Θεατρική Θεσσαλονίκη: απολογισμός 2017

Να πω εξαρχής ότι δεν είδα όλες τις φετινές παραγωγές που παρουσιάστηκαν στις θεατρικές σκηνές της πόλης. Ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατο. Είδα όμως τις περισσότερες. Περίπου ένα 80%. Και με βάση αυτό το ποσοστό πορεύτηκα. Αν έπεσα έξω στη γενική αποτίμηση, ο χρόνος θα δείξει. Μέχρι τότε, ας δούμε πώς διαμορφώθηκε η χρονιά που πέρασε, αρχίζοντας με κάποια ποσοτικά στοιχεία και κάποιες (μοιραία) αναπόφευκτες συγκρίσεις.

Read More

Επικοινωνώντας με τον νέο θεατή

Από τη στιγμή που δεχόμαστε ότι το θέατρο υπάρχει μόνο στα μάτια του κάθε θεατή ξεχωριστά, εκτιμώ πως ο ασφαλέστερος τρόπος να αρχίσουμε τη συζήτησή μας είναι να αναλύσουμε τη φυσιογνωμία αυτού του θεατή, εν προκειμένω του ηλικιακά νέου, πώς διαμορφώνεται, κάτω από ποιες συνθήκες και πώς επηρεάζει τελικά και την ίδια τη φυσιογνωμία του θεάτρου, καθώς και την εκπαιδευτική του αποτελεσματικότητα.

Read More

Όταν οι λέξεις θυμώνουν: (Σ)το Σπιρτόκουτο

Kάθε λογοτεχνικό, και κυρίως θεατρικό, έργο οφείλεις πρωτίστως να το δεις στα χρονικά όρια της εποχής στην οποία και για την οποία γράφτηκε, πριν προχωρήσεις σε συγκρίσεις, ερωτήσεις περί διαχρονικότητας, βιωσιμότητας κ.λπ. Και το Σπιρτόκουτο, η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Γιάννη Οικονομίδη, δεν αποτελεί εξαίρεση. Για τη σωστή αξιολόγησή της, επιβάλλεται η ένταξή της στο ιστορικό πλαίσιο όπου πρωτοεμφανίστηκ.

Read More