Το παραμύθι αφέντη/δούλου

Στο Αθήναιον φιλοξενήθηκε (δύο χρόνια μετά την πρεμιέρα της) η αθηναϊκή παράσταση του Αφέντη και δούλου (1894-95) του Λέοντος Τολστόι,  σε διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.

Read More

Η «πέτρινη» φόρμα της εξουσίας

Όταν ρωτήθηκε κάποια στιγμή ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ να κατονομάσει τις δέκα καλύτερες ταινίες στην ιστορία του Γερμανικού κινηματογράφου έβαλε στη λίστα και δυο τρεις δικές του, όχι όμως τα Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ. Το γιατί είναι δική του υπόθεση και δεν μας αφορά. Εκείνο που μας αφορά είναι να μας πείσουν εκείνοι που επαναφέρουν το έργο γιατί το κάνουν. Τι έχει που να δικαιολογεί μια νέα παραγωγή του;

Read More

Βουκολικά πειράματα

Είναι πραγματικά άξιον κοινωνιολογικής και ανθρωπολογικής μελέτης το ενδιαφέρον που δείχνουν πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες μας (βλ. Κακάλας, Καραθάνος, Ζούλιας, Φασουλής κ.ά) για έργα που ανήκουν στην παράδοση του δραματικού ειδυλλίου. Και το λέω αυτό γιατί πρόκειται για μια παράδοση «περίεργη», υπό την έννοια ότι ναι μεν άφησε κάποιες επιτυχίες στο διάβα της (και εννοώ τις επιτυχίες με όρους λαϊκής υποδοχής), όμως δεν άφησε πίσω της κάποια αξιόλογη (υγιή) πρόταση που να σχετίζεται με την πρόοδο του ελληνικού θεάτρου. Εκείνο που άφησε είναι μια παράδοση νόθα, που εμπορεύθηκε την έννοια της ελληνικότητάς,  σε μια εποχή που το θέμα του έθνους, των ριζών κ.λπ. κυριολεκτικά έκαιγε.

Read More

Δυνατή καταιγίδα

Είδα στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών ένα από τα τελευταία έργα του πολυγραφότατου Άκη Δήμου, «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα» (2016), σκηνοθετημένο για λογαριασμό του ΚΘΒΕ από τον Πάνο Δεληνικόπουλο. Ένα έργο-διασκευή της νουβέλας του Ιωάννη Κονδυλάκη «Η πρώτη αγάπη» (1919), που θα μπορούσε κανείς να το κατατάξει στο μοντερνίστικο ρεύμα συνειρμικής γραφής (stream of consciousness), όπως το είχαν υπηρετήσει τότε πολλοί αμφισβητίες του ρεαλισμού (βλ.  Τζόυς, η Γουλφ, ο Προυστ  κ.α).

Read More