tag:blogger.com,1999:blog-89375457540020802432024-03-13T06:41:46.208+02:00Savas PatsalidisUnknownnoreply@blogger.comBlogger656125tag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-69515013642565261332024-03-10T11:52:00.010+02:002024-03-10T12:08:18.648+02:00Περί τέλους και λοιπών προσδοκιών
Το Προσδοκώ, το πιο πρόσφατο θεατρικό έργο του Γιώργου
Βέλτσου (με τις τρεις παρεμβάσεις της Ευγενίας Βάγια), που είδαμε σε πανελλήνια πρώτη στο Φουαγιέ του ΚΘΒΕ, είναι μια περφόρμανς ιδιαίτερη,
απαιτητική, ποικιλοτρόπως δύσκολη, όμως ταυτόχρονα δυνάμει προσιτή και ευανάγνωστη,
οπότε, υπ' αυτή την έννοια, θα μπορούσε να την πει κανείς
και "εύκολη", δηλαδή "φιλική" προς Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-22338273865191395482024-02-03T09:02:00.000+02:002024-02-03T09:02:07.063+02:00Ένας απλοϊκός Προμηθέας
Πήγα
με μεγάλο καλάθι στο θέατρο Γκλόρια να δω τον Προμηθέα, την πρώτη
συγγραφική απόπειρα του Άρη Μπινιάρη, και δυστυχώς όπως μπήκα, βγήκα: με το
καλάθι σχεδόν άδειο. Πριν όμως εξηγήσω τους λόγους, επιτρέψτε μου να στραφώ
στον «παλιό» Προμηθέα (Δεσμώτη), γιατί έχει σημασία η παρουσία του στη
συζήτηση που ακολουθεί.
Το
κλασικό αρχέτυπο
Μολονότι
έχουμε να κάνουμε με ένα έργο στην όψη Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-91702237631732501592024-01-28T14:49:00.003+02:002024-01-28T14:49:51.520+02:00Ένα φωτεινό ταξίδι στο σκοτάδι
O θάνατος είναι το μόνο
αξιόπιστο και αταξικό δεδομένο στη ζωή του ανθρώπου. Αρέσει δεν αρέσει όλοι
υποκλινόμαστε μπροστά του γιατί είναι ο βέβαιος νικητής. Κι όμως, αν και το
απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο δεδομένο κάθε ζωντανού οργανισμού, είναι τόσο
δύσκολο να γράψει κανείς για αυτόν, τόσο δύσκολο να τον υποτάξει με όπλο τη
δυναμική της λέξης. Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει;
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-70004810103879411232024-01-28T14:28:00.004+02:002024-01-28T14:28:37.664+02:00Στην αρένα ενός σύγχρονου Κολοσσαίου
Όλα τα μεγάλα ζητήματα
που ήδη διαμορφώνουν ραγδαία τη πολιτισμική, πολιτική, ανθρωπολογική,
εθνολογική, ταυτοτική, και «ψυχροπολεμική» φυσιογνωμία του 21ου αιώνα
βρίσκονται στο επίκεντρο του δράματος του Βρετανού συγγραφέα Robert Icke
(Ρόμπερτ Άικ), Τhe Doctor, που παίζεται αυτή τη στιγμή στο Αμφιθέατρο,
σε σκηνοθεσία (και μετάφραση) Κατερίνας Ευαγγελάτου.
