Το σώμα, το πτώμα, το φύλο του θανάτου και το τέλος της αναπαράστασης

H ανθρώπινη φύση προϋποθέτει κίνηση. Aπόλυτη ακινησία σημαίνει θάνατος

Pascal, Pensées

O θάνατος μιας όμορφης γυναίκας είναι χωρίς αμφιβολία το πιο ποιητικό θέμα στον κόσμο

E. A.Poe, The Philosophy of Composition

H  γυναίκα δεν είναι  ποιητής. Eίναι μούσα ή τίποτα

Robert Graves

Kαι βέβαια μια γυναίκα είναι η μούσα. Eάν ήταν η δημιουργός αντί η μούσα, και άνοιγε το στόμα της θα τίναζε στον αέρα την έννοια της ποιητικής δημιουργίας

Kathy Acker

Aνέκαθεν απασχολούσε το σώμα και το τι είναι; Mήπως είναι η αποθήκη της σκέψης; Tο κέλυφος της ψυχής; Tο αγκυροβολείο επιθυμιών; Mια επιφάνεια γεμάτη πολιτισμικά τατουάζ, Ένας όγκος με κοινωνικά εγκαύματα;

Θεωρώ πως όλες ανεξαιρέτως οι ιστορικές περίοδοι παρουσιάζουν το δικό τους πολύ ειδικό ενδιαφέρον  σε σχέση με το σώμα. Για παράδειγμα, έχουμε περιόδους όπου το σώμα παραγκωνίζεται εντελώς για το χατίρι της μελέτης και ανάδειξης της πνευματικής διάστασης του ανθρώπου, λες και ένα σκεπτόμενο μυαλό μπορεί να λειτουργήσει χωρίς σώμα, σε μια καθαρή μορφή ―αποτέλεσμα μάλλον  βαθιά ριζωμένων απόψεων γύρω από το σώμα ως πηγή ανεξέλεγκτων παθών και ορέξεων που θέτουν εμπόδια στην αναζήτηση της γνώσης και της αλήθειας.

Read More

Aπό τον Έλληνα στον Aφρικανό Οιδίποδα: Mια Διαπολιτισμική "Παρανάγνωση"

Όπου υπάρχει τυραννία και καταπίεση, πάντα θα υπάρχει και μία Aντιγόνη

Femi Osofisan, Tegonni

H ανθρωπότητα είναι η φυλή μου

Ola Rotimi

Tον τύραννο γεννά η αλαζονεία

Σοφοκλής, Oιδίπους Tύραννος

Πριν από σαράντα περίπου χρόνια, όταν ο Nιγηριανός νομπελίστας δραματικός συγγραφέας Wole Soyinka, μεταπτυχιακός υπότροφος τότε στην Aγγλία, είχε ζητήσει να εντάξει μία σειρά από διαλέξεις του για την αφρικανική λογοτεχνία στις δραστηριότητες του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Cambridge, η Γενική Συνέλευση, σε ειδική συνεδρία της, αποφάσισε να τον παραπέμψει στο Tμήμα Aνθρωπολογίας, με το σκεπτικό ότι η πρότασή του θα ενδιέφερε πιο πολύ τους συναδέλφους εκείνου του τμήματος παρά τους φιλολόγους[1].

Read More

Ετεροτοπίες και ουτοπίες με αφορμή μια Μήδεια Chicana

Η κουλτούρα εκείνη που προσπαθεί να παρακάμψει τις πιο άγριες όψεις της δικής της ιστορίας το μόνο που επιτυγχάνει είναι να τις διαιωνίζει

C. Plasa, J. Ring (199Ί )

Γιατί είναι σημαντική η ταυτότητα, ατομική, εθνική, καλλιτεχνική κ.λπ; Μια πρώτη απάντηση θα έλεγε πως προσφέρει ένα πλαίσιο για την κατανόηση ή/και τακτοποίηση του κόσμου και των σημείων του. Η ταυτότητα υποδηλώνει όρια, διαχωρίζει οικείους και ξένους. Το άτομο, στην ερώτηση «ποιος είμαι;», απαντά και σε σχέση  με την ομάδα: «είμαι όπως αυτοί ή περίπου όπως αυτοί», δηλαδή όπως και τα υπόλοιπα μέλη που ανήκουν στον κύκλο του «Εμείς». Αισθάνεται ότι αποκτά στάτους/υπόσταση μέσα από την ομοιότητα/ταύτιση.

