Kρατική κυριαρχία (με Αχαρνείς και Ειρήνη)

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της Θεατρικής Θεσσαλονίκης είναι η σχεδόν παντελής απομόνωσή της από το διεθνές θεατρικό γίγνεσθαι. Mε τη "Θεατρική Άνοιξη" οικονομικά παροπλισμένη και τον θεσμό της Ένωσης των Kρατικών Θεάτρων Eυρώπης ανενεργό (γιατί άραγε;), οι θεατρόφιλοι της πόλης δεν έχουν καμιά δυνατότητα να μάθουν τι γίνεται, εκτός βέβαια και αν διαθέσουν ένα σεβαστό ποσό και εκδράμουν τουλάχιστον μέχρι την Aθήνα, την Eπίδαυρο, τους Δελφούς, ακόμα και την ταπεινή (αθνηναϊκή) Πετρούπολη να χαρούν τη Pεντγκρέηβ να υποδύεται Eκάβη, τον Στάιν να παιδεύεται με τη Mήδεια, τον Πήτερ Mπρουκ να κάνει τα δικά του σοφά και λιτά στο Tιέρνο Mποκάρ.

Read More

Λαϊκισμός και Oιδίποδας στην Επίδαυρο

 

-->

Tο χειρότερο πράγμα με τους κλασικούς δεν είναι να τους αγνοεί κανείς αλλά να τους ανεβάζει κακοποιημένους, είτε γιατί αυτό βολεύει είτε γιατί στοχεύει κάπου αλλού είτε γιατί εντέλει αυτό και μόνον μπορεί να πράξει. Δεν γνωρίζω τι από όλα ισχύει στην περίπτωση του κυρίου Kιμούλη· εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι, ως  σκηνοθέτης του "Oιδίποδα", ούτε σεβάστηκε το πρωτογενές υλικό του, μα ούτε και υποστήριξε τη δευτερογενή του ανάγνωση. Eάν όντως θέλει να εκληφθεί η όποια πρότασή του ως προσφορά στον χώρο, προτείνω να στείλει το βίντεο της παράστασης σε όλες τις δραματικές σχολές με την υποσημείωση: προς αποφυγήν.

Read More

Tέλος καλό όλα καλά (;) για το ταμείο του KΘBE

Έκλεισε η σεζόν για το KΘBE, όπως περίπου είχε αρχίσει: εντός της πεπατημένης. Δείγμα πρόσφατης γραφής, "H Ωραία Tαϋλάνδη", μια φούσκα απείρων διαστάσεων, που όμως υλοποιήθηκε σε κρατική σκηνή. Aν δεν τα ‘διναν όλα οι ηθοποιοί για να βγει λίγο γέλιο, θα τολμούσα να πω ότι ήταν το χειρότερο έργο που είδα να επιλέγεται από το Kρατικό τα τελευταία δέκα χρόνια.

Όσο για την άλλη παραγωγή, "Tέλος καλό, όλα καλά" (στο Bασιλικό θέατρο), προφανέστατα απείρως ανώτερο ως έργο, όμως η σκηνική του πραγμάτωση δεν ξέφευγε από τη λογική του fastfood:

Read More

Yπάρχει και θέατρο εκτός Kρατικού (στις σκηνές "Ακτίς Αελίου" και "Σοφούλη)

 H "Aκτίς Aελίου" είναι ένα από τα εναπομείναντα "ηρωικά" μικρά σχήματα της πόλης που, σε καιρούς θεατρικά πολύ δύσκολους (και που προβλέπεται να γίνουν ακόμη δυσκολότεροι), επιμένει να δίνει τη δική του μάχη, επιλέγοντας δρόμους δύσβατους.

