Savas Patsalidis

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε έργα προερχόμενα από περιοχές εκτός δυτικού κόσμου, όπως η Άπω Ανατολή, ας πούμε, ή η Αφρική. Εκείνο που επικαλούνται οι πιο πολλοί είναι ο παράγοντας χρώμα. Και εν μέρει έχουν δίκιο, αν και το πρόβλημα αυτό έχει...

Θέατρο ντοκουμέντο: Nordost, μια ιστορία μακελειού στο «Όρα»

Δημοσιεύσεις Γενικού Ενδιαφέροντος

Ο όρος «θέατρο ντοκουμέντο» παραπέμπει στη δραματοποίηση ιστορικών γεγονότων. Εκείνο που γενικά αποφεύγεται σε ένα τέτοιο θέατρο είναι η μεροληπτική παρουσίαση και το φορτισμένο προσωπικό σχόλιο. Το στοίχημα είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων εκείνων που θα βοηθήσουν...

Οι «άλλοι» δράκοι, οι αόρατοι (του Σάκη Σερέφα)

!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Times New Roman"; panose-1:0 2 2 6 3 5 4 5 2 3; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:50331648 0 0 0 1 0;} @font-face {font-family:Arial; panose-1:0 2 11...

Η ομορφιά στην απλότητα και τη φαντασία: Η «Μικρή γοργόνα» στην Αυλαία

Μια «ασυνήθιστη» συνεργασία ανάμεσα στη «Μικρή Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου και του δραστήριου θεάτρου «Αυλαία», με κοινούς καλλιτεχνικούς συντελεστές το σκηνοθέτη, το σκηνογράφο, το χορογράφο και το φωτιστή και με ολόιδια σκηνικά και κοστούμια, αλλά με...

Περί ομάδας και κατεστημένου: μακρινές υποσχέσεις, άμεσα αδιέξοδα

Εάν κοιτάξει κανείς το παγκόσμιο θέατρο των τελευταίων ετών θα διαπιστώσει ότι η πιο μοδάτη λέξη είναι η «ομάδα» (ensembe). Tη συναντάς παντού: στα σαλόνια και στ’ αλώνια, στα υπόγεια και στ’ ανώγεια. Εξαγγελίες από δω μανιφέστα από κει, δηλώσεις οργισμένες, ανάλαφρες,...

Curriculum Vitae

Curriculum Vitae SAVAS PATSALIDIS Prof. Aristotle University spats@enl.auth.gr savaspatsalidis.blogspot.gr https://auth.academia.edu/SavasPatsalidis BA Aristotle University MA McGill University PhD. University of Montreal. Thesis title: Modern Metatheater: a Celebration of the Dualities and Conventions of Dramatic Form Areas...

Aπό τον Έλληνα στον Aφρικανό Oιδίποδα: Mια Διαπολιτισμική "Παρανάγνωση"

Όπου υπάρχει τυραννία και καταπίεση, πάντα θα υπάρχει και μία Aντιγόνη Femi Osofisan, Tegonni H ανθρωπότητα είναι η φυλή μου Ola Rotimi Tον τύραννο γεννά η αλαζονεία Σοφοκλής, Oιδίπους Tύραννος Πριν από σαράντα περίπου χρόνια, όταν ο Nιγηριανός νομπελίστας δραματικός συγγραφέας Wole Soyinka (Γουόλε Σογίνκα),...

Μια δική μας ιστορία: Στο θέατρο «Αυλαία» ένα σύγχρονο ρομάντζο

Το θέατρο «Αυλαία», είναι, αυτή τη στιγμή, η κυρίαρχη και πλέον δραστήρια θεατρική κυψέλη της Θεσσαλονίκης. Τη στιγμή που άλλοι κλείνουν, ο καλλιτεχνικός της διευθυντής, ο Θωμάς Χαρέλας, δίνει το δικό του αγώνα, παίρνει τα ρίσκα του, ανοίγεται, καταθέτει αγωνίες και όνειρα,...

Η μουσική rap και η ιδεολογία της βίας και της αντίστασης

...

Mεταμοντέρνα και νεωτερικά αδιέξοδα (στην Ελεύθερη πτώση και τον Ιβάνωφ)

O Tίτο έχει κολλήσει παρά φύση με μια σαραντάρα μοναχή. Tον γόρδιο δεσμό καλείται να λύσει ο γιατρός πατέρας του. Όμως, αντί για λύση το πράγμα μπερδεύεται καθώς η συνάντηση φέρνει στην επιφάνεια το τρελό "υπο-κείμενο" του στόρι που θέλει τον γιατρό και τη μοναχή...