Περί κοινού
Πρόκειται Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-54133120119558965472024-01-28T13:54:00.000+02:002024-01-28T13:54:04.459+02:00Κωμωδία: μια δύσκολη αναμέτρηση
Πολύ σπάνια θα συναντήσουμε κωμωδιογράφο που ζει στη Νέα
Υόρκη να αλλάζει τη γεωγραφία δράσης των
ηρώων του. Και αντιλαμβανόμαστε το γιατί. Η Νέα Υόρκη είναι ένας πολύ
ιδιαίτερος τόπος, ένας «πλανήτης» από μόνος του. Ένας τόπος που σε πολιορκεί
από παντού, με τις μυρωδιές του, τις κουζίνες του, τους ουρανοξύστες του, τους
ψυχαναλυτές του, τους χρηματιστές του, τα υπερθεάματα και Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-39806137155476869132024-01-14T09:37:00.002+02:002024-01-14T09:54:27.448+02:00Το τραύμα της απώλειας: σκέψεις και προβληματισμοί με αφορμή τις «Γυναικοκτονίες»
Η σύγχρονη δραματουργία διαρκώς διευρύνεται,
αναζητώντας δρομολόγια και λύσεις πέρα από το δεδομένο, το κλειστό κείμενο του
ενός συγγραφέα, με κατεύθυνση πιο ανοικτές, ευμετάβλητες φόρμες, δομές και
κειμενικότητες προκειμένου να φιλοξενήσουν τις νέες (διαφεύγουσες)
πραγματικότητες που δημιουργούνται γύρω μας με πρωτοφανή ταχύτητα. Οι τίτλοι
(σαφείς και ασαφείς) πέφτουν βροχή. Ένα τάχει:
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-50322410123106359532024-01-06T14:51:00.001+02:002024-01-14T09:54:01.996+02:00Επιτέλους Βίρα
Μια παράσταση αντάξια του ονόματος του ΚΘΒΕ. Μια
παράσταση που μόνο ένας μεγάλος θεατρικός οργανισμός μπορεί να φέρει εις πέρας.
Μια πραγματικά μεγάλη νύχτα για την απαξιωμένη, τη σχεδόν ξεχασμένη ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ.
ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ: μια ευκαιρία να εκτιμήσουν και οι νεότεροι τις αρετές του είδους, που
είναι πολλές και που αξίζει να τις επαναφέρουν.
Δεν είναι Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-67435779001251935822024-01-06T13:41:00.004+02:002024-01-14T09:53:41.347+02:00Το πλυντήριο της εξουσίας
Το θέατρο είναι ένας φανταστικός
τόπος όπου όταν πια όλα έχουν ειπωθεί, όταν πια όλα έχουν γίνει πράξη και έχουν εξαντληθεί, εκείνο
που τελικά μένει ως ανάμνηση δεν είναι η ζωή σε εκδοχή μινιατούρας (αν και αυτό
δεν αποκλείεται), αλλά η ζωή σε μεγέθυνση, ώστε
να μπορούμε να διακρίνουμε, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, τις
ψηφίδες που τη συνθέτουν, τα Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-34929869035938478342023-12-12T10:21:00.003+02:002024-01-14T09:54:52.755+02:00(IF) THIS IS NOT ROMEO AND JULIET, WHAT IS IT?
Μια παράσταση μπορεί
να ενθουσιάσει, να δυσαρεστήσει, να εκνευρίσει, να απογοητεύσει, να συναρπάσει,
να αναστατώσει, να ανατρέψει, να ξεσηκώσει, να εμπλέξει, να μπερδέψει, να
συγχύσει, να κοιμίσει και πάει λέγοντας . Ουκ έστιν τέλος στις αντιδράσεις. Από
τη στιγμή που κάθε θεατής υποδέχεται, όπως αυτός ξέρει, το "δικό του"
θέατρο, όλα τα σενάρια είναι πιθανά.
Αυτή η Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-8735705520500350002023-12-12T09:35:00.004+02:002023-12-12T10:29:22.071+02:00Ένα πρώτο έργο με υποσχέσεις σε μια καλοκουρδισμένη παράσταση
Έστω και με κάποια καθυστέρηση κατάφερα να δω το ΤΑΟ, το πρώτο θεατρικό
έργο του Γιώργου Καφετζόπουλου, που ανέβηκε την περυσινή σεζόν στο Επί Κολωνώ
και τώρα στη Θεσσαλονίκη, στη σκηνή του "Αυλαία".
