Χωρίς να είναι απόλυτος κανόνας, στην κριτική αποτίμηση ενός
θεάματος κυριαρχούν δύο προσεγγίσεις. Η μία λέει ότι η πιο "αληθινή" και "έντιμη" κριτική είναι εκείνη που γράφεται μόλις τελειώσει η παράσταση, όταν ακόμη τα συναισθήματα
που προκάλεσε είναι νωπά, ζωηρά, ζωντανά στη μνήμη. Άλλωστε, αυτός δεν είναι
και ο απώτερος σκοπός μιας παράστασης; Να αγγίξει τον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο του θεατή, να του προκαλέσει το γέλιο ή
το κλάμα ή τη συγκίνηση; Για πολλούς, ναι.