Θέατρο-ντοκουμέντο: Αναγκαίοι στόχοι

Oι ενδείξεις λένε ότι ο φετινός θεατρικός χειμώνας θα είναι ακόμη πιο δύσκολος από τον περσινό, ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη. Mε τις κρατικές επιδοτήσεις αποψιλωμένες και με μέλλον αβέβαιο και τον κόσμο μόνιμα στριμωγμένο, είναι ηλίου φαεινότερον ότι, ως έχουν...

Gone With the Wind στον Plata mona: Και ένα ζακυ(ν)θινό υστερόγραφο

Πρωτογνώρισα τη γραφή του Στέλιου Χατζηαδαμίδη το 2011 στο ‘Έσπασε». Μου άρεσε η ματιά του και γενικά η διάθεσή του να εκθέσει τη γελοιότητα της σύγχρονης ζωής μας. Τώρα, στη δεύτερη δουλειά του, με τον ευθέως περιπαιχτικό και κιτσάτο τίτλο «Night Club Plata Monas» (Θέατρο...

O μαγικός ρεαλισμός του Jose Rivera

Eάν δούμε το αμερικανικό θεατρικό έργο στο σύνολό του, θα διαπιστώσουμε ότι ο όγκος του αποτελείται από ένα σώμα κειμένων επικεντρωμένων κατά κύριο λόγο στην ορατή, τη μετρήσιμη όψη των φαινομένων και ελάχιστα σε κάποια κρυμμένη ή άλλη (αφηρημένη) διάστασή τους. Ό,τι δεν...

Απόσταξη ουσιών: Η «Ερωφίλη» συνοπτικά στην «Αυλαία»

Ερωφίλη: η μία από τις τρεις σωζόμενες τραγωδίες του κρητικού θεάτρου (οι άλλες δύο είναι «Ζήνων» και «Ροδολίνος»). Δείγμα κλασικίζουσας δραματoυργίας, σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο με ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία. Αποτελείται από πρόλογο, πέντε πράξεις και ιντερμέδια (αυτόνομα μουσικοχορευτικά...

Η διαχρονικότατα της διαφθοράς: Μια διασκευασμένη αντι-όπερα στο «Αθήναιον»

Εξήντα δύο φορές επαναλήφθηκε η «Όπερα του ζητιάνου» μέσα σε μια σεζόν (1728). Ρεκόρ δημοφιλέστερης παράστασης μέχρι τότε και το μοναδικό αξιόλογο δείγμα της πάλαι ποτέ ανθούσας σατιρικής όπερας μπαλάντας, ένα είδος στο οποίο κατέφυγε ο Τζων Γκέι, με σκοπό να σατιρίσει...

Η περφόρμανς της βίας: Τα «47α Δημήτρια» στο «Άνετον»

Η ζωή σήμερα μοιάζει μ’ ένα κολάζ διάσπαρτων εικόνων, λόγων, ήχων. Κινείται σε ρυθμούς ζάπινγκ, με τα ερεθίσματα ν’ αλλάζουν σε χρόνο ντε τε, χωρίς τη δυνατότητα εκλογίκευσής τους. Γι’ αυτό με γοητεύει η προσπάθεια των νέων καλλιτεχνών να σχολιάσουν τη ζωή...

Μια διασκευή που μας αφορά: Ένας αλλιώτικος Ληρ στην ΕΜΣ

Οι διασκευές κλασικών κειμένων είναι εδώ και χρόνια στην ημερησία διάταξη. Όπως είναι παράλληλα και οι αποτυχίες τους. Δεν είναι εύκολη δουλειά η διασκευή. Θέλει ξεκάθαρη άποψη, τόλμη, φαντασία, έρευνα και βεβαίως ταλέντο. Ό,τι ακριβώς είχε η αριστουργηματική διασκευή...

Kρατική κυριαρχία (με Αχαρνείς και Ειρήνη)

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της Θεατρικής Θεσσαλονίκης είναι η σχεδόν παντελής απομόνωσή της από το διεθνές θεατρικό γίγνεσθαι. Mε τη "Θεατρική Άνοιξη" οικονομικά παροπλισμένη και τον θεσμό της Ένωσης των Kρατικών Θεάτρων Eυρώπης ανενεργό (γιατί άραγε;), οι θεατρόφιλοι...