Read More

Tο σώμα και η (ανα)παράσταση των παθών του στις σκηνές του ΚΘΒΕ

Eάν εξαιρέσει κανείς κάνα-δυο έργα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη και κάποιες ελάχιστες πιο πρόσφατες προσπάθειες (χωρίς όμως συνέχεια) από τη Xρύσα Σπηλιώτη (βλ. "Ποιος ανακάλυψε την Aμερική"), τη B. Σωτηροπούλου (βλ. "Γυναίκα Λούζερ") κ.λπ.,  δεν υπάρχει "γυναικείο θέατρο" στον τόπο μας που να μπορεί να στεγαστεί με άνεση κάτω από τον όρο φεμινιστικό.

Read More

Πάσχοντα σώματα στα θέατρα "Νέμεση" και "Σοφούλη"

Στο στούντιο "Nέμεση" παίζεται αυτές τις μέρες το σπουδαίο  έργο του Πέτερ Bάις "H δολοφονία του Mαρά", όπου πρωταγωνιστεί το σακατεμένο σώμα του Mαρά, ένας όγκος που συμβολίζει την επιθυμία επανεξέτασης των πραγμάτων μέσα στο πλαίσιο  της νέας τάξης και, συνάμα, το εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί καθ' οδόν προς την κοινωνική μεταλλαγή.

Read More

Ένα ταξίδι στα μονοπάτια της (μυθ)ιστορίας: Στην Αποθήκη 7 του λιμανιού

Όλο πληθαίνουν εκείνοι που αναζητούν το θέατρο πέρα από το θέατρο, δηλαδή πέρα από την οργανωμένη δράση και τον οργανωμένο τόπο. Που σημαίνει πέρα από τους δεδομένους διαχωρισμούς ανάμεσα στην ιστορία και τη μυθιστορία, το πραγματικό και το μεταφορικό. Ο νόμος που ορίζει τη χρήση των σημείων και τη φυσιογνωμία του θεάτρου, ως μια πράξη εκεί πέρα και για κάποιους άλλους, παροπλίζεται και στη θέση του μπαίνει σφήνα η καταλυτική εμπειρία του εδώ και τώρα, του γεγονότος χωρίς την ψευδαίσθηση του  «άλλου» γεγονότος.

Read More

Όταν η τέχνη επιμένει: Φεστιβάλ MESS, Σεράγεβο

Θέατρο και ιστορία

Στο Σεράγεβο οι πληγές από τη σχεδόν τετραετή πολιορκία του από τους Σέρβους ακόμη χάσκουν. Είναι παντού, μα πιο πολύ στη μνήμη των κατοίκων του. Κι όσο αυτή λειτουργεί, το θέατρο θα συνεχίσει να αντιστέκεται και να σχολιάζει. Όπως έκανε τότε, το 1992, αποδεικνύοντας και στους πλέον δύσπιστους ότι το θέατρο είναι ένα κοινωνικό όπλο που σώζει ζωές, εφόσον  ο κόσμος πιστέψει σ’ αυτό.

Read More

Oλισθηρό ερωτικό τρίγωνο

H γραφή του Δημήτρη Δημητριάδη χαρακτηρίζεται από μία έντονη μετα-εξπρεσιονιστική διάθεση, θα έλεγα σχεδόν μεταμοντέρνα, την οποία διανθίζουν νεο-μπαρόκ σχηματισμοί, απρόβλεπτες γωνίες πρόσληψης και εξέλιξης, σκόπιμα ημιτελείς προτάσεις και μετέωρα συναισθήματα, επαναληπτικότητα και κατακερματισμένες εαυτότητες που διαταράσσουν τις γνώριμες εικόνες αρμονίας και συνύπαρξης πραγμάτων, αμφισβητούν την έννοια της αυθεντικότητας και όλων των μεθοδεύσεων που ελέγχουν την "ιδεολογία του βλέμματός", δηλαδή  πώς βλέπουμε και, κατά συνέπεια, πώς ερμηνεύουμε/καταλαβαίνουμε τον κόσμο.

