Όταν χαμηλώνει η υψηλή κωμωδία Οι «Ιδιωτικές ζωές» στα χέρια του Φιλιππίδη

 

Η κωμωδία είναι ένα είδος που δύσκολα διασχίζει χρονικά και εθνικά σύνορα, γιατί βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε θέματα επίκαιρα και τοπικού ενδιαφέροντος. Απ’ αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε γιατί κωμωδίες (και είναι χιλιάδες) που έσπασαν ταμεία όταν πρωτοπαίχτηκαν ξεχάστηκαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ενώ, αντίθετα, σοβαρά έργα (δράματα και τραγωδίες), ακόμη και χωρίς εισπρακτική επιτυχία, εξακολουθούν να απασχολούν την θεατρική κοινότητα.

Read More

Ένα σφαγείο σκληρό, όχι όμως αρκετά σκληρό Στο θέατρο «Όρα» τα «Καθάρματα…» του Ρ. Γκαρσία

 

Είναι πολύ ιδιόμορφη περίπτωση ο συγγραφέας, σκηνογράφος και σκηνοθέτης Rodrigo García (1964). Το θέατρό του αρχίζει σαν μια πολύ προσωπική κατάθεση, εμπνευσμένη από τις αργεντίνικες φαβέλες όπου μεγάλωσε, και σταδιακά καταλήγει να μας αφορά αλλά και να μας διχάζει όλους. Ο Γκαρσία δεν είναι από τους καλλιτέχνες που περνούν απαρατήρητοι.

Read More

Έμφυλες συγκρούσεις Η «Ολεάννα» στο θέατρο Αμαλία

Ο πόλεμος των φύλων

‘Οταν το έργο του Μάμετ «Ολεάννα» έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο του 1992, στα πρωτοσέλιδα των αμερικανικών εφημερίδων της εποχής κυριαρχούσαν οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες γύρω από τις κατηγορίες της Ανίτα Χιλ εναντίον του εισαγγελέα Κλάρενς Τόμας για σεξουαλική παρενόχληση.

Read More

Το εναλλακτικό πολωνικό θέατρο: Φεστιβάλ στη Βαρσοβία και διπλωματία του πολιτισμού

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στη Βαρσοβία, όπου παρακολούθησα το φετινό πολωνικό showcase, ένα showcase ψαγμένο, ενημερωμένο, σαφώς πιο εικονολάγνο από το δικό μας και, θα έλεγα, μακράν πιο τολμηρό.

Read More

Αδιέξοδη Λούλου Η ομάδα DameBlanche στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

 Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τη Χρύσα Καψούλη, είναι το ότι δεν το βάζει κάτω. Από τότε που έφυγε από το ΚΘΒΕ και δημιούργησε τη δική της ομάδα DameBlanche, είναι πάντα παρούσα στα δρώμενα του τόπου με παραστάσεις που ψάχνονται και ψάχνουν.

Read More

Πρόλογος στον επίλογο μιας γόνιμης συνεργασίας

Θυμάμαι σαν να 'τανε τώρα, κι ας έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, την Πηνελόπη Χατζηδημητρίου να καταφθάνει στο γραφείο μου με ένα καλό Μάστερς ανά χείρας και να συζητά μαζί μου τα μελλοντικά της σχέδια. Η Πηνελόπη ήταν ένα πολύ οικείο και αγαπητό πρόσωπο.

Read More

Αναγνωστικό/ερμηνευτικό εργαλείο και δύο πίνακες

Το βασικό ερέθισμα για τα σχόλια που ακολουθούν υπήρξε ένα ολιγοσέλιδο κείμενο, που η Αμερικανίδα καθηγήτρια θεατρολογίας Elinor Fuchs διένειμε στους φοιτητές της, ώστε να τους διευκολύνει να χειρίζονται με μεγαλύτερη ευχέρεια ένα δραματικό έργο. Διάβασα το κείμενο με κάποια καθυστέρηση και ομολογώ πως το βρήκα χρήσιμο και πολύ κοντά στα ερευνητικά και συγγραφικά μου ενδιαφέροντα, γι’ αυτό και το χρησιμοποίησα ως βάση και πλοηγό  των παρατηρήσεων που ακολουθούν.  Τώρα, το ότι αποφάσισα να επικεντρωθώ πιο πολύ στη μελέτη του δραματικού έργου [work] παρά στη μελέτη του κειμένου της παράστασης [text], οφείλεται σε τρεις λόγους: 

