περί ιδεολογίας, αισθητικής και στερεοτύπων

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να διαμορφώνεται ένα ενδιαφέρον ρεύμα στους κόλπους του θεάτρου μας, το οποίο συνειδητά επικεντρώνεται σε «άλλα» πρόσωπα και «άλλους» πολιτισμούς (Βλ. «Φωτιά και νερό», «Εξόριστοι», «Σφαγείο», «Ένας στους δέκα», «Αραβοϊσραηλινός τσελεμεντές», «Μαυρομάτες», «Το όνομά μου είναι Κόρι» κ.λπ).

Η (αν)αισθητική της βίας: Περί πλαισίων

Eύστοχα και επίκαιρα τα σχόλια του συναδέλφου κ. Δ. Τσατσούλη γύρω από τη βία. Πράγματι, εάν υπάρχει μια λέξη που δίνει το στίγμα των περισσότερων έργων που παίζονται φέτος στις σκηνές της χώρας είναι η βία. Η βία βέβαια ήταν πάντοτε παρούσα σε όλες τις εξελικτικές φάσεις του θεάτρου. Απλώς σήμερα, η εξοικείωση του καταναλωτή με τις πλέον ακραίες εκδηλώσεις της (ελέω τηλεόρασης, ίντερνετ, κ.λπ), σπρώχνει και το θέατρο σε εξίσου ακραίες και συχνά αμφιλεγόμενες επιλογές.

Θεατρική Θεσσαλονίκη σε τούνελ χωρίς φως

Σε πρόσφατο αφιέρωμα ενός εντύπου free press στη Θεσσαλονίκη παρατήρησα το εξής ενδιαφέρον. Ενώ είχε σχόλια για τα πάντα, από τα τσουρέκια γνωστού ζαχαροπλάστη μέχρι τα in ψυχαγωγικά στέκια, δεν έκανε κουβέντα για θέατρο. Παράληψη που αναμφίβολα αδικεί ορισμένα σχήματα που επί σειρά ετών προσπαθούν για το καλύτερο, όμως ως γνωστό η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα που λέει ότι η θεατρική Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει στον πολιτιστικό χάρτη της χώρας.

Τα εθνικά θέατρα της Νέας Ευρώπης: η στιγμή της ανασύνταξης

Τον τελευταίο καιρό έχουν πυκνώσει εντυπωσιακά οι μελέτες και τα συνέδρια που αφορούν τα εθνικά θέατρα και το ρόλο τους στον υπό διαμόρφωση πολιτιστικό χάρτη της Νέας Ευρώπης. Παλιότερα, και εννοώ στις αφετηρίες του θεσμού, τα πράγματα ήταν σχετικά ευανάγνωστα μιας και το κύριο βάρος της αποστολής των θεάτρων αυτών ήταν να βοηθήσουν στη σφυρηλάτηση της εθνικής ταυτότητας του τόπου. Κύριοι αποδέκτες και εκτιμητές των σκηνικών (μυθ)ιστοριών ήταν οι αστοί.

Από το θέατρο των εικόνων στο θέατρο των αφτιών

Οι έμποροι του πρωτοεμφανιζόμενου στην Ελλάδα Ζοέλ Πομμερά (το είδαμε σε μια φροντισμένη παράσταση από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη) είναι ένα έργο που κάλλιστα θα μπορούσε να ενταχθεί στην ίδια κατηγορία με έργα δημιουργών όπως ο Χάινερ Μίλλερ, ο Χάουαρντ Μπάρκερ, ο Κολτές, ο Μάρτιν Κριμπ, και ανάμεσα στους δικούς μας

Περί νεοελληνικού θεάτρου και πραγματικότητας

Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο αριθμός των νεοελληνικών έργων που παρουσιάζονται και φέτος στις σκηνές της Αθήνας. Τα υπολογίζω γύρω στα 60, ίσως και περισσότερα. Δικαιολογημένα λοιπόν τα εκτενή ρεπορτάζ που διαβάζουμε στα πολιτιστικά ένθετα των εφημερίδων.

