Θέατρο και καθημερινότητα: Το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας στην ΕΜΣ

 
-->

Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση  ή σκόπιμη επιλογή, πάντως το φετινό εναρκτήριο λάκτισμα του ΚΘΒΕ μοιάζει και από άποψη αισθητικής και θεματολογίας, με το περσινό. Να θυμίσω πως τέτοια εποχή είχαμε την περφόρμανς-ντοκουμέντο «Ελλάδα-Αυστρία:  ισοπαλία», σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο του Γκρατζ. Φέτος, ήταν η σειρά του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας να ζητήσει τη συνεργασία του ΚΘΒΕ για να παρουσιάσει την «Οδύνη των ανέργων και το δικαίωμα στην τεμπελιά», περφόρμανς που πρωτοπαρουσιάστηκε πρόσφατα στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Read More

Τα φεστιβάλ στην εποχή της παγκοσμιοποίησης

Είναι κοινός τόπος να πούμε ότι τέχνες όπως το θέατρο, ο χορός κ.λπ, δεν ζουν σε ελεφάντινους πύργους. Και δεν έζησαν ποτέ. Ανήκουν στη δημόσια σφαίρα. Και αυτό σημαίνει ότι, για να μας αφορούν, οφείλουν να αφουγκράζονται τα όσα συμβαίνουν γύρω τους και ανάλογα να πράττουν. Διαφορετικά δεν έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Και ειδικά η εποχή μας προσφέρει πολλά πράγματα για στοχασμό.

Read More

O «αθώος» θεατής και το «ένοχο» θέαμα: Ο «Κατάδικός μου » στο Δάσος

Ήταν το πιο ενθουσιώδες χειροκρότημα που άκουσα όλο το καλοκαίρι. 2000 άτομα επί δεκάλεπτο έστελναν τα δικά τους θερμά διαπιστευτήρια στους συντελεστές της παράστασης του έργου των Ράντου, Γανωτή και Σταυρουδάκη «Κατάδικός μου» (Θέατρο Δάσους), σε σκηνοθεσία Παλούμπη. Και ακόμη απορώ; Τι χειροκροτούσαν, αλήθεια;

Read More

Θεατρόμορφη τρομοκρατία

 

Σε μια πρόσφατη επιφυλλίδα μου για το «θέατρο του τρόμου» σχολίαζα, με αφορμή τον πόλεμο στη Γάζα, πως οι δράστες σκληρών εκδικητικών ή τιμωρητικών πράξεων δείχνουν με τις επιλογές τους πως ξέρουν πολύ καλά πώς να διασπείρουν τον τρόμο με τη γλώσσα του θεάτρου, φορώντας τον απρόσωπο μανδύα της εξουσίας της τεχνολογίας.

Read More

Μία από τα ίδια: «Τρωάδες» στον Κήπο και τα «Μερκούρεια»

Είναι κοινή πρακτική ο συνωστισμός επώνυμων πρωταγωνιστών στις παραστάσεις που περιοδεύουν το καλοκαίρι. Και ο λόγος προφανής. Είναι ένας σχετικά εύκολος τρόπος να βγει καλό ταμείο. Κι αν με ρωτάτε, διόλου μ’ ενοχλεί αυτό εάν έχει ως αποτέλεσμα και ανάλογη ποιότητα. Κάτι που η πείρα έχει δείξει πως κάθε άλλο παρά συμβαίνει. Όσο πιο πολλούς επώνυμους συστεγάσεις, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να την πατήσεις. Δεν τιθασεύονται εύκολα τα πολλά και ενίοτε παραφουσκωμένα «Εγώ».

Read More

Η αγορά της τραγωδίας

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται δεκατρία χρόνια από τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, την ημέρα που φανατικοί ισλαμιστές έσπειραν το θάνατο στη καρδιά του Μανχάταν, καταστρέφοντας το κτήριο-σύμβολο του οικονομικού μοντέλου του Δυτικού κόσμου: τους Δίδυμους Πύργους. Ήταν μια σκληρή επιστροφή στην πραγματικότητα του 21^ου αιώνα, που πυροδότησε και τον αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία, που εν πολλοίς διανθίστηκε και από ένα καλά μελετημένο βομβαρδισμό από ψέματα, ώστε να υπάρχει και η αιτιολογία της τιμωρίας που ακολούθησε.

Read More

Η δικτατορία του χειροκροτήματος

Αντί της καθιερωμένης κριτικής, θα σχολιάσω σήμερα ένα φαινόμενο που το βιώνουμε έντονα όσοι παρακολουθούμε τις παραστάσεις που φιλοξενούνται κάθε καλοκαίρι στο Δάσος και αλλού: το χειροκρότημα, που για άλλη μια φορά ήταν άφθονο κι ας μην ήταν άφθονη και η προσφερθείσα ποιότητα.

Read More