Read More

The Text Strikes Back: The Dynamics of Performativity Savas Patsalidis & Elizabeth Sakellaridou (eds)

The 20^th century theatre has witnessed the gradual decline of verbocentric drama in favour of the image, the performing body and more recently the digital and media technology. Concommitantly the playwright has gradually been superceded as the initiator of a theatrical production by the director, the performer or the composer of a hybrid media spectacle.

Read More

A Look at Both Sites: Foreword Savas Patsalidis, Elizabeth Sakellaridou

I: Ever since Aristotle relegated spectacle and its mechanics to the place of least significance among the constituent elements of the tragic experience, the tension  between technology and drama/theatre has continued unabated.  Either as part of drama's thematics or as a component of its stage (re)presentations, it has proven throughout the ages to be both a source of anxiety for many playwrights and a source of inspiration for an equally large number of practitioners.

Read More

The kaleidoscope of contemporary Greek dramaturgy

Modern Greek theatre, unlike, say, German and American, is a theatre basically of dominant trends rather than individuals. Following the trajectory and the various phases of post Second World War Greek drama, one notices that from Iakovos Kambanellis, the acknowledged "father" of modern Greek theatre, to Yiorgos Dialegmenos and more recently to Panayiotis Mentis, Akis Demou, Vasilis Katsikonouris, Yiorgos Eliopoulos, Sakis Serefas and Leonidas Poursanides, there is a realistic pattern of expectations that underpins their conceptions of dramatic character and form.

Read More

Contemporary Greek Women Dramatists

I: Despite the fact that there have been more than 50 women dramatists since 1960 (with a total of about 150 plays) very few theatre people are aware of their names or, if aware, willing to seriously examine them as a group. When non-Greek critics think of Greek drama they think mostly of classical drama (which happens to be male drama); and when Greek critics are not thinking of classical drama they think of modern male playwrights.

Read More

From Historical Realism to Ahistorical Postmodernism: The Desemiotization of Contemporary Greek Theatre

Modern Greek theatre, unlike, say, German and American theatre, is a theatre basically of dominant trends rather than individuals. Of course, that is not to say that local theatre practice lacks variety of experiments; Ôn the contrary, it has taken many forms, including history play, documentary theatre, the theatre of the absurd, the "Brechtian" theatre, the socialist realist theatre, the proletarian problem play, the revue theatre etc., all existing nicely side by side.

Read More

Εικόνες, σώματα και θραύσματα: Ένα ταξίδι με την Έλενα

Η Έλενα Πέγκα δείχνει και είναι νέα, όμως στο θέατρο και γενικά στον κόσμο της γραφής, μετράει κάποια χρόνια. Εάν δεν απατώμαι πρέπει να είναι κοντά στα 25, εάν θεωρήσουμε  το διήγημα «Αυτή θερινή» από τις εκδόσεις Άγρα, ως το επίσημο ντεμπούτο της στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή (το 1986).

Read More

H σύγχρονη αμερικανική κωμωδία

Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι κατά πόσο ένα θέαμα  είναι καλό θέαμα ή όχι

Laurence Olivier

Σε μια χώρα όπου το θέατρο είναι εν πολλοίς δέσμιο των κανόνων τoυ εμπορίου, είναι λογικό να έχει ανεπτυγμένη κωμωδία, ίσως γιατί, ως είδος, η κωμωδία είναι πιο εύκολο να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς από ό,τι το σοβαρό δράμα. Η κωμωδία «φοριέται» σε όλες τις εποχές, όμως συνήθως ευδοκιμεί όταν όλα τριγύρω μαραζώνουν. Και μπορούμε να αντιληφθούμε το γιατί..

