Μια Πλατεία που θα μπορούσε να είναι μεγάλη εάν…

Η επιτυχία ή αποτυχία μιας παράστασης, για να εκτιμηθεί σωστά, πρέπει να ιδωθεί και σε σχέση με ένα πλέγμα πραγμάτων που  περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων: α)  την περιοχή (και σκηνή) όπου παρουσιάζεται και  β) το ίδιο το θέαμα, δηλαδή τον βαθμό δυσκολίας...

Read More

Το μεταμοντέρνο θέατρο του Αντρέα Στάικου

Μελετώντας τα ρεύματα που διαπερνούν το σώμα του νεοελληνικού θεάτρου των τελευταίων σαράντα περίπου ετών, παρατηρούμε μια σταδιακή μεν απομάκρυνση από τις προγενέστερες ρεαλιστικές προδιαγραφές του, όχι όμως τέτοια ώστε να ισχυριστεί κάποιος ότι έχει εκδοθεί και...

Read More

Οι ανοικτοί ορίζοντες των Τριών Αδελφών στο ΚΘΒΕ

Ο Τσέχοφ ξέρει να δημιουργεί πλάσματα πολύ ιδιαίτερα, που δεν  κάνουν τίποτε άλλο από το να μιλούν, για την ακρίβεια να μονολογούν λες και όπου να ‘ναι θα πεθάνουν. Άτομα που παίζουν λες και δεν τα παρακολουθεί κανένας. Άτομα που ζουν το δράμα τους χωρίς κορυφώσεις...

Read More

Τοπία θεατρικής κριτικής και το «τέλος;» της αξιολόγησης

Φωτ. Bach Stewart Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια έχουμε μπει σε μια περίοδο επανεξέτασης των δεδομένων εκείνων που δημιούργησαν  και συντήρησαν τους «τόπους» του δυτικού αστικού πολιτισμού από το 1750 περίπου μέχρι πρόσφατ...

Read More

Likes: Το νέο εργαλείο αξιολόγησης

Όπως η εφεύρεση της τυπογραφίας έφερε τα πάνω κάτω στον τότε κόσμο της πρώιμης Αναγέννησης, επιβάλλοντας την όραση πάνω από την ακοή, έτσι και το Ίντερνετ, περίπου 560 χρόνια μετά, ήρθε για να σφραγίζει με τρόπο απόλυτο αυτή την κυριαρχία και παράλληλα να δώσει...

Read More

Θαμπές τραγωδίες και φωτεινά καλοκαίρια. Γενικό σχόλιο και κάποιες προτάσεις

Τελείωσε και αυτό το καλοκαίρι με τις τραγωδίες του∙ όπως κάθε καλοκαίρι και από ό,τι φαίνεται όπως και κάθε επερχόμενο καλοκαίρι, εκτός κι αν αλλάξει κάτι δραματικά. Εδώ και δύο σχεδόν χρόνια αποφεύγω να κάνω συστηματική κριτική στις παραστάσεις αρχαίου δράματος...

Read More

Περί φεστιβάλ: Κάποιες σκέψεις με αφορμή το φεστιβάλ της Αλμάδα

Η Ευρώπη γέμισε από φεστιβάλ όλων των ειδών. Κατά πόσο αυτός ο πληθωρισμός έχει θετικό αντίκρισμα ή όχι στην εξέλιξη και προβολή του θεάτρου (εγχώριου και αλλοδαπού), εξαρτάται από το πώς ο κάθε καλλιτεχνικός διευθυντής διαχειρίζεται τη δυναμική του θεσμού. Κάποιοι αρκούνται...

Read More

Μια αδιάφορη «Νέα ζωή»

Είναι πολύ φυσιολογικό ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης να επαναλαμβάνει τον εαυτό του.   Άλλωστε αυτή είναι η (δική του) σκηνική γλώσσα, αποτέλεσμα πολύχρονης και επίπονης έρευνας και δοκιμασίας,  αυτή τον καταξίωσε, αυτήν υπηρετεί και βελτιώνει και...

