Ανεπίδοτοι έρωτες στο δάσος: Φτωχός Εθνικός «Ιππόλυτος»

Μετά τους αποτυχημένους Βατράχους, και η δεύτερη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου (επίσης στο «Δάσος»), απογοήτευσε. Και μάλιστα, πολύ. Μιλώ για τον Ιππόλυτο, την ευριπίδεια τραγωδία που, όπως τη σκηνοθέτησε η Λυδία Κονιόρδου, δεν ήξερες αν θα ‘πρεπε να κλάψεις, να γελάσεις ή απλά να σηκωθείς να φύγεις. Ακόμη διερωτώμαι πως μια τόσο ικανή θεατράνθρωπος όπως αυτή, κατάφερε  να εξαφανίσει όλα εκείνα τα στοιχεία που θεωρούνται η βάση του έργου, για να καταλήξει σ’ αυτήν την ανεκδιήγητη μουτζούρα.

Read More

Το κιτς που μας ενώνει

Κάθε καλοκαίρι παρακολουθώ σχεδόν όλες τις αριστοφανικές κωμωδίες που περιοδεύουν. Μόλις μπει το φθινόπωρο τις έχω κιόλας ξεχάσει. Και δεν πιστεύω πως είναι θέμα ηλικιακό (τουλάχιστο για την ώρα), αλλά μάλλον ποιοτικό, αφού όλες μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους (στα χωρατά, στις υπερβολές, στα ξεσαλώματα, στα φτηνά σεξουαλικά υπονοούμενα, στην όψη και στην κινησιολογία) που φτάνεις στο σημείο να λες, είδα μία, τις είδα όλες, ή περίπου.

Read More

Λυσιστράτη ήταν και πέρασε: Αριστοφάνης στο «Θέατρο Κήπου»

Παρακολουθώ  τις παραστάσεις των έργων του Αριστοφάνη, γιατί εκτός του ότι μου αρέσει το θέατρό του, είμαι περίεργος να δω επιτέλους μια παράσταση απαγκιστρωμένη από τα γνώριμα επιτελεστικά κλισέ, μια παράσταση που ν’ αναζητά λύσεις σε χώρους που δεν έχουν δοκιμαστεί, όπως ας πούμε είχε πετύχει κάποτε ο Κουν με τους «Όρνιθες».

Read More

Ούτε κεξ ούτε κουάξ: Αναζητώντας βατράχους …στο δάσος

Δεν πάει άλλο με την αριστοφανική κωμωδία. Πιάσαμε πάτο. Ή κοντεύουμε. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε τα ίδια και τα ίδια, να μιλάμε για αδιέξοδα, για αναγνώσεις προκάτ, για έλλειψη φαντασίας. Ελαφρυντικά σίγουρα υπάρχουν. Δεν είναι εύκολη η διαχείριση του χιούμορ. Καμιά εποχή και κανένας  λαός δεν γελούν για τους ίδιους λόγους. Ένα, όμως, είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων: όλοι γελούν με ή σατιρίζουν καταστάσεις και πρόσωπα που γνωρίζουν, που τους αφορούν, γιατί χωρίς αναγνωρίσιμο στόχο τα βέλη της γελαστικής ανατροπής (το χιούμορ σε οποιαδήποτε εκδοχή του κουβαλά το στοιχείο της ανατροπής) πέφτουν στο κενό.

Read More

Παγκόσμιο θέατρο τρόμου

Το θέατρο, ως έννοια και ως πρακτική, βρίσκεται σε μια περίεργη φάση σήμερα.  Aπό τη μια έχει να αντιμετωπίσει μια  πανίσχυρη τεχνολογία, η οποία είναι σε θέση  να αναπαραστήσει (με μεγαλύτερη πειθώ) τα πάντα και, από την άλλη, μια θεατρόμορφη κοινωνία, η οποία το υποκλέπτει διαρκώς ώστε να ενισχύσει τη θεαματικότητα των δράσεών της, ακόμη κι αν αυτές οι δράσεις είναι δολοφονικές, όπως συμβαίνει στις εμπόλεμες συρράξεις.

Read More

Πέρσες χαμένοι στο «Δάσος»

Κάθε χρόνο τα ίδια. Διαφωνίες, γιούχα, προτάσεις, αντιπροτάσεις. Αφορμή οι παραστάσεις των κλασικών. Από τη μια οι οπαδοί της πεπατημένης και από την άλλη οι οπαδοί της ανανέωσης. Δεν θα σχολιάσω το ποιος έχει δίκιο ή αδικο, γιατί δεν έχει κανένα νόημα. Όλοι δικαιούνται να έχουν άποψη. Όμως, καλό είναι να θυμόμαστε ότι μιλάμε για καμιά σαρανταριά όλο κι όλο σωζόμενα έργα, τα οποία ανακυκλώνονται διαρκώς, δώδεκα μήνες τον χρόνο.

Read More