Read More

Tο σύγχρονο αμερικανικό θέατρο και ο μεταμοντερνισμός του David Lindsay Abaire (Ντέιβιντ Λίντσεϋ Αμπέρ)

Τζούλιαν Μπεκ και Τζούντιθ Μαλίνα

Mολονότι το αμερικανικό θέατρο άργησε πολύ να πείσει ως προς την αξία του, σήμερα είναι γενικά παραδεκτό πως αποτελεί την  εμπροσθοφυλακή της αμερικανικής φαντασίας και, κυρίως, της πολιτιστικής διαμαρτυρίας. Kατά κάποιον τρόπο, παίζει τον ρόλο που έπαιζε το μυθιστόρημα τα χρόνια 1880-1930. Όπως θα πουν, μεσούσης της επανάστασης των νέων το 1960, οι ιδρυτές του αναρχικού σχήματος "Living Theatre", Tζούντιθ Mαλίνα και Tζούλιαν Mπεκ, ο ρόλος του θεάτρου είναι να αφυπνίζει και να ρίχνει τα τείχη.

Read More

Xάρολντ Πίντερ: ένας θεατρικός και πολιτικός νους (1930-2008)

Στις 24 Δεκεμβρίου του 2008 το παγκόσμιο θέατρο έγινε πιο φτωχό. Μετά από  μια άνιση μάχη με τον καρκίνο άφησε τον κόσμο των θνητών για να περάσει στο πάνθεον των αθανάτων ένας από τους σημαντικότερους δραματικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο Χάρολντ Πίντερ, ένας συγγραφέας που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε από κοντά στη Θεσσαλονίκη το 1999, όταν το Tμήμα Aγγλικής του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου τον είχε αναγορεύσει σε επίτιμο διδάκτορά του.

Read More

(Un)Critical (Re)positionings

(Un)doing frames: the Bacchic Paradigm

According to Longman’s Dictionary a frame is “a firm border or case into which something is fitted or set, or which holds something in place; [….] the main supports of which something is built or over and round of which something is stretched.” In theatre, a frame indicates the demarcation line, real or imaginary, between the spectacle and the spectator, the viewer and the viewed. The frame, in other words, is about boundaries, about limits as well as possibilities, about authenticities and hybridities, ins and outs.

Read More

Looking Back to Greece: Exiles in the Ancient World

Wikipedia gives us this definition of exile: to be away from one's home (i.e. city, state or country), while either being explicitly refused permission to return and/or being threatened with imprisonment or death upon return. Although most commonly used to describe an individual situation, the term is also used for groups (especially ethnic or national groups), or for an entire government.

Read More

Ταξιδεύoντας με ήχους: στην “Αυλαία” οι ‘¨Εμποροι των εθνών”

Έχουμε ανάγκη από παραστάσεις που να μας θυμίζουν γιατί πηγαίνουμε στο θέατρο. Παραστάσεις που να μας δείχνουν πόσο όμορφο μπορεί να είναι το θέατρο όταν το υπηρετείς σωστά. Και μην νομίζετε ότι είναι πολλές. Ελάχιστες. Μετριoύνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Read More

Διασκεδαστικός τρόμος επί σκηνής: Το «Μαγαζάκι του τρόμου» στο θέατρο Σοφούλη

Απορία: Η φυτογένεση μπορεί να δημιουργήσει τη θεατρογένεση; Εάν πιστέψουμε στο «θεοπάλαβο» «Μαγαζάκι του τρόμου», την παράσταση που είδαμε στο θέατρο Σοφούλη, η απάντηση είναι «να». Ένα αθώο φυτό, τόσο δα (στην αρχή τουλάχιστο), είναι αρκετό για να πυροδοτήσει έναν ολόκληρο θεατρικό μηχανισμό, να δημιουργήσει περίπλοκες καταστάσεις, σασπένς, να κλείσει σπίτια και να αποτελειώσει καριέρες και ζωές.

