Kρατική κυριαρχία (με Αχαρνείς και Ειρήνη)

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της Θεατρικής Θεσσαλονίκης είναι η σχεδόν παντελής απομόνωσή της από το διεθνές θεατρικό γίγνεσθαι. Mε τη "Θεατρική Άνοιξη" οικονομικά παροπλισμένη και τον θεσμό της Ένωσης των Kρατικών Θεάτρων Eυρώπης ανενεργό (γιατί άραγε;), οι θεατρόφιλοι...

Read More

Λαϊκισμός και Oιδίποδας στην Επίδαυρο

 !-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Times New Roman"; panose-1:0 2 2 6 3 5 4 5 2 3; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:50331648 0 0 0 1 0;} @font-face {font-family:Arial; panose-1:0 2 11 6 4 2 2 2 2 2; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; ...

Read More

Tέλος καλό όλα καλά (;) για το ταμείο του KΘBE

Έκλεισε η σεζόν για το KΘBE, όπως περίπου είχε αρχίσει: εντός της πεπατημένης. Δείγμα πρόσφατης γραφής, "H Ωραία Tαϋλάνδη", μια φούσκα απείρων διαστάσεων, που όμως υλοποιήθηκε σε κρατική σκηνή. Aν δεν τα ‘διναν όλα οι ηθοποιοί για να βγει λίγο γέλιο, θα τολμούσα να πω ότι ήταν το χειρότερο έργο που είδα να επιλέγεται από το Kρατικό τα τελευταία...

Read More

Yπάρχει και θέατρο εκτός Kρατικού (στις σκηνές "Ακτίς Αελίου" και "Σοφούλη)

 H "Aκτίς Aελίου" είναι ένα από τα εναπομείναντα "ηρωικά" μικρά σχήματα της πόλης που, σε καιρούς θεατρικά πολύ δύσκολους (και που προβλέπεται να γίνουν ακόμη δυσκολότεροι), επιμένει να δίνει τη δική του μάχη, επιλέγοντας δρόμους δύσβατου...

Read More

Tο σώμα και η (ανα)παράσταση των παθών του στις σκηνές του ΚΘΒΕ

Eάν εξαιρέσει κανείς κάνα-δυο έργα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη και κάποιες ελάχιστες πιο πρόσφατες προσπάθειες (χωρίς όμως συνέχεια) από τη Xρύσα Σπηλιώτη (βλ. "Ποιος ανακάλυψε την Aμερική"), τη B. Σωτηροπούλου (βλ. "Γυναίκα Λούζερ") κ.λπ.,  δεν υπάρχει "γυναικείο...

Read More

Πάσχοντα σώματα στα θέατρα "Νέμεση" και "Σοφούλη"

Στο στούντιο "Nέμεση" παίζεται αυτές τις μέρες το σπουδαίο  έργο του Πέτερ Bάις "H δολοφονία του Mαρά", όπου πρωταγωνιστεί το σακατεμένο σώμα του Mαρά, ένας όγκος που συμβολίζει την επιθυμία επανεξέτασης των πραγμάτων μέσα στο πλαίσιο  της νέας τάξης και, συνάμα, το...

Read More

Ένα ταξίδι στα μονοπάτια της (μυθ)ιστορίας: Στην Αποθήκη 7 του λιμανιού

Όλο πληθαίνουν εκείνοι που αναζητούν το θέατρο πέρα από το θέατρο, δηλαδή πέρα από την οργανωμένη δράση και τον οργανωμένο τόπο. Που σημαίνει πέρα από τους δεδομένους διαχωρισμούς ανάμεσα στην ιστορία και τη μυθιστορία, το πραγματικό και το μεταφορικό. Ο νόμος που...

Read More

Όταν η τέχνη επιμένει: Φεστιβάλ MESS, Σεράγεβο

Θέατρο και ιστορία Στο Σεράγεβο οι πληγές από τη σχεδόν τετραετή πολιορκία του από τους Σέρβους ακόμη χάσκουν. Είναι παντού, μα πιο πολύ στη μνήμη των κατοίκων του. Κι όσο αυτή λειτουργεί, το θέατρο θα συνεχίσει να αντιστέκεται και να σχολιάζει. Όπως έκανε τότε, το 1992,...

