Είναι
κάτι παραπάνω από προφανές πως τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν σε ό,τι αφορά την
επιλογή (κυρίως) ρεπερτορίου εξαργυρώνονται τώρα. Πολλοί πίστευαν πως οι γεμάτες
αίθουσες του “Αμάν Αμήν» και λοιπών θεαμάτων σήμαιναν και την αναγέννηση του
Κρατικού. Αντίθετα. Για μένα ήταν η καταστροφή. Το να δελεάζεις άτομα που
βλέπουν θέατρο με την ίδια λογική που διασκεδάζουν στο Δελφινάριο και στην Πύλη
Αξιού δεν σώζεις την παρτίδα.
Τα περισσότερα από τα άτομα αυτά δεν πρόκειται να
εμφανιστούν στο θέατρο μέχρι να βαρέσουν ξανά μπαγλαμάδες και νταούλια. Και
θεωρώ πως δεν ήταν τυχαίο ότι, όσο πύκνωνε η συνομοταξία αυτή στους κόλπους του
Κρατικού, άλλο τόσο άδειαζε από τους σταθερούς και ψαγμένους θεατρόφιλους (για
νέους δεν συζητάμε),
Πάντα
έλεγα ότι ένα υγιές ΚΘΒΕ εξασφαλίζει και μια υγιή θεατρική Θεσσαλονίκη, υπό την
έννοια ότι ένεκα του όγκου του δημιουργεί μια καλή αύρα που συμπαρασύρει και όλα τα άλλα. Αυτό, κατά
πως φαίνεται, μας τελείωσε. Άλλαξαν τα δεδομένα. Οι θεατρόφιλοι της πόλης έχουν
συνηθίσει στην ιδέα ότι μπορεί να επιβιώσουν και χωρίς Κρατικό. Έχουν βρει
αλλού πορτοκαλιές και μάλιστα καλές.
Ιδού,
λοιπόν, το μέγα στοίχημα για το νέο καλλιτεχνικό διευθυντή, του οποίου όλες οι
κινήσεις μέχρι τώρα δείχνουν και καλή διάθεση και εξωστρέφεια και έγνοια.
Πρέπει να κάνει κάτι άμεσα ώστε να αλλάξει η εικόνα. Ειδικά για τις δύο σκηνές
στη Μονή Λαζαριστών, ο αγώνας δεν θα είναι καθόλου εύκολος. Σε κάθε περίπτωση,
ο βαθμός επιτυχίας του θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο ο θεατρόφιλος θα ξαναβάλει
στην ατζέντα του το ΚΘΒΕ ως αξιόπιστη λύση.
Ντεμπραγιάζ με γκάζια
Είδα
το “Ντεμπραγιάζ” του νέου Γάλλου συγγραφέα Ρεμί ντε Βος στο Υπερώο του ΚΘΒΕ.
Και ήμασταν δεκαπέντε άτομα. Και ήταν Παρασκευή. Και ξέρω ότι την ίδια βραδιά
παραστάσεις πολύ κατώτερες έδιωχναν κόσμο. Ορίστε και ο λόγος των παραπάνω
σχολίων. Λόγος αγωνίας και θλίψης και μάλιστα για μια παράσταση καλή, με την
υπογραφή της Χριστίνας Χατζηβασιλείου,
μιας νέας σκηνοθέτριας η οποία, μέχρι τώρα έχει δείξει ότι ξέρει πώς να διαχειρίζεται
τα θεατρικά της υλικά και να συγκροτεί ένα φρέσκο σκηνικό όλον.
Το έργο
Πρόκειται
για ένα ενδιαφέρον σπονδυλωτό κείμενο, με έντονες πολιτικές και κοινωνικές ευαισθησίες,
που σκιτσάρει με αδρές αλλά καλά ζυγισμένες και επιλεγμένες πινελιές το
εργασιακό τοπίο μιας Ευρώπης σε κρίση αξιών, «πιστεύω» και οραμάτων. Σε αυτό το
έργο όλα είναι υπό αίρεση: η δουλειά του ανθρώπου, τα κεκτημένα δικαιώματά του,
η ίδια η ελευθερία του, η αξιοπρέπειά του, οι φιλίες του, η επιβίωσή του. Με
πικρό χιούμορ αλλά και διεισδυτική πολιτική ματιά, ο Ντε Βος διερευνά τις
επιπτώσεις όλων αυτών των δεδομένων στις
διαπροσωπικές σχέσεις και την ψυχοσύνθεση του ατόμου.