Read More

Γόνιμες διαπολιτισμικές συνευρέσεις: το φεστιβάλ μονοδράματος στα Αραβικά Εμιράτα

Στη Φουτζέιρα των Αραβικών Εμιράτων ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες το πέμπτο κατά σειρά διεθνές φεστιβάλ μονοδράματος, που τελεί υπό τη διεύθυνση του δραστήριου και οραματιστή δημάρχου της πόλης, Mohammad Salif Al Afkham, ο οποίος είναι, παράλληλα, και ο Γενικός Γραμματέας του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και ο Πρόεδρος του Διεθνούς Φόρουμ Μονοδράματος.

Read More

Λίγο γέλιο πολλές ρυτίδες: Η «Μαντάμ Σουσού» στο Βασιλικό θέατρο Το εφήμερο της κωμωδίας

Η θεατρική κωμωδία, σε αντίθεση με το δράμα, δεν αντέχει στον χρόνο. Πάρτε τον Αριστοφάνη, για παράδειγμα. Το ότι γελάμε ακόμη με τους «Αχαρνής» και τις «Εκκλησιάζουσές» του, οφείλεται πιο πολύ στις λύσεις που σκαρφίζονται οι μεταφραστές τους, παρά στα ίδια τα πρωτότυπα δρώμενα. Ένας Αριστοφάνης που δεν είναι...

Read More

Ένα γράμμα κιτρινισμένο: Στο θέατρο «Αυλαία» με τη Ζέτα Δούκα

Read More

Ένα παραμύθι που δεν είναι παραμύθι: Η Π. Δέλτα στο «Ολύμπιον» από το «Νέο Θέατρο»

Πλην εξαιρέσεων, οι σκηνές της Θεσσαλονίκης φέτος φιλοξένησαν ευάριθμες παραστάσεις για παιδιά και νέους που μπορεί να μην ήταν όλες καινοτόμες, ή τολμηρές, ήταν όμως αρκούντως καλοστημένες και δουλεμένες. Πρόδιδαν μεράκι και δόσιμο. Η πιο πρόσφατη παράσταση που είδα ήταν το ανθεκτικό στο χρόνο Παραμύθι χωρίς όνομα της Πηνελόπης Δέλτα, σε παραγωγή του «Νέου Θεάτρου».

Read More

Ο μπαλντάς δεν έκοβε Στο θέατρο της ομάδας Sourliboom Σιωπή, όταν μιλά η τέχνη

Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του σύγχρονου θεάτρου (αυτό που πολλοί ονομάζουν περφόρμανς ή, επί το ελληνικότερον, «θέατρο της επιτέλεσης»), είναι η σχέση που επιχειρεί να αναπτύξει με το θεατή. Είναι γνωστό πως το θέατρο του δυτικού (τουλάχιστο) κόσμου, κατέβαλε πολλές προσπάθειες ώστε να τιθασεύσει τη συμπεριφορά του κοινού. Ιδίως μετά τη βιομηχανική επανάσταση και την αναγόρευση του σκηνοθέτη σε απόλυτο άρχοντα, μαζί με τον παράλληλο εγκλεισμό του θεάματος εντός των ασφαλών πλαισίων της ρεαλιστικής σκηνής,

Read More

Κόκκινο με αποχρώσεις: Ο Φασουλής με Ρόθκο στο θέατρο «Αυλαία»

Στο θέατρο «Αυλαία» παίζεται εδώ και μέρες  το Κόκκινο, το έργο του Τζον Λόγκαν (γνωστός στο πλατύ κοινό από το σενάριο των ταινιών Μονομάχος και Aviator), τον οποίο πολλοί «κατηγόρησαν» ότι έκοψε και έραψε την ιστορία του ζωγράφου Ρόθκο, ώστε να έρθει στα μέτρα ενός συγκεκριμένου μεσοαστικού κοινού (βλ. Γουέστ Εντ και Μπρόντγουεϊ). Ίσως. Και, σε τελευταία ανάλυση, και τι έγινε;

Read More