Απορία: Η φυτογένεση μπορεί να
δημιουργήσει τη θεατρογένεση; Εάν πιστέψουμε στο «θεοπάλαβο» «Μαγαζάκι του
τρόμου», την παράσταση που είδαμε στο θέατρο Σοφούλη, η απάντηση είναι «να».
Ένα αθώο φυτό, τόσο δα (στην αρχή τουλάχιστο), είναι αρκετό για να πυροδοτήσει
έναν ολόκληρο θεατρικό μηχανισμό, να δημιουργήσει περίπλοκες καταστάσεις,
σασπένς, να κλείσει σπίτια και να αποτελειώσει καριέρες και ζωές.
Όλα αρχίζουν στο λουλουδάδικο του κυρίου Μούσνικ,
σε μια εγκαταλεμμένη γειτονιά (τη Σκιντ Ρόου). Οι δουλειές δεν πάνε καλά και ο
ιδιοκτήτης του ετοιμάζεται να το κλείσει, όταν εμφανίζεται ο γκαφατζής βοηθός
του, ο Σέιμορ, με ένα παράξενο φυτό ανά χείρας, που μέρα με τη μέρα μυστηριωδώς
μεγαλώνει, όπως αντίστοιχα μεγαλώνει και η πελατεία. Ο Σέιμορ γίνεται το πρόσωπο
της ημέρας και των μίντια. Και όπως συμβαίνει σε όλα τα μιούζικαλ, έτσι και
στην περίπτωσή του, υπάρχει κάπου ένα κορίτσι, η Όντρεϊ, η οποία, όμως, φοβάται
να τον πλησιάσει και να του εξομολογηθεί τον έρωτά της γιατί τα ‘χει με έναν
βίαιο οδοντίατρο, τον Ορίν, που οδηγεί μηχανή, φορά δερμάτινα και του αρέσει να
προκαλεί πόνο τους άλλους και πρωτίστως στη φιλενάδα του
Σαρκοβόρες διαθέσεις.
Καθώς περιπλέκονται οι ανθρώπινες σχέσεις και τα
αδιέξοδα, οι σαρκοβόρες διαθέσεις του φυτού διαρκώςδιογκώνονται. Στην αρχή
καταβροχθίζει τον οδοντίατρο. Κατόπιν το αφεντικό. Μετά την Όντρεϊ και στο
τέλος τον ίδιο τον Σέιμορ. Ο Χορός των τριών κοριτσιών (Κρίσταλ, Ρονέτ και
Σιφόν) μας πληροφορεί, λίγο πριν από την αυλαία, ότι και άλλα φυτά εμφανίστηκαν
στην χώρα που ξεγελούν αθώους ανθρώπους, υποσχόμενα δόξα και χρήμα.
Κάποιους ίσως τους θυμίσει το «Rocky Horror Show». Και δεν θα ‘χουν άδικο, ίσως γιατί η
μουσική είναι περίπου η ίδια, ίσως γιατί και τα δύο ανήκουν στην κατηγορία των B Movies και ίσως γιατί το θέμα και των δύο είναι ο τρόμος. Σε κάθε περίπτωση, όσοι
αποφασίσετε να το δείτε μην περιμένετε έργο επιπέδου «Βυσσινόκηπου». Μην
περιμένετε βαθυστόχαστα νοήματα, υπαρξιακούς γρίφους και φιλοσοφικές
εμβαθύνσεις. Σίγουρα υπάρχει μια πινελιά που αφορά την ηθική και το ήθος των
ανθρώπων, ωστόσο αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Ο στόχος του έργου είναι καθαρά
ψυχαγωγικός. Το κατά πόσο τα καταφέρνει ή όχι στο τέλος, εξαρτάται κάθε φορά
από το ποιοι αναλαμβάνουν να «τρομοκρατήσουν» τον κόσμο.
Το ρίσκο
Θεωρώ μεγάλο ρίσκο αυτό που πήρε το θέατρο
Σοφούλη. Και αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί το να έχεις 13 άτομα στη
διανομή δεν είναι απλά επικίνδυνο πια, είναι τρέλα. Ποιος θα τους πληρώσει;
Σίγουρα τα εισιτήρια από μόνα τους δεν φτάνουν. Όσο για τις επιχορηγήσεις, ας
μην ξύνουμε πληγές. Και άντε, γίνεται το θαύμα και βρίσκεις κάποια χρήματα,
τους ηθοποιούς πού τους βρίσκεις; Γιατί εάν για έναν Αμερικανό η παραγωγή ενός
μιούζικαλ θεωρείται επιλογή αυτονόητη, για έναν Έλληνα δεν είναι, γιατί
απλούστατα δεν υπάρχει εγχώρια παράδοση στο είδος.