Read More

Θεατρίνων αμοιβές και άλλα τινά

Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι όπως όλα τα άλλα. Είναι πολύ ιδιαίτερο, υπό την έννοια ότι δεν ζητά μόνο ταλέντο αλλά και περίσσευμα ρομαντισμού και αγάπης, διαφορετικά εύκολα μπορεί να απογοητεύσει, ιδιαίτερα όταν οι συνθήκες είναι δύσκολες, όπως συμβαίνει στον...

Read More

Σκέψεις και προβληματισμοί γύρω από το θέατρο του 21ου αιώνα

Εάν δεχτούμε ότι ο μοντερνισμός είναι αυτός που εγκαινιάζει τον 20ό αιώνα, ο μεταμοντερνισμός είναι αυτός που τον κλείνει και ταυτόχρονα εγκαινιάζει τον 21ο αιώνα και προλειαίνει το έδαφος για την είσοδο και κυριαρχία του νέου «-ισμού», του μετα-ουμανισμού...

Read More

Επτά γυναίκες μονολογούν

Χωρίς να είναι απόλυτος κανόνας, στην κριτική αποτίμηση ενός θεάματος κυριαρχούν δύο προσεγγίσεις. Η μία λέει ότι η πιο "αληθινή" και "έντιμη" κριτική είναι εκείνη που γράφεται μόλις τελειώσει η παράσταση, όταν ακόμη τα συναισθήματα που προκάλεσε είναι νωπά, ζωηρά,...

Read More

Περί πρωτοπορίας και Συστήματος

Κάποια τσιτάτα ατάκτως ερριμμένα από τον χώρο της (ιστορικής) πρωτοπορίας και του πειραματισμού, με αφορμή  την παράσταση του Δον Κιχώτη (σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα, Μέγαρο Μουσικής, Θεσσαλονίκη) που μπορεί να μην μου άρεσε καθόλου, όμως ήταν ένα καλό ερέθισμα για το παρακάτω σχόλι...

Read More

O Δον Κιχώτης, ο θεατής και ο ύπνος ο βαθύς

Ο Αλόνσο Κιχάδα, γνωστός ως Δον Κιχώτης, είναι ένας μοναχικός καβαλάρης του άπιαστου που αγωνίζεται να αποδείξει πως αυτά που πιστεύει είναι αληθινά. Ο τρόπος που διαχειρίζεται τα ζητήματα που τον απασχολούν δεν διαφέρουν και πολύ από τις βασικές φιλοσοφικές...

Read More

Πυρκαγιές με στυλ

Οι «Πυργαγιές» του Ουαζντί Μουάουαντ είναι ένα έργο επικών διαστάσεων, με πρωταγωνιστές τη Ζαν και τον Σιμόν, τα 15χρονα παιδιά της Ναουάλ, τα οποία επισκέπτονται το γραφείο του συμβολαιογράφου που έχει αναλάβει να τους μεταφέρει την τελευταία επιθυμία της μητέρας τους πριν πεθάνει. Εκεί μαθαίνουν πως για να αναπαυθεί η ψυχή της πρέπει να της...

Read More

Ακτινογραφώντας τα φύλα διά της φιλονικίας

Η «Φιλονικία» είναι από τα πλέον πειραματικά έργα του Μαριβώ. Ενδεικτική και η άρνηση του κοινού της εποχής του να το δεχτεί. Κατέβηκε μετά από μία παράσταση το 1744 και δεν ξαναπαίχτηκε μέχρι το 1938. Ακόμη και σήμερα, αυτοί που δηλώνουν θαυμαστές τού μεγάλου...

Read More

Θεατρική Θεσσαλονίκη (π)άνω-κάτω

Μια από τις βασικές διαφορές ανάμεσα στη θεατρική Αθήνα και στη θεατρική Θεσσαλονίκη, πέρα από τον προφανή όγκο των παραγωγών, είναι και το γεγονός ότι...

Read More

Τι θέατρο ζητά ο 21ος αιώνας;

Τα ευρωπαϊκά έθνη στέκονται, αυτή τη στιγμή, στο κατώφλι μιας δεύτερης μοντερνικότητας, πολύ διαφορετικής όμως από τη μοντερνικότητα του  έθνους-κράτους που αναπτύχθηκε στην καρδιά της (μοντέρνας) Βιομηχανικής Επανάστασης και επιβίωσε σε όλη σχεδόν τη διάρκεια...

Read More