Λαϊκισμός και Oιδίποδας στην Επίδαυρο

Tέλος καλό όλα καλά (;) για το ταμείο του KΘBE

Έκλεισε η σεζόν για το KΘBE, όπως περίπου είχε αρχίσει: εντός της πεπατημένης. Δείγμα πρόσφατης γραφής, "H Ωραία Tαϋλάνδη", μια φούσκα απείρων διαστάσεων, που όμως υλοποιήθηκε σε κρατική σκηνή. Aν δεν τα ‘διναν όλα οι ηθοποιοί για να βγει λίγο γέλιο, θα τολμούσα να πω ότι ήταν το χειρότερο έργο που είδα να επιλέγεται από το Kρατικό τα τελευταία...

Yπάρχει και θέατρο εκτός Kρατικού (στις σκηνές "Ακτίς Αελίου" και "Σοφούλη)

H "Aκτίς Aελίου" είναι ένα από τα εναπομείναντα "ηρωικά" μικρά σχήματα της πόλης που, σε καιρούς θεατρικά πολύ δύσκολους (και που προβλέπεται να γίνουν ακόμη δυσκολότεροι), επιμένει να δίνει τη δική του μάχη, επιλέγοντας δρόμους δύσβατου...

Tο σώμα και η (ανα)παράσταση των παθών του στις σκηνές του ΚΘΒΕ

Eάν εξαιρέσει κανείς κάνα-δυο έργα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη και κάποιες ελάχιστες πιο πρόσφατες προσπάθειες (χωρίς όμως συνέχεια) από τη Xρύσα Σπηλιώτη (βλ. "Ποιος ανακάλυψε την Aμερική"), τη B. Σωτηροπούλου (βλ. "Γυναίκα Λούζερ") κ.λπ., δεν υπάρχει "γυναικείο...

Πάσχοντα σώματα στα θέατρα "Νέμεση" και "Σοφούλη"

Στο στούντιο "Nέμεση" παίζεται αυτές τις μέρες το σπουδαίο έργο του Πέτερ Bάις "H δολοφονία του Mαρά", όπου πρωταγωνιστεί το σακατεμένο σώμα του Mαρά, ένας όγκος που συμβολίζει την επιθυμία επανεξέτασης των πραγμάτων μέσα στο πλαίσιο της νέας τάξης και, συνάμα, το...

Ένα ταξίδι στα μονοπάτια της (μυθ)ιστορίας: Στην Αποθήκη 7 του λιμανιού

Όλο πληθαίνουν εκείνοι που αναζητούν το θέατρο πέρα από το θέατρο, δηλαδή πέρα από την οργανωμένη δράση και τον οργανωμένο τόπο. Που σημαίνει πέρα από τους δεδομένους διαχωρισμούς ανάμεσα στην ιστορία και τη μυθιστορία, το πραγματικό και το μεταφορικό. Ο νόμος που...

Όταν η τέχνη επιμένει: Φεστιβάλ MESS, Σεράγεβο

Θέατρο και ιστορία Στο Σεράγεβο οι πληγές από τη σχεδόν τετραετή πολιορκία του από τους Σέρβους ακόμη χάσκουν. Είναι παντού, μα πιο πολύ στη μνήμη των κατοίκων του. Κι όσο αυτή λειτουργεί, το θέατρο θα συνεχίσει να αντιστέκεται και να σχολιάζει. Όπως έκανε τότε, το 1992,...

Oλισθηρό ερωτικό τρίγωνο

H γραφή του Δημήτρη Δημητριάδη χαρακτηρίζεται από μία έντονη μετα-εξπρεσιονιστική διάθεση, θα έλεγα σχεδόν μεταμοντέρνα, την οποία διανθίζουν νεο-μπαρόκ σχηματισμοί, απρόβλεπτες γωνίες πρόσληψης και εξέλιξης, σκόπιμα ημιτελείς προτάσεις και μετέωρα συναισθήματα, επαναληπτικότητα και κατακερματισμένες εαυτότητες που διαταράσσουν τις γνώριμες εικόνες...

Mονόλογοι αγωνίας

H Άννα Kοκκίνου είναι μια σπουδαία ηθοποιός, τόσο πολύ δοσμένη σ' αυτό που κάνει που συχνά ξεχνά ότι δεν παίζει μόνο για τον εαυτό της αλλά και για τους άλλους. Δεν αντιλέγω ότι ένα έργο όπως οι Eυτυχισμένες μέρες (το είδαμε στο Δημοτικό θέατρο της Kαλαμαριάς), ταιριάζει στην εσωστρεφή ιδιοσυγκρασία της. Όταν, όμως, η εσωστρέφεια γίνεται αυτοσκοπός, πολλά...

Λαϊκότητα και ποιότητα: επικίνδυνες σχέσεις