Η μόνη βιώσιμη πρωτοπορία είναι το σύστημα

Μια από τις πιο κοινές και συνάμα παρερμηνευμένες λέξεις στον χώρο του θεάτρου σήμερα (εγχώριου και αλλοδαπού) είναι η «πρωτοπορία». Κάθε φορά που μια παράσταση ξεφεύγει κάπως από την πεπατημένη ή ξενίζει ή παρουσιάζεται σε χώρους περίεργους, αμέσως η κριτική σπεύδει να την χαρακτηρίσει πρωτοποριακή, χωρίς να κάτσει να σκεφτεί τι πάει να πει τελικά πρωτοπορία,

Μια κούκλα αφηγείται To «Λα Πουπέ» στο θέατρο «Μελίνα Μερκούρη»

Άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο τα θεατρικά σχήματα να ανακοινώνουν το φετινό τους πρόγραμμά. Σε όγκο παραγωγών η σεζόν δείχνει κατά τι συρρικνωμένη, πράγμα λογικό αν αναλογιστεί κανείς την οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε. Ο χρόνος θα δείξει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.

Η επιφάνεια καλή, το βάθος ανύπαρκτο «50.00 διηγήματα» στο θέατρο Σχήμα Εκτός Άξονα

Ένα είναι το βέβαιον: το devised theatre ή προς το ελληνικότερο το θέατρο της επινόησης, δεν είναι για όλα τα γούστα. Είναι για τους λίγους και, κυρίως, τους νεότερους και όχι κατ’ ανάγκη μυημένους στα μυστικά της τέχνης του Διονύσου.

Η επιφάνεια καλή το βάθος ανύπαρκτο «50.00 διηγήματα» στο θέατρο Σχήμα Εκτός Άξονα

Ένα είναι το βέβαιον: το devised theatre ή προς το ελληνικότερο το θέατρο της επινόησης, δεν είναι για όλα τα γούστα. Είναι για τους λίγους και κυρίως τους νεότερους και όχι κατ’ ανάγκη μυημένους στα μυστικά της τέχνης του Διονύσου.

Άστοχες μεταποιήσεις «Ο τρελλός της Αθήνας» στο Θέατρο Κήπου

Ο Γιάννης είναι ένας τρελός, χωρίς πρόσωπο, χωρίς παρελθόν και μέλλον, που συνθέτει τη δική του «πιραντελική» αφήγηση με επίκεντρο την Αθήνα, μια Αθήνα ξεχασμένη, χαμένη στα βάθη του χρόνου. Το σαλεμένο μυαλό του αναζητεί ουσίες και αυθεντικές εικόνες, αφετηρίες και βεβαιότητες, αλήθειες και ψέματα. Θέλει να μάθει πράγματα για τον τόπο του, την ταυτότητά του, τις ρίζες του.

Ένα άνισο θεατρικό πανόραμα

Όπου να ‘ναι κλείνει τον κύκλο του και αυτό το θεατρικό καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη. Έχουν απομείνει μια δυο παραστάσεις στο Θέατρο Συκεών, αλλά δεν βλέπω πώς μπορούν να αλλάξουν τις συνολικές εντυπώσεις. Το μόνο που είναι σε θέση να αλλάξει την κασέτα που παίζεται κάθε καλοκαίρι είναι μια ριζική, θα ‘λεγα επαναστατική αλλαγή στην όλη φιλοσοφία που διέπει το σκεπτικό των διαχειριστών της πολιτιστικής ζωής της τοπικής κοινωνίας.

Αριστοφάνης και κιτς

Aπό τις τέσσερις συνολικά αριστοφανικές κωμωδίες που παίχτηκαν φέτος στην Επίδαυρο είδαμε τελικά τις τρεις («´Ιππής», «Αχαρνής» και «Πλούτος», όλες στο Θέατρο Δάσους και με μπόλικο κόσμο). Δεν είδαμε τη «Λυσιστράτη». Όμως, εάν κρίνω από τα γενικά σχόλια στον Τύπο και αυτή μάλλον πρέπει να κινήθηκε σε ανάλογο μήκος κύματος με τις άλλες.

