Μανιφέστο: όρος που προέρχεται από τα λατινικά (manifesto) και σημαίνει τη γραπτή διακήρυξη πολιτικού ή κοινωνικού/πολιτιστικού περιεχομένου, όπου
αναφέρονται οι βασικές αρχές ενός κινήματος ή εκφράζονται διαμαρτυρίες για μια δύσκολη κατάσταση...
Ο νόμος της βίας και ο νόμος της οικογένειας
Συνήθως τον «κακό» σε μια ιστορία
τον εντοπίζεις γρήγορα, ώστε εξίσου εύκολα να τοποθετηθείς απέναντι στα
δρώμενα. Όχι όμως στα Ορφανά του Ντένις Κέλι, όπου δεν
ξέρεις ποιον να κατηγορήσεις και ποιον να απαλλάξεις. Και τούτο γατί ο Κέλι δεν βιάζεται να τα πει...
Όταν η ποίηση και η μουσική συναντούν το θέατρο
Μήδεια: μακρὰν ἂν
ἐξέτεινα τοῖσδ᾽ ἐναντίον
λόγοισιν, εἰ μὴ Ζεὺς πατὴρ ἠπίστατο
οἷ᾽ ἐξ ἐμοῦ πέπονθας οἷά τ᾽ εἰργάσω.
σὺ δ᾽ οὐκ ἔμελλες τἄμ᾽ ἀτιμάσας λέχη
1355 τερπνὸν διάξειν βίοτον ἐγγελῶν ἐμοὶ
οὐδ᾽ ἡ τύραννος, οὐδ᾽ ὅ σοι προσθεὶς γάμους
Κρέων ἀνατεὶ τῆσδέ μ᾽...
Όταν το βιβλίο «εκδικείται» το θέατρο: η χίμαιρα της «Χίμαιρας»
Είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν
κριτικό να σχολιάσει αρνητικά μια παράσταση την οποία λάτρεψε τόσος κόσμος (ακούμε
για 100.000). Από την άλλη, είναι παντελώς ανέντιμο να μη δημοσιοποιεί την
όποια διαφωνία του. Σημασία έχει η διαφωνία να έχει επιχειρήματα ώστε να
πείθει. ...
Εν αρχή ο συγγραφέας
O Φάρος
είναι ένα έργο βαθιά γλωσσοκεντρικό, από αυτά που γοητεύουν όλους τους
αγγλοσάξονες οι οποίοι, σε πείσμα των καιρών και των ….Γερμανών, εξακολουθούν
να θεωρούν το θέατρο πρωτίστως τέχνη του συγγραφέα και μετά του ηθοποιού. Ο
σκηνοθέτης είναι γερμανική (και...
Tοπία θανάτου και μνήμης
O
χρόνος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια ψυχή (να τον μετρήσει)
Aριστοτέλης
Tο
θέατρο είναι ένας χώρος πρακτικών και στρατηγικών που αναπτύσσονται από τις
τοπικές κοινωνίες για να επικοινωνήσουν πρώτα με την εγχώρια και κατόπιν με την
αλλοδαπή αγορά (Ashcroft...
Όταν χορεύουν οι λέξεις
Πήγα στη μικρή σκηνή του «Αθήναιον» να
δω τον «Νικόλαο Μάντζαρο» εντελώς απροετοίμαστος. Το κάνω συχνά αυτό με έργα
που δεν γνωρίζω. Μου αρέσει ν’ αφήνω την παράσταση να με ξαφνιάσει, χωρίς να
στριφογυρίζουν στο μυαλό μου λογής-λογής εικόνες και ιδέες από...
Tο θέαμα του σώματος και το υπερθέαμα της (ιατρικής) τεχνολογίας
Ένα παράδοξο συμβαίνει στις μέρες μας. Αν και ζούμε σε
μια εποχή άκρως υλιστική και ωραιοπαθή, σχεδόν ναρκισσιστική, κατά βάθος αυτό
που φαίνεται να ενδιαφέρει τον άνθρωπο πιο πολύ δεν είναι το ίδιο το σώμα του
ως μάζα, αλλά τρόποι να το ξεχάσει. O άνθρωπος θέλει να...
Περί ορατών και αόρατων "θεάτρων" στον Samuel Beckett και μετά
Mε όλες τις επιφυλάξεις που ενέχει ο απόλυτος ημερολογιακός καθορισμός αφετηριών, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κορυφαίο γεγονός που συντείνει τα μέγιστα στην εκ βαθέων επανερμηνεία των καθιερωμένων μοντέλων αναπαράστασης και στη συνακόλουθη υπέρβασή τους στο θέατρο των...