Η αίθουσα κατάμεστη, σε βαθμό
ασφυξίας. Καρέκλες τοποθετημένες μέχρι και στα όρια της σκηνής. Η μαζική
παρουσία δημιουργεί, πέρα από προσδοκίες, απορίες: τι ήταν εκείνο που Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-808182474397838352023-12-03T14:45:00.002+02:002023-12-03T14:45:27.030+02:00Γιατί αυτή η «εκκωφαντική» λύσσα; Μια άποψη από τη θέση του θεατή
Σύντομο σχόλιο με
αφορμή την παράσταση του έργου του Τένεσι Γουίλιαμς Λυσσαμένη Γάτα, σε
σκηνοθεσία Σύλλα Τζουμέρκα. Βασιλικό Θέατρο, ΚΘΒΕ
Κύριε Σύλλα Τζουμέρκα:
επειδή από χθες βράδυ (1/12/2023) σπάω το κεφάλι μου, μπορείτε να μου πείτε σας
παρακαλώ τι ήταν αυτό που μας δείξατε στο Βασιλικό Θέατρο; Που στοχεύατε; Για
βοηθήστε λιγάκι γιατί πολύ μας μπερδέψατε με Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-87511856088436885992023-12-03T13:46:00.001+02:002024-01-14T09:55:43.194+02:00Μια Γέρμα χωρίς έρμα
O Αυστραλός συγγραφέας και σκηνοθέτης Σάιμον Στόουν πήρε
το γνωστό έργο του Λόρκα Γέρμα (1934), --το ένα από τα τρία («ηθογραφικά;»)
έργα που έγραψε με θέμα τη ζωή στην ύπαιθρο (τα άλλα δύο: Ματωμένος Γάμος και Το σπίτι της
Μπερνάρντα Άλμπα)--, το διασκεύασε, όχι μόνο σε επίπεδο περιεχομένου ώστε
να είναι κοντά στην εποχή μας, αλλά και σε επίπεδο δομής, χαρακτήρων, εικόνωνUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-13245672194252694172023-12-01T18:46:00.002+02:002024-01-14T09:55:18.812+02:00Μυρίζουν ακόμη τα σκ(ρ)ατά του βασιλιά;
Οι μελετητές
του θεάτρου χαριτολογώντας λένε ότι η ιστορική πρωτοπορία εγκαινιάζεται με τα «σκ(ρ)ατά» του Αλφρεντ
Ζαρί, εννοώντας προφανώς το γνωστό του έργο Ο Βασιλιάς Υμπύ (Unu Roi), το οποίο, στις 10 Δεκεμβρίου του 1896, διά στόματος του
γνωστού ηθοποιού Φερμέν Γκρεμιέ, θα γράψει
ιστορία. Είναι η στιγμή κατά την οποία εκστομίζει επί της σκηνής του Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-76547665234813616832023-11-27T14:44:00.002+02:002024-01-14T09:56:05.800+02:00Πόση πραγματικότητα μπορεί ν’ αντέξει ένα «Σπίτι»;
Ο πλανήτης Γη βρίσκεται σε μια τροχιά
αυτο-καταστροφική. SOS.
Oλα
τα μηνύματά του φτάνουν σ’ εμάς σε μορφή κατεπείγοντος. Και όποιος κατάλαβε,
κατάλαβε. Και υποθέτω πως μέσα από τα ερεθίσματα αυτής της πνιγηρής ατμόσφαιρας
ενός επικείμενου Big Bang, ο Δημήτρης Καραντζάς ένιωσε την
ανάγκη να μοιραστεί μαζί μας τις ανησυχίες του, καλώντας μας στο «Σπίτι»
του, τίτλος αρκετά Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-40612760268599178532023-11-27T14:08:00.002+02:002024-01-14T09:56:26.135+02:00Οιδίπους επί… ματαίω
Οιδίπους επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Γιώργου
Σκεύα (παραγωγή: εταιρεία Λυκόφως). Μια παράσταση η οποία όταν έκανε πρεμιέρα
στην Επίδαυρο πολλοί έσπευσαν να την επαινέσουν με διθυραμβικά σχόλια, καταθέτοντας
έτσι, μεταξύ άλλων, και τον δικό τους
βροντερό αντίλογο στις παραστάσεις που μόλις είχαν προηγηθεί και είχαν διχάσει (Σφήκες
και Μήδεια). «Επιτέλους» μια σωστή τραγωδία, «Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-16686831519686552232023-11-27T13:31:00.000+02:002023-11-27T13:31:25.527+02:00«Grape: Showcase» Φεστιβάλ Αθηνών/Επιδαύρου: προοπτικές, ιδιαιτερότητες, δυσκολίες
