Η κωμωδία είναι ένα είδος που δύσκολα διασχίζει χρονικά και εθνικά σύνορα,
γιατί βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε θέματα επίκαιρα και τοπικού
ενδιαφέροντος. Απ’ αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε γιατί κωμωδίες (και είναι
χιλιάδες) που έσπασαν ταμεία όταν πρωτοπαίχτηκαν ξεχάστηκαν μέσα σε ελάχιστο
χρονικό διάστημα, ενώ, αντίθετα, σοβαρά έργα (δράματα και τραγωδίες), ακόμη και
χωρίς εισπρακτική επιτυχία, εξακολουθούν να απασχολούν την θεατρική κοινότητα.
Ένα σφαγείο σκληρό, όχι όμως αρκετά σκληρό Στο θέατρο «Όρα» τα «Καθάρματα…» του Ρ. Γκαρσία
Είναι πολύ ιδιόμορφη περίπτωση ο συγγραφέας, σκηνογράφος
και σκηνοθέτης Rodrigo García (1964). Το θέατρό του αρχίζει σαν μια πολύ προσωπική
κατάθεση, εμπνευσμένη από τις αργεντίνικες φαβέλες όπου μεγάλωσε, και σταδιακά καταλήγει
να μας αφορά αλλά και να μας διχάζει όλους. Ο Γκαρσία δεν είναι από τους καλλιτέχνες
που περνούν απαρατήρητοι.
Έμφυλες συγκρούσεις Η «Ολεάννα» στο θέατρο Αμαλία
Ο πόλεμος των φύλων
‘Οταν το έργο του Μάμετ «Ολεάννα» έκανε πρεμιέρα στη Νέα
Υόρκη τον Οκτώβριο του 1992, στα πρωτοσέλιδα των αμερικανικών εφημερίδων της εποχής
κυριαρχούσαν οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες γύρω από τις κατηγορίες της Ανίτα Χιλ
εναντίον του εισαγγελέα Κλάρενς Τόμας για σεξουαλική παρενόχληση.
Το εναλλακτικό πολωνικό θέατρο: Φεστιβάλ στη Βαρσοβία και διπλωματία του πολιτισμού
Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στη Βαρσοβία, όπου
παρακολούθησα το φετινό πολωνικό showcase, ένα showcase ψαγμένο, ενημερωμένο, σαφώς πιο εικονολάγνο από
το δικό μας και, θα έλεγα, μακράν πιο τολμηρό.
Αδιέξοδη Λούλου Η ομάδα DameBlanche στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Αν
υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τη Χρύσα Καψούλη, είναι το ότι δεν το βάζει κάτω.
Από τότε που έφυγε από το ΚΘΒΕ και δημιούργησε τη δική της ομάδα DameBlanche, είναι πάντα παρούσα στα
δρώμενα του τόπου με παραστάσεις που ψάχνονται και ψάχνουν.
Πρόλογος στον επίλογο μιας γόνιμης συνεργασίας
Θυμάμαι
σαν να 'τανε τώρα, κι ας έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, την Πηνελόπη Χατζηδημητρίου να καταφθάνει
στο γραφείο μου με ένα καλό Μάστερς ανά χείρας και να συζητά μαζί μου τα
μελλοντικά της σχέδια. Η Πηνελόπη ήταν ένα πολύ οικείο και αγαπητό πρόσωπο.
Αναγνωστικό/ερμηνευτικό εργαλείο και δύο πίνακες
Το βασικό ερέθισμα για τα σχόλια που ακολουθούν υπήρξε ένα
ολιγοσέλιδο κείμενο, που η Αμερικανίδα καθηγήτρια θεατρολογίας Elinor Fuchs
διένειμε στους φοιτητές της, ώστε να τους διευκολύνει να χειρίζονται με
μεγαλύτερη ευχέρεια ένα δραματικό έργο. Διάβασα το κείμενο με κάποια
καθυστέρηση και ομολογώ πως το βρήκα χρήσιμο και πολύ κοντά στα ερευνητικά και
συγγραφικά μου ενδιαφέροντα, γι’ αυτό και το χρησιμοποίησα ως βάση και
πλοηγό των παρατηρήσεων που ακολουθούν. Τώρα, το ότι αποφάσισα να
επικεντρωθώ πιο πολύ στη μελέτη του δραματικού έργου [work] παρά στη μελέτη του
κειμένου της παράστασης [text], οφείλεται σε τρεις λόγους:
The Text Strikes Back: The Dynamics of Performativity Savas Patsalidis & Elizabeth Sakellaridou (eds)
The 20th century theatre has
witnessed the gradual decline of verbocentric drama in favour of the image, the
performing body and more recently the digital and media technology.
Concommitantly the playwright has gradually been superceded as the initiator of
a theatrical production by the director, the performer or the composer of a
hybrid media spectacle.
A Look at Both Sites: Foreword Savas Patsalidis, Elizabeth Sakellaridou
I: Ever since Aristotle relegated spectacle and its
mechanics to the place of least significance among the constituent elements of
the tragic experience, the tension
between technology and drama/theatre has continued unabated. Either as part of drama's thematics or
as a component of its stage (re)presentations, it has proven throughout the
ages to be both a source of anxiety for many playwrights and a source of inspiration
for an equally large number of practitioners.
The kaleidoscope of contemporary Greek dramaturgy
Modern Greek theatre, unlike, say, German and
American, is a theatre basically of dominant trends rather than individuals.
Following the trajectory and the various phases of post Second World War Greek
drama, one notices that from Iakovos Kambanellis, the acknowledged
"father" of modern Greek theatre, to Yiorgos Dialegmenos and more
recently to Panayiotis Mentis, Akis Demou, Vasilis Katsikonouris, Yiorgos
Eliopoulos, Sakis Serefas and Leonidas Poursanides, there is a realistic pattern of
expectations that underpins their conceptions of dramatic character and form.
Contemporary Greek Women Dramatists
I: Despite the fact that there have been more than 50 women dramatists since 1960 (with a total of about 150 plays) very few theatre people are aware of their names or, if aware, willing to seriously examine them as a group. When non-Greek critics think of Greek drama they think mostly of classical drama (which happens to be male drama); and when Greek critics are not thinking of classical drama they think of modern male playwrights.