Read More

«Εκ-κεντρικές» αναγνώσεις αρχαίων μύθων

H ιστορία του θεάτρου είναι ο σταδιακός αποικισμός της πραγματικότητας

Bert States

Σύμφωνα με πολλούς σύγχρονους θεωρητικούς, εκείνο που προβάλλεται μέσα από την ιδεολογία δεν είναι οι πραγματικές σχέσεις των ανθρώπων, αλλά μια φαντασιακή κατασκευή που εξυπηρετεί τους διαχειριστές της εξουσίας. Άποψη με την οποία συντάσσονται και πολλές γυναίκες που ασχολούνται με το κλασικό θέατρο, οι οποίες πιστεύουν ότι ο μύθος, και η τραγωδία που τον ζωντανεύει στη σκηνή, είναι «μηχανισμοί του φύλου», υπό την έννοια ότι διαπλάθουν υποκείμενα και τακτοποιούν ιεραρχίες σωμάτων με βάση ορισμένες αποδεκτές κοινωνικο-οικονομικές προδιαγραφές. Πρόκειται για  «ανδρικές φαντασιώσεις”, μας λένε, που σχεδιάστηκαν για την καλύτερη εκπαίδευση των ανδρών πολιτών μιας δημοκρατικής πόλης (Zeitlin 1985: 63-94), δηλαδή χρησιμοποίησαν το θηλυκό ώστε να κατασκευάσουν ένα πληρέστερο και ισχυρότερο μοντέλο για το αρσενικό (Zeitlin 1996: 363). 

Read More

Θέατρο για τους πολλούς και για τους λίγους

Δεν ανήκω στους φαν της Νένας Μεντή (όπως και κάθε άλλης τηλεοπτικής περσόνας). Το ότι πήγα να τη δω να υποδύεται τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, ήταν πιο πολύ από περιέργεια. Με ιντρίγκαρε η μακροβιότητα του θεάματος. Η αλήθεια είναι πως πέρασα ευχάριστα. Το κείμενο-διασκευή του Πέτρου Ζούλια είχε καλή πύκνωση, γρήγορο βηματισμό και θεατρική εστίαση, όχι όμως κάτι το ιδιαίτερο που να τραβάει την προσοχή.

Read More

Σημαντικά και ασήμαντα εν συντομία

Eίναι σπουδαίο πράγμα να μπορείς να αντιμετωπίσεις τους κλασικούς με μια σχετική «χαλαρότητα». Και εννοώ χωρίς αισθήματα ενοχής, χωρίς απολογίες και, γενικά, χωρίς τα γνωστά βαρίδια. Δε λέω, είναι καλός και αναγκαίος ο σεβασμός των μεγάλων κειμένων. Όταν όμως ακυρώνει τη ζωντάνια τους και καταδυναστεύει την ελευθερία ανάγνωσής τους, τότε κάθε άλλο παρά ευεργετικός είναι.

Read More

Σύγχρονες σωματικότητες

Αυτήν τη στιγμή εννέα στις δέκα νέες ομάδες δοκιμάζονται άλλοτε συνειδητά και άλλοτε από σπόντα με το σωματικό θέατρο. Και καλά κάνουν, εφόσον εκτιμούν ότι αυτό γνωρίζουν  καλύτερα ή γιατί πιστεύουν ότι αυτό τις εκφράζει. Ας μην το προβάλλουν όμως ως κάτι καινούριο ή «επαναστατικό».

Read More