Μια Λοκάντα στον Κήπο Γκολντόνι με «Λοκαντιέρα» στις Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου

Mήλο της έριδας η Μιραντολίνα, η κληρονόμος μιας λοκάντας (πανδοχείου), όπου συχνάζουν διάφοροι τύποι: ένας φαιδρός Μαρκήσιος, ένας κόμης που αγόρασε τον τίτλο του και ο Ιππότης Ριπαφράτα, δηλωμένος μισογύνης που στο τέλος παραδίδεται στα θέλγητρα της πονηρής λοκαντιέρισας.

Σκηνοθετώντας από μνήμης «Οιδίπους Τύραννος» στο Θέατρο Γης

Υπάρχουν σκηνοθέτες, κυρίως νέοι, που ξοδεύουν άπειρες εργατoώρες προσπαθώντας να δουν πώς και τι πρέπει να κάνουν σε μια παράσταση κλασικού ρεπερτορίου. Υπάρχουν όμως και άλλοι οι οποίοι σκηνοθετούν με κλειστά μάτια, δηλαδή από μνήμης. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Ένας καλλιτέχνης που κατέβηκε στην Επίδαυρο περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο. Σύνολο σκηνοθεσιών: 36 (με το Αμφιθέατρο, το ΚΘΒΕ και το Εθνικό).

Ποιος Λευτεράκης ;Οι Ρέππας/Παπαθανασίου και ολίγος Σακελλάριος στο Θέατρο Κήπου

Κανείς δεν λέει ότι το γέλιο δεν κάνει καλό στην υγεία. Μάλιστα όσο πιο δύσκολα περνάμε στην καθημερινότητά μας τόσο πιο πολύ το έχουμε ανάγκη. Όμως, αυτός δεν είναι λόγος να παίρνουμε τα κείμενα και να τους αλλάζουμε τον αδόξαστο στο όνομα (υποτίθεται) του γέλιου. Κάπου πρέπει να βάζουμε φρένο. Ιδίως όταν τα υλικά μας δεν αντέχουν.

Ιππείς ήταν και πέρασαν

Ο Αριστοφάνης έγραψε τους Ιππής το 424 π.Χ, σε μια ιστορική στιγμή κατά την οποία ο δημαγωγός Κλέων (γιος πλούσιου βυρσοδέψη και ηγέτης των Δημοκρατικών μετά το θάνατο του Περικλή) έκανε τα δικά του κόλπα στην πολιτική σκηνή της Αθήνας. Ο συγγραφέας, θορυβημένος από τις επικίνδυνες μεθόδους του δημαγωγού, σκαρφίζεται τη δραματική περσόνα του Παφλαγόνα και βάζει απέναντί του έναν ακόμη πιο φαύλο, τον Αλλαντοπώλη, ώστε να δείξει πωςη κακοδιαχείριση, η μπαγαποντιά, η ανεντιμότητα, η χειραγώγηση και το ψέμα, μόνο με τις ίδιες γαλιφιές αντιμετωπίζονται.

Θέατρο γιαλαντζί «Θέλει τέχνη ο έρωτας» στο Θέατρο Κήπου

Είδα την κωμωδία του Βιτόριο Καρνούτσι «Θέλει τέχνη ο έρωτας», διασκευασμένη από το Νίκο Καμπάνη το 1930 και «πειραγμένη» (τρόπος του λέγειν) από το Βασίλη Τσιβιλίκα. Καμία έκπληξη. Ό,τι περίμενα: φτηνό χιούμορ, τηλεοπτικές και επιθεωρησιακές μπαλαφαρίες, ξεκάρφωτες αναφορές στην τρέχουσα πολιτική ζωή, πλακίτσες και όλα τα σχετικά.

«Τρωάδες» της λήθης «Τρωάδες» από το Θέατρο του Νέου Κόσμου στο Θέατρο Δάσους

Ο Ευριπίδης μας άφησε ένα έργο πολύχορδο, γεμάτο γρίφους και μετέωρα ερωτήματα, σε σημείο να αναρωτιούνται πολλοί κατά πόσο έχουμε να κάνουμε με κάποιον εντυπωσιολόγο που στοχεύει στα δραματικά εφέ σε βάρος της στέρεης δομής ή με κάποιον που στηρίζει τη ρητορική αδιαφορώντας παντελώς για το ύφος και το ήθος του χαρακτήρα.

