Το δοκιμαζόμενο βακχικό σώμα

Κανένα έργο, όσο σημαντικό και να ‘ναι, δεν αντέχει στις χαρακιές του χρόνου εάν δεν «πειραχτεί». Και ο λόγος είναι απλός. Ένα έργο είναι δέσμιο των ιστορικών συνθηκών που το γέννησαν και το συντήρησαν. Όταν αυτές περάσουν, τότε  επιβάλλονται και οι αναστηλώσεις ώστε να μπορεί να σταθεί ξανά με αξιώσεις μπροστά στο νέο κοινό. Θέλω να πω ότι δεν είναι αυτονόητη η επιβίωσή του, γιατί απλούστατα δεν είναι αυτονόητη η διαιώνιση της επικοινωνιακής του δυναμικής. Και το γεγονός ότι τα πλέον «πειραγμένα» έργα είναι τα κλασικά οφείλεται στο γεγονός ότι μόνο αυτά αντέχουν σε τέτοιου είδους επεμβάσεις.

Read More

Μια τραγουδίστρια φαλακρή και έντιμη

Η Φαλακρή τραγουδίστρια του  Ιονέσκο, που είδαμε στο Blackbox (από το «Θέατρο ΔΕΝ»), είναι ένα έργο που γεννήθηκε (1948)  εισπνέοντας τις αναθυμιάσεις της ατομικής βόμβας, ένα έργο που έδωσε σκηνικό χώρο να γίνει θέαμα η απόλυτη ακύρωση του νοήματος. Όπως απουσιάζει ο Γκοντό από το ομότιτλο έργο του Μπέκετ, έτσι απουσιάζει και από αυτό η φαλακρή πριμαντόνα. Και θα απουσιάζει για πάντα, γιατί σε αντίθετη περίπτωση ο Ιονέσκο θα’ πρεπε να ανοίξει τις πόρτες για την επιστροφή του νοήματος,

Read More

Το θέατρο και ο νέος θεατής μετά τον μεταμοντερνισμό

Ο μεταμοντερνισμός είναι νεκρός; Κι αν ναι, υπάρχει αντικαταστάτης; Η βασική θέση του άρθρου λέει πως κανένας «-ισμός» δεν πεθαίνει, υπό την έννοια της ολοκληρωτικής εξαφάνισης. Απλώς κάποιος άλλος συνεχίζει αντλώντας από τις κατακτήσεις του προηγούμενου. Στην περίπτωσή μας, η  ηγεμονία της ιντερνετικής κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης έχει επιβάλει ένα συγκεκριμένο τύπο γνώσης, εξουσίας και δημοκρατίας που σταδιακά (και μοιραία), αλλάζει όχι μόνο τον τρόπο που γράφει κανείς για το θέατρο ή «πουλά» το θέατρο, αλλά και τον τρόπο που κοιτά κάποιος το θέατρο και συμμετέχει. Το θέατρο, για να επιβιώσει, υιοθετεί ολοένα και πιο συχνά τακτικές και θέσεις που αντανακλούν τη φόρμα και το περιεχόμενο των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Για την τεκμηρίωση της παραπάνω θέσης, το άρθρο αντλεί τα παραδείγματά του από το εμπορικό θέατρο (όπως αυτό εκπροσωπείται από το West End και το Broadway) αλλά και από το εναλλακτικό (θέατρο της επινόησης, θέατρο-ντοκουμέντο, διαδραστικό θέατρο κ.λπ.)

Read More

Το" Όρος Όλυμπος" στα Δημήτρια 2015

Το Mt Olympus του Γιαν Φαμπρ (Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης) που φιλοξενήθηκε φέτος στα «Δημήτρια» ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, τόσο ξεχωριστή που μόνον ένας προκατειλημμένος ή άσχετος θ’ ακύρωνε. Βέβαια, όπως συμβαίνει συνήθως, τέτοιους πάντα πετυχαίνεις. Άτομα που περιφέρουν επιδεικτικά τις κενοφανείς «απόψεις» τους στα φουαγέ, διαλαλώντας στη διαπασών (μπας και δεν τους ακούσουν όλοι) ότι τάχα «Αυτό δεν είναι θέατρο, αυτή δεν είναι σκηνοθεσία, αυτός δεν είναι τρόπος να μεταχειρίζεται κανείς τους μύθους μας» και άλλα γνωστά και απίστευτα βαρετά και σαχλά, που δεν αξίζουν σοβαρού αντιλόγου, γι’ αυτό και τα αντιπαρέρχομαι και μπαίνω κατευθείαν στην ουσία αυτού που είδαμε και για το οποίο ακόμη μιλάει η θεατρική Θεσσαλονίκη.

Read More

Φεστιβάλ και ανανέωση

Μέχρι τώρα δεν έγραψα τίποτε για τις παραστάσεις των «Δημητρίων» και τούτο για λόγους δεοντολογίας και ηθικής τάξης. Ως μέλος της Επιτροπής ήταν σαν να ευλογούσα τα γένια μου. Τώρα που ολοκληρώθηκε το Φεστιβάλ με την εξαιρετικής ευαισθησίας και λεπτότητας παράσταση της Προδοσίας από την ομάδα tgSTAN (ΕΜΣ), και αφού πέρασε κάποιος χρόνος για μια πιο νηφάλια αποτίμηση, υποκύπτω στον πειρασμό να πω δυο λόγια, δίκην υστερόγραφου, στα πεπραγμένα, κυρίως για το σκεπτικό επιλογής των ξένων παραστάσεων, για τις οποίες έφερα και την άμεση ευθύνη, σε συνάρτηση με τις απόψεις μου που αφορούν τη φυσιογνωμία ενός σύγχρονου φεστιβάλ. Αρχίζω με το τελευταίο, ένα θέμα που δεν θα ‘πρεπε καν να απασχολεί αλλά δυστυχώς ακόμη το συζητούμε.

Read More