Αν και σαφώς βελτιωμένα σήμερα τα πράγματα, εξακολουθούν να είναι δυσεύρετοι
ηθοποιοί που να είναι ταυτόχρονα και καλοί χορευτές, και καλοί τραγουδιστές και
καλοί υποκριτές.
Αγνοώτας τους κινδύνους το θέατρο Σοφούλη ρίσκαρε και, αν
κρίνω από το αποτέλεσμα, δεν τα πήγε κι άσχημα. Με όλες τις αδυναμίες της, η
παράσταση μας έκανε να περάσουμε καλά. Να ξεχαστούμε.
Συντελεστές
Η σκηνοθεσία του έμπειρου στο είδος Άγγελου
Κλωνάρη ανταποκρίθηκε στην πρόκληση. Θα μπορούσε, βέβαια, να κάνει κάτι παραπάνω
ώστε να μας εμπλέξει στα δρώμενα (ως δυνάμει μελλοντικό θύμα των διαθέσεων του
φυτού). Η ουσία είναι ότι με το υλικό που είχε στη διάθεσή του ανέδειξε μέρος
της γοητείας και των αντοχών του έργου.
Η χορογραφία της Λένιας Τσιγερίδου ήταν σε γενικές γραμμές απλή και προσεκτική. Εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες των
ηθοποιών που είχε στα χέρια της. Οι περισσότερες ενστάσεις μου είναι στη
διδασκαλία των τραγουδιών (Βασιλική Αλεξίου). Έπρεπε να βρεθούν
εναλλακτικές λύσεις σε ορισμένα
τραγούδια που ήταν αδύνατο να αποδώσουν οι ηθοποιοί. Φάλτσαραν.
Η Κατερίνα Μαυροφρύδου διεκδίκησε με γοητεία και
μπρίο το προσωπείο της χαζοχαρούμενης ξανθιάς που ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή,
αλλά δεν ξέρει πώς να ξεκολλήσει από τον παρανοϊκό γκόμενό της. Ο Κυριάκος
Δανιηλίδης έκλεψε την παράσταση, γκροτεσκάροντας τον οδοντίατρο. Γενικά καλός
και πειστικός πίσω από όλα τα προσωπεία του. Το τρίο των Χαρέλα, Ιωαννίδου,
Οικονομίδου, σε ένα ρόλο-παρωδία χορού ελληνικής τραγωδίας, έδωσε τόνο, χρώμα
και έφτιαξε διάθεση. Ο Σέιμορ του Χριστόφορου Χριστοφορίδη υποκριτικά
επικοινωνιακός, όμως, όπως και οι υπόλοιποι, χωρίς ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στη
φωνή του. Δεν μας έπεισε απόλυτα ότι είναι ένα άτομο διχασμένο ανάμεσα στη
φήμη, την αγάπη και την καταστροφή. Ο Κώστας Γακίδης με την εμπειρία του έβγαλε
όσο ζουμί χρειαζόταν από το αφεντικό. Θα μπορούσε ωστόσο και κάτι παραπάνω.
Στους σταρ της βραδιάς και η εκφραστική φωνή του
φυτού από τον Χρήστο Μαστρογιαννίδη. Στην κίνηση του φυτού ο Γιάννης Πλακίδης.
Αρκετά αποτελεσματικές οι ανθρωποφαγικές εξορμήσεις του, ωστόσο οι σκηνικές προτάσεις του Νίκου
Καλαϊτζίδη, θα μπορούσαν να είναι κατά τι πιο ευφάνταστες και επεκτατικές. Ίσως
η χρήση κάποιου βίντεο να βοηθούσε περισσότερο την κυριαρχία του φυτού στη σκηνή,
καθώς επίσης και κάποιες ανθρωπόμορφες κινήσεις του. Εύσημα και στους πέντε
(παρακαλώ!!) μουσικούς που ήταν διαρκώς επί σκηνής, μόνιμοι θεατές και
σχολιαστές της δράσης. The Little Band of Horrors.
Συμπέρασμα: για ενενήντα λεπτά περνάς καλά και
μετά όλα τα ξεχνάς.
Αγγελιοφόρος της Κυριακής
19/02/2012