Φανάρια χωρίς φως
Πύκνωσαν απότομα οι παραστάσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Το ΚΘΒΕ μπήκε δυναμικά στο δεύτερο μισό της σεζόν με τέσσερις νέες παραγωγές, την ίδια στιγμή που το ελεύθερο θέατρο επιδεικνύει μια έντονη κινητικότητα, με παραστάσεις τόσο εγχώριας όσο και αθηναϊκής προέλ...
Θεατρικά επί τροχάδην
Στο φουαγιέ του Βασιλικού θεάτρου (ΚΘΒΕ) είδα μια ενδιαφέρουσα περφόρμανς (στα όρια περίπου της διάλεξης), σκηνοθετημένη από την Ελεάνα Τσίχλη. Πρόκειται για την Ιστορία του Β. Μ.- ενός ανθρώπου με κίτρινη μπλούζα, συγκεκριμένα το πορτρέτο του ποιητή Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι,...
H γραφή του ονείρου και η οδύσσεια της γραφής
Oι ιστορίες που περιλαμβάνονται στον τόμο Ονείρου…Οδύσσεια είναι το τελικό κείμενο-σύνθεση της περφόρμανς που σκηνοθέτησε η Xρύσα Kαψούλη για λογαριασμό της DameBlanche, εταιρείας θεάτρου, χορού και άλλων τεχνών (σε συμπαραγωγή με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ΕΜΣ,...
Tο θέατρο του πάσχοντος σώματος και η περίπτωση της Ιθάκης του Δημητριάδη
Ο Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1944. Το 1963, με υποτροφία του βελγικού κράτους, σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες. Το 1968 παρουσιάστηκε στο Παρίσι, από τον Patrice Chéreau, το πρώτο του θεατρικό έργο Η Τιμή της ανταρσίας στη μαύρη...
Το παραμύθι αφέντη/δούλου
Στο Αθήναιον φιλοξενήθηκε (δύο χρόνια μετά την πρεμιέρα
της) η αθηναϊκή παράσταση του Αφέντη και
δούλου (1894-95) του Λέοντος Τολστόι, σε διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη...
Η «πέτρινη» φόρμα της εξουσίας
Όταν ρωτήθηκε κάποια στιγμή ο Ράινερ
Βέρνερ Φασμπίντερ να κατονομάσει τις δέκα καλύτερες ταινίες στην ιστορία του
Γερμανικού κινηματογράφου έβαλε στη λίστα και δυο τρεις δικές του, όχι όμως τα Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ. Το
γιατί είναι δική του υπόθεση και...
Βουκολικά πειράματα
Είναι πραγματικά άξιον κοινωνιολογικής και ανθρωπολογικής
μελέτης το ενδιαφέρον που δείχνουν πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες μας (βλ.
Κακάλας, Καραθάνος, Ζούλιας, Φασουλής κ.ά) για έργα που ανήκουν στην παράδοση
του δραματικού ειδυλλίου. Και το λέω αυτό γιατί πρόκειται...
Δυνατή καταιγίδα
Είδα στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών ένα από τα
τελευταία έργα του πολυγραφότατου Άκη Δήμου, «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα» (2016), σκηνοθετημένο για
λογαριασμό του ΚΘΒΕ από τον Πάνο Δεληνικόπουλο. Ένα έργο-διασκευή της νουβέλας του
Ιωάννη Κονδυλάκη...
Από το θέατρο του πολίτη στο θέατρο του κοσμοπολίτη
Τα ευρωπαϊκά έθνη στέκονται, αυτή τη
στιγμή, στο κατώφλι μιας δεύτερης μοντερνικότητας, πολύ διαφορετικής όμως από
το έθνος-κράτος που αναπτύχθηκε στην καρδιά της (μοντέρνας) Βιομηχανικής Επανάστασης και
επιβίωσε σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του 20ού αιώνα....
Το κλασικό χειροκρότημα, η μοντέρνα σιωπή και τα μεταμοντέρνα likes
Σε μια παράσταση πάντα προσέχω το χειροκρότημα, πότε και πόσο συχνά ο κόσμος χειροκροτεί, εάν χειροκροτεί όρθιος και αν χειροκροτώντας φωνάζει ή σφυρίζει κιόλας. Μου αρέσει να συγκρίνω χειροκροτητές (ή γιουχαϊστές) από διαφορετικές χώρες. Μου αρέσει να βλέπω...
Ταμείο διά της απελπισίας
Είδα στο
Αριστοτέλειο την πολυσυζητημένη και προβεβλημένη (απόλυτα αναμενόμενα και τα
δύο) δουλειά του Λάκη Λαζόπουλου με τον τίτλο, Απελπισίτο. Μια επιθεώρηση η οποία έχει να κάνει με τη φτώχεια, τα
ζόρια που τραβάει ο Νεοέλληνας να επιβιώσει, γι’ αυτό και σκέφτηκα...