Ο
Ντε Βος γράφει εκ των έσω, υπό την έννοια ότι πολλά στοιχεία που προσκομίζει
στην παράσταση τα έχει βιώσει ο ίδιος, όταν πολύ νέος αναγκάστηκε να κάνει δουλειές
του ποδαριού για να επιβιώσει. Βίωσε τις ιεραρχίες που επικρατούν στο χώρο, το
φόβο της απόλυσης, το άγχος των συνεντεύξεων, τη νευρωτική σχέση που διατηρεί
ένα άτομο με την εργασία του.
Αν
όλα αυτά τα δούμε σε σχέση με την Ελλάδα της κρίσης, αντιλαμβανόμαστε πόσο
εύστοχη ήταν και η επιλογή του ΚΘΒΕ να εντάξει το έργο αυτό στο φετινό του
ρεπερτόριο, με μια πανελλήνια πρώτη.
Συντελεστές
Η
σκηνοθεσία της Χατζηβασιλείου ήταν λιτή, με καλά μελετημένη δόση ευρημάτων που
σε καμιά περίπτωση δεν καπέλωσαν τα δρώμενα ούτε προκάλεσαν συσκοτίσεις και
χαριτωμενιές Πίστεψε στη δύναμη της ίδιας της ιστορίας και την άφησε να της υποδείξει
τις επικοινωνιακές λύσεις, άλλοτε ρεαλιστικές, άλλοτε γκροτέσκες και
εξπρεσιονιστικές, άλλοτε χιουμοριστικές και άλλοτε πικρές. Βρήκε τους
εσωτερικούς ρυθμούς των δρωμένων, βρήκε το στίγμα των χαρακτήρων, μα πάνω από
όλα βρήκε καλούς συνεργάτες.
Και
οι εφτά ηθοποιοί δικαίωσαν και με το παραπάνω την παρουσία τους στην παράσταση.
Μέσα σε ένα ευμετάβλητο, σκόπιμα κρύο milleu, σαν μια terra incognita (με την υπογραφή της Όλγας
Χατζηιακώβου), οι ηθοποιοί-θύματα ενός αμείλικτου μηχανισμού που καθορίζει
σώματα συμπεριφορές και ψυχοσυνθέσεις, κινήθηκαν, συγκρούστηκαν, συνομίλησαν, μόχθησαν,
επιχειρηματολόγησαν, επιδεικνύοντας καλή τεχνική κατάρτιση και καλλιεργημένο
αισθητήριο. Άλλοτε τραγικοί, άλλοτε με έντονα τα εξπρεσιονιστικά τους στοιχεία,
συνέθεσαν ατμόσφαιρα αμεσότητας και πολλών μποφόρ. Όλοι μου άρεσαν. Ήταν
διαρκώς στην πρίζα, έτοιμοι για παν ενδεχόμενο.
Ο Νίκος Μαραγκόπουλος διαπραγματεύτηκε με
επιτυχία τα δεδομένα των ανόμοιων προσωπείων του και έπεισε. Ομοίως και ο Σίμος
Πατιερίδης (ειδικά στον εκτενέστερο μονόλογό του). Ο Τίμος Παπαδόπουλος, ο πιο
νέος της παρέας, αν και με κάποιο τρακ (δικαιολογημένο, αφού πρόκειται
ουσιαστικά για την πρώτη του επαγγελματική δουλειά) έδειξε πολύ καλά στοιχεία
και αίσθηση του σανιδιού. Η πείρα θα τον βοηθήσει να απελευθερώσει κι άλλα
πράγματα. Ο έμπειρος Μίλτος Σαμαράς ήταν δημιουργικά και πειστικά παρών, όπως
και ο ικανός Κωνσταντίνος Χατζησάββας στους δικούς του ρόλους. Με πολύ καλή
χημεία και ευλυγισία το ντουέτο Χρύσα Τουμανίδου και Εύη Σαρμή. Εξαιρετικές,
ιδίως στον στιλιζαρισμένο ρόλο των υπεύθυνων πρόσληψης της εταιρείας. Ξεχωρίζω την
Εύη Σαρμή ως την κορυφαία της διανομής. Εκρηκτική, αεικίνητη, επικοινωνιακή και
διαρκώς σε δράση (και στις σιωπές), έστελνε τα vibes της ένθεν κακείθεν της
σκηνής.
Συμπέρασμα:
μια ευφάνταστη παράσταση, απόλυτα σημερινή, με την υπογραφή μιας ταλαντούχας
σκηνοθέτριας και τις ερμηνείες εφτά επίσης ταλαντούχων νέων ηθοποιών που χαίρεσαι
να βλέπεις. Ασφαλώς και τη συστήνω.
Αγγελιοφόρος
της Κυριακής
3/11/2013