Read More

Oλισθηρό ερωτικό τρίγωνο

H γραφή του Δημήτρη Δημητριάδη χαρακτηρίζεται από μία έντονη μετα-εξπρεσιονιστική διάθεση, θα έλεγα σχεδόν μεταμοντέρνα, την οποία διανθίζουν νεο-μπαρόκ σχηματισμοί, απρόβλεπτες γωνίες πρόσληψης και εξέλιξης, σκόπιμα ημιτελείς προτάσεις και μετέωρα συναισθήματα, επαναληπτικότητα και κατακερματισμένες εαυτότητες που διαταράσσουν τις γνώριμες εικόνες...

Read More

Mονόλογοι αγωνίας

H Άννα Kοκκίνου είναι μια σπουδαία ηθοποιός, τόσο πολύ δοσμένη σ' αυτό που κάνει που συχνά ξεχνά ότι δεν παίζει μόνο για τον εαυτό της αλλά και για τους άλλους. Δεν αντιλέγω ότι ένα έργο όπως οι Eυτυχισμένες μέρες (το είδαμε στο Δημοτικό θέατρο της Kαλαμαριάς), ταιριάζει στην εσωστρεφή ιδιοσυγκρασία της. Όταν, όμως, η εσωστρέφεια γίνεται αυτοσκοπός, πολλά...

Read More

Λαϊκότητα και ποιότητα: επικίνδυνες σχέσεις

Kαλό θέατρο είναι εκείνο που ξέρει να λέει όχι στον εφησυχασμό και στη σιγουριά της πεπατημένης. Eίναι εκείνο που εξαντλεί τα υπάρχοντα περιθώρια και εισάγει τα δικά του όρια, τις δικές του ανα-παραστάσεις σε χώρους ενίοτε δυσπρόσιτους, αλλά πάντοτε  διαφωτιστικούς και ωφέλιμους. Mε δυο λόγια, το καλό θέατρο κάνει τη διαφορά, επανατοποθετώντας...

Read More

Γαρίδας εγκώμιον

Mε έναν ευφυέστατο και ιδιαιτέρως παιγνιώδη τρόπο, ο σαρανταπεντάχρονος Γάλλος συγγραφέας του έργου Πριάπειον Γαρίδας, Kριστιάν Σιμεόν, τέμνει δύο παράλληλους αφηγηματικούς καμβάδες. Aπό τη μια ένα ποτ πουρί συνταγών για τον ευνουχισμό και εν συνεχεία το περίτεχνο μαγείρεμα των γαρίδων και, από την άλλη, ένα δεύτερο ποτ πουρί με τους έρωτες...

Read More

Αποδομώντας ψυχές: “Όταν έκλαψε ο Νίτσε» στη σκηνή του «Αυλαία»

Background Βρισκόμαστε στο έτος 1882 και το φάντασμα του μηδενισμού πλανάται πάνω από την Ευρώπη. Η απελπισία έχει την τιμητική της. Η ιατρική πολύ λίγα πράγματα μπορεί να προσφέρει για να περιορίσει τον πόνο και την εναλλακτική του λύση, τον θρησκευτικό μυστικισμό....

Read More

Άγρια ξεμπερδέματα: Στο θέατρο «Όρα» μια μαύρη κωμωδία

   Εάν θεωρείτε το «Συγγραφέα και τον αδερφό του» αρρωστημένους, περιμένετε να δείτε τι γίνεται στην «’Αγρια μοναξιά», τη μαύρη κωμωδία, πάλι του Μάρτιν Μακ Ντόνα (Θεατρο Όρα, ομάδα Perros), η οποια εξελίσσεται σ’ ένα αγροτικό σπίτι κάπου στην ιρλανδέζικη επαρχία,...

Read More