Η Θεσσαλονίκη σε καταστολή

Για έναν κριτικό που ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, η χειρότερη περίοδος είναι η καλοκαιρινή. Γιατί, απλούστατα, τίποτε το αξιόλογο δεν συμβαίνει. Μόλις πέσει η αυλαία και στην τελευταία φιλοξενούμενη παράσταση από τις φεστιβαλικές «Προ-τάσεις» της Πειραματικής Σκηνής, η πόλη μπαίνει σε μια κατάσταση τετράμηνης καταστολής.

Όταν ο ρεαλισμός ακυρώνει τον εξπρεσιονισμό

Η παράσταση «Να μου στείλετε μια ρεπούπλικα» που είδαμε από το θεατρικό οργανισμό Στιγμή στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη στο πλαίσιο των «Θεατρικών συναντήσεων» είναι βασισμένη σε μαρτυρίες και ποιήματα του Ρώμου Φιλύρα (1888-1942) με τον τίτλο «Η ζωή μου εις το Δημοκαϊτειον» (1929).

Μια ομάδα με υποσχέσεις «Η ιστορία του κυρίου Ζόμμερ» στο θέατρο Ούγκα Κλάρα

Δημοσιεύσεις Γενικού Ενδιαφέροντος

Την ομάδα την πρωτοείδαμε στο Θέατρο Σοφούλη πέρυσι και μας άρεσε. Δοκίμασαν τις δυνάμεις τους με μια μεταμοντέρνα μουσικοχορευτική περφόρμανς βασισμένη σε αποσπάσματα από μυθιστορήματα και ποιήματα γνωστών Ελλήνων συγγραφέων και τα πήγαν μια χαρά.

Θέατρο Vs Χρήμα: σημειώστε 2: Γενικά περί κοινωνίας και θεάματος

Επιστημονικά Άρθρα

Είναι γνωστό πως σε στιγμές βαθιάς κρίσης ταυτότητας, οι κοινωνίες έχουν την τάση να καταφεύγουν στο θέατρο, ίσως γιατί ο πρωτεϊκός του χαρακτήρας τους δίνει τη δυνατότητα να υπερβούν την κρίση μέσα από την υιοθέτηση ενός "άλλου" εαυτού (Debord 1983). Έχω την αίσθηση πως ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν ήταν τόσο επιρρεπής στο θεατρικό παίγνιο όσο σήμερα, ίσως γιατί ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο αβέβαιος ως προς το ποιος είναι, τι θέλει και

video created exclusively for savaspatsalidis.blogspot.com

Η μεταδραματική αισθητική των Blitz

Βlitz=αστραπιαία αεροπορική επίθεση. Με θεατρικούς όρους θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για «επίθεση» ενάντια στον ορίζοντα των προσδοκιών του θεατή. Ενάντια σ’ αυτό που γνωρίζει και αποδέχεται ως θέατρο. Μια σχεδόν φουτουριστική διαλυτική παρέμβαση, με στόχο τη δημιουργική ανασύνθεση κάπου αλλού.

Η Ομόνοιά μας: περί τόπων και ουτοπιών

Επιστημονικά Άρθρα

Κανένα έργο, πολλώ δε μάλλον ένα κλασικό έργο, δεν σημαίνει από μόνο του. Δεν είναι ούτε αυτο-κινούμενο ούτε αυτο-τροφοδοτούμενο. Το νόημα μπορεί να κατοικοεδρεύει στο σώμα του, όμως παράγεται και αναπαράγεται από συγκεκριμένα άτομα και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Η εξόρυξη γίνεται σε χρόνο ενεστώτα, εδώ και τώρα, και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων εάν το μέταλλο θα είναι πολύτιμο ή όχι, αποδεκτό ή όχι.

Ο τρόμος του κενού

Ο Μαρκ Ρέιβενχιλ είναι ένας συγγραφέας που μπορεί να μη μασάει τα λόγια του, μπορεί να σοκάρει με τις αμοραλιστικές του απόψεις, όμως το Σύστημα έχει δείξει ότι ξέρει πολύ καλά να απορροφά τους όποιους επιφανειακούς κραδασμούς προκαλούν οι αιρετικές του θέσεις.