Η ποσοτική έκρηξη των φεστιβάλ
στην Ευρώπη τα τελευταία 40 περίπου χρόνια θα μπορούσε να ιδωθεί σε συνάρτηση με
δύο παράγοντες: αφενός με τη γενικότερη φεστιβαλοποίηση της κουλτούρα (για eventification—πακετάρω/πουλάω-- μιλούν
οι γνώστες του μάρκετινγκ για eventalization μιλούν οι γνώστες του
Μισέλ Φουκώ) και, αφετέρου, με τον εκδημοκρατισμό των πρώην ανατολικών χωρών,
οι Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-88098868410438732572023-11-27T12:20:00.003+02:002024-01-14T09:56:47.772+02:00Επιδαύριος πόλεμος
Διαβάζω
σαστισμένος τη χιονοθύελλα των σχολίων που προκάλεσε η «ανίερη» Λένα
Κιτσοπούλου στην Επίδαυρο με τις διασκευασμένες αριστοφανικές Σφήκες.
Κάτι σαν σεισμός εν μέσω καύσωνα. Πολεμικό προσκλητήριο. Στα άρματα όλοι για τη
θωράκιση του θεάτρου. Ριπές από βαρύγδουπες τοποθετήσεις και εκρήξεις θυμού που
ζητούν μέχρι και την παραίτηση της διοίκησης του Εθνικού και του Κρατικού
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-33017685835303862002023-11-26T15:15:00.000+02:002023-11-26T15:15:03.095+02:00Η γοητεία της θεατρικής απάτης
Μια ανθρώπινη
τραγωδία κρύβεται πίσω από αυτή τη θεοπάλαβη κωμωδία ηθών και
αξιών, που ξετυλίγεται
σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ρωσίας στις αρχές του 19ου αιώνα, όπου
κυκλοφορεί η είδηση πως όπου να ΄ναι καταφθάνει ινκόγκνιτο ο γενικός επιθεωρητής του Τσάρου για επιτόπιο
έλεγχο.
Με αυτό το
ευφυές και συνάμα απλό τέχνασμα ο συγγραφέας του Επιθεωρητή, Νικολάι
Γκόγκολ, ανοίγει Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-46287255102870801482023-11-26T14:51:00.004+02:002024-01-14T09:57:22.925+02:00Το μαγειρείο της μνήμης: προβλήματα και υποσχέσεις
Η εισαγωγή (επιτέλους) του showcase στο πρόγραμμα του
Φεστιβάλ Αθηνών/Επιδαύρου ήταν, κατά τη γνώμη
μου, μια πολύ σημαντική προσθήκη στη φυσιογνωμία και τη φιλοσοφία του, καθώς
επίσης και στην προσπάθεια ενίσχυσης της εξωστρέφειας του ελληνικού θεάτρου στο
σύνολό του. Αρκεί να αντέξει στον χρόνο ώστε να αποδώσει καρπούς. Τα κέρδη δεν
έρχονται εν μία νυχτί. Όσοι υποστηρίζουν κάτι Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-49334725609125327942023-07-06T11:41:00.002+03:002023-07-06T11:44:03.415+03:00Θέατρο και πολιτική: αγώνας προσωπείων
Ως πολίτης παρακολουθώ την πολιτική σκηνή του τόπου,
όπως περίπου παρακολουθώ και μια θεατρική παράσταση: από κάποια σχετική απόσταση
ασφαλείας που να μου επιτρέπει να κρίνω και να συγκρίνω. Δεν είναι πάντοτε εύκολο,
ιδίως όταν παρεισφρέει (διόλου τυχαία) η τοξική ρητορική της πόλωσης, η οποία σπρώχνει,
ενίοτε βίαια, τον «θεατή» να ασπαστεί τη
λογική της αποκλειστικότητας είτε/είτε Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-18308240769606283782023-06-02T19:02:00.008+03:002024-01-14T09:57:47.301+02:00Περί followers και άλλων δεινών
Οι σχέσεις της αγοράς με το θέατρο και
τους συντελεστές του ούτε καινούργιες είναι ούτε εύκολες. Μετράνε τόσα χρόνια
όσα και η ίδια ιστορία του θεάτρου ως οργανωμένο θέαμα. Ο λόγος απλός. Από τη
στιγμή που το θέατρο ζει μέσα στη δημόσια σφαίρα, και εν πολλοίς συντηρείται
από αυτή, δεν μπορεί να αποφύγει το ολισθηρό και αβέβαιο παιχνίδι των
"επικίνδυνων σχέσεων" μαζί της.