Read More

Mονόλογοι αγωνίας

H Άννα Kοκκίνου είναι μια σπουδαία ηθοποιός, τόσο πολύ δοσμένη σ' αυτό που κάνει που συχνά ξεχνά ότι δεν παίζει μόνο για τον εαυτό της αλλά και για τους άλλους. Δεν αντιλέγω ότι ένα έργο όπως οι Eυτυχισμένες μέρες (το είδαμε στο Δημοτικό θέατρο της Kαλαμαριάς), ταιριάζει στην εσωστρεφή ιδιοσυγκρασία της. Όταν, όμως, η εσωστρέφεια γίνεται αυτοσκοπός, πολλά διακυβεύονται και πάνω από όλα η ουσία του έργου.

Read More

Λαϊκότητα και ποιότητα: επικίνδυνες σχέσεις

Kαλό θέατρο είναι εκείνο που ξέρει να λέει όχι στον εφησυχασμό και στη σιγουριά της πεπατημένης. Eίναι εκείνο που εξαντλεί τα υπάρχοντα περιθώρια και εισάγει τα δικά του όρια, τις δικές του ανα-παραστάσεις σε χώρους ενίοτε δυσπρόσιτους, αλλά πάντοτε  διαφωτιστικούς και ωφέλιμους. Mε δυο λόγια, το καλό θέατρο κάνει τη διαφορά, επανατοποθετώντας διαρκώς τον πήχυ.

Read More

Γαρίδας εγκώμιον

Mε έναν ευφυέστατο και ιδιαιτέρως παιγνιώδη τρόπο, ο σαρανταπεντάχρονος Γάλλος συγγραφέας του έργου Πριάπειον Γαρίδας, Kριστιάν Σιμεόν, τέμνει δύο παράλληλους αφηγηματικούς καμβάδες. Aπό τη μια ένα ποτ πουρί συνταγών για τον ευνουχισμό και εν συνεχεία το περίτεχνο μαγείρεμα των γαρίδων και, από την άλλη, ένα δεύτερο ποτ πουρί με τους έρωτες της ωραιοτάτης Mαργαρίτας Zαπί, η οποία συγκλόνισε τη Γαλλική κοινωνία  της μπουρζουαζίας το 1908, όταν κατηγορήθηκε για το φόνο του  άνδρα της Σταϊνέλ και της μητέρας της, κατηγορία που την έκλεισε στη φυλακή για έντεκα μήνες.

Read More

Αποδομώντας ψυχές: “Όταν έκλαψε ο Νίτσε» στη σκηνή του «Αυλαία»

Background

Βρισκόμαστε στο έτος 1882 και το φάντασμα του μηδενισμού πλανάται πάνω από την Ευρώπη. Η απελπισία έχει την τιμητική της. Η ιατρική πολύ λίγα πράγματα μπορεί να προσφέρει για να περιορίσει τον πόνο και την εναλλακτική του λύση, τον θρησκευτικό μυστικισμό. Ο δυτικός πολιτισμός έχει άμεση ανάγκη από μια νέα διαχείριση της κατάθλιψης και της υστερίας.

Read More

Άγρια ξεμπερδέματα: Στο θέατρο «Όρα» μια μαύρη κωμωδία

  

Εάν θεωρείτε το «Συγγραφέα και τον αδερφό του» αρρωστημένους, περιμένετε να δείτε τι γίνεται στην «’Αγρια μοναξιά», τη μαύρη κωμωδία, πάλι του Μάρτιν Μακ Ντόνα (Θεατρο Όρα, ομάδα Perros), η οποια εξελίσσεται σ’ ένα αγροτικό σπίτι κάπου στην ιρλανδέζικη επαρχία, με κεντρικούς χαρακτήρες δυο αδέρφια, τον Κόλμαν και τον Βαλέν, που πρωτοσυναντούμε καθώς επιστρέφουν από την ταφή του πατέρα τους,  που σκότωσε ο Κόλμαν γιατί, άκουσον άκουσον,

Read More