Charles Mee's Intertextual and Intercultural Inscriptions: The Suppliants Vs Big Love*

Life [... ] is an experience we share with others

Charles Mee, Big Love

I: Despite (or because of) the political, technological and other radical changes in our postmodern times, theatre artists from all over the world still turn to the Greek classics, perhaps more frequently than any of their predecessors, with a variety of motives.[1] Some are attracted by the material or the character of the original which in many cases has led to a new version, a self-standing work. Others are tempted by the possibilities of restoring the original vision and effect of a play which they deem to have become obscured or distorted (Innes 248, 249).

The Idea of Mediation in Handke's Kaspar

I: How is the self to be defined? How does it interact with the world? These questions certainly "bear no gifts to Athens." They have been central to world drama since the time of Aeschylus. Starting with the hypothesis that characters are coherent subjects, psychologically grounded in perceptual reality, playwrights throughout the ages have repeatedly tried to elaborate a system of stable oppositions (self/other, slave/master, inside/outside, I/you, signifier/signified) to theatricalize the plight of their characters vis-a-vis culture and its institutions, to create the illusion that theatre is composed of spontaneous speech. It is a "form of writing," as critic Elinor Fuchs compellingly argues in one of her recent essays, "that paradoxically seems to assert the claim of speech to be a direct conduit of Being" (172).

Re-membered pain in John Jesurun’s Philoktetes

What I cannot see, I can touch.

What I cannot touch, I can see.

What I cannot see, I can imagine.

What I can imagine is mine to keep. What I cannot imagine is not mine

John Jesurun, Philoktetes

Even in the midst of other people, everybody's locked inside his own world

John Jesurun

We know that in standard theatre, language is used to advance plot, create character, provide exposition and resolve tensions. In short, language "embodies an attitude towards explanation and truth that is not untypical of attitudes we frequently bring to bear on our own lives" (Quigley 1985: 223). This is not the case, however,

Heterotopias of Blackness: The (Im)possibilities of the (Black) Female Self

Each day I wonder with what or with whom can I co-exist in a true union.

Adrienne Kennedy, A Movie Star Has to Star in Black and White.

It is always right

to name the place you move in.

to name...these people now.

wherever you are

they come upon you like an image.

Jay Wright, “The Master of Names”

Black American culture is a very fragmented thing. We’re all trying to come up with some definition of what we are. My absolute definition of me is the schizophrenia, the contradiction.

George Wolfe (1986).

I: Heterotopias, for Michel Foucault, are “real places—places that do exist and that are formed in the very founding of society which are something like counter-sites, a kind of effectively enacted utopia in which the real sites, all the other real sites that can be found within the culture, are simultaneously represented, contested, and inverted.”

Power Games in Shepard's Prison-House of Language: A Lie of the Mind

Sam Shepard is undoubtedly the most prolific and discussed playwright to appear in the American theatre since Edward Albee. Young as he is, Shepard has proven all these twenty five years that he is a perceptive and investigative mind, capable of translating his “American experience” into effective drama. This is not to say, however, that there is consensus over the quality of his oeuvre. Voices of discontent are also heard. Some critics, for example lament his departure from the style of his earlier, more daring plays, towards the direction of more conservative , mainstream plays with a very narrow focus of interest that lacks in “a strong social reference point” (Marranca 1981: 109).

The Revival of Ancient Greek Drama and the Rage of Greek Critics

I: "I do not think there is any other country in the world," Thodoros Kritikos, the university professor and drama reviewer, has recently pointed out, " that honors the classics with so many and also such miserable productions as [Greece]. ...In our country the daily and friendly communion with the leading writers of ...theatre has familiarized us so much with them that we call them by their first name and pat them on the back" (Kritikos 16.4.1987: 152). Kritikos obviously exaggerates. Yet his comments, with their characteristic spleen, provide a direct entry into the concerns of this paper.

Unhomelike but not homeless: Inter-national thoughts about theatre reviewing