Η Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-39650305833952200542023-05-20T10:34:00.000+03:002023-05-20T10:34:01.686+03:00«Big» in Japan, «small» στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών
Στην αρχή το «Μικρό Θέατρο» της Μονής Λαζαριστών, είχε προοριστεί ως χώρος δοκιμών. Ένα
ευμετάβλητο black box. Καθόλου
άσχημη ως σύλληψη. Ενδεικτικές των προθέσεων και οι πρώτες παραστάσεις που
φιλοξενήθηκαν εκεί. Θυμάμαι το εναρκτήριο λάκτισμα με το έργο του Μίλαν Κούντερα Ο
Ιάκωβος και
ο αφέντης του (1998), και λίγους μήνες μετά το Φάτσερ (1999),
και τα δύο σε Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-90883620105862733162023-05-20T10:17:00.003+03:002023-05-20T10:19:00.845+03:00Περί μουσικού θεάτρου
Καταρχάς να πω το εξής: το ελληνικό
θέατρο έχει ανάγκη τη δυναμική παρουσία του μουσικού θεάτρου, και εννοώ πιο
πολύ του πειραματικού, εκείνου που αναζητά και διερευνά νέους τρόπους έκφρασης
και νέες πηγές έμπνευσης, μακριά από γραφικότητες, ανώφελους φολκλορισμούς και
επιθεωρησιακού τύπου λύσεις. Έχουμε έξοχα μουσικά κοιτάσματα (και σύγχρονα και
παλαιότερα) που άνετα Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-11210243638521853482023-04-10T10:39:00.000+03:002023-04-10T10:39:58.593+03:00Μια «Ανθρώπινη» αναπαράσταση του πόνου και της απώλειας
Τα
τελευταία 4-5 χρόνια το έργο του Γάλλου μοντερνιστή Ζαν Κοκτώ Ανθρώπινη
φωνή (1928) γνωρίζει ένα εντυπωσιακό comeback. Κατά τη διάρκεια της
πανδημίας ο Πέδρο Αλμοδοβάρ θα γυρίσει την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του με βάση
το έργο αυτό, με πρωταγωνίστρια την
Tilda Swinton. Την ίδια περίπου περίοδο ο Ίβο βαν Χόβε (Ivo van Hove), θα
σκηνοθετήσει το έργο με πρωταγωνίστρια τη Ruth Wilson (Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8937545754002080243.post-3189443793805761232023-04-09T15:06:00.017+03:002023-04-09T15:13:55.163+03:00Η αποδόμηση επιβάλλει αναδόμηση: μια «αποικία-μηχανή» με πολλά προβλήματα
Ο Στέλιος Βραχνής είναι ένας νέος
καλλιτέχνης ο οποίος με την ομάδα του «Πρόταση» καταθέτει με συνέπεια και
θάρρος εδώ και έξι περίπου χρόνια αγωνίες και μεράκι. Είναι ένας καλλιτέχνης
που δείχνει με το έργο του ότι ψάχνεται, αναζητεί, ρισκάρει, ενημερώνεται. Όλα
καλά εφόδια για παρακάτω. Όλα σημαντικά για τον εμπλουτισμό της ισχνής
θεατρικής ζωής της Θεσσαλονίκης. Όμως, είναι πολλά ακόμη αυτά Unknownnoreply@blogger.com