Τα «νεφρά» είναι καλά, εμείς δεν είμαστε καλά

Να πω εξαρχής ότι γενικά δεν μου αρέσει ο ρεαλισμός στο θέατρο, όχι μόνο γιατί το θέατρο από τη φύση του δεν μπορεί να είναι ρεαλιστικό, αλλά και γιατί θέλω το θέατρο να προκαλεί και όχι να επιβεβαιώνει τα όρια της κατανόησης που έχω για τον κόσμο. Κάτι που ένας αναγνωρίσιμος ρεαλισμός δεν μπορεί να κάνει, γιατί εάν το έκανε δεν θα ήταν ούτε οικείος αλλά και ενδεχομένως ούτε ρεαλισμός. Εξ ου και οι πολλές επιφυλάξεις μου. 

Read More

Η τραγωδία της σιωπής

Δυο λόγια για το έργο του Λόρκα Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, που είναι και η βάση της Πνιγμονής, που είδαμε στο «Αθήναιον». Ο Λόρκα έγραψε μια μοντέρνα τραγωδία, όπου όλα εξελίσσονται στους χώρους του σπιτιού της Μπερνάρντα, η οποία ζει με τις πέντε κόρες της και την υπηρέτριά της. Πρωτοσυναντούμε τους χαρακτήρες ακριβώς μετά την κηδεία του δεύτερου συζύγου της. Η οικογένεια επιστρέφει στο σπίτι και η μάνα ανακοινώνει ότι το πένθος θα κρατήσει οκτώ χρόνια. Όλες τις πονάει ο αποκλεισμός, μα πιο πολύ τη μικρή Αντέλα, η οποία είναι ερωτευμένη με τον Πέπε που, όμως, προορίζεται για σύζυγος της μεγάλης αδερφής. Καθώς εξελίσσεται η ιστορία οι σχέσεις των πέντε αδερφών περιπλέκονται, εντείνεται η καχυποψία, οι καυγάδες φουντώνουν, το ίδιο και η ζήλια, μέχρι που φτάνουμε στην τρίτη πράξη, όπου η Αντέλα ετοιμάζεται να το σκάσει με τον αγαπημένο της, αλλά γίνεται αντιληπτή και όλα ναυαγούν. Η μάνα εξοργισμένη πυροβολεί τον Πέπε ο οποίος περιμένει την Αντέλα, η οποία τρέχει στο δωμάτιο της αλαφιασμένη, όπου και αυτοκτονεί.

Read More

Καλές ιδέες, επίφοβο θέατρο: Zyklon στο Black Box

Ένα θεατρικό έργο για να κατέβει στην πλατεία δεν το σώζουν οι ιδέες, όσο καλές και να ‘ναι, αν δεν συνοδεύονται από  βαθιά αίσθηση της πλατείας. Το θέατρο έχει μια μοναδικότητα: επικοινωνεί άπαξ. Στην περίπτωσή του δεν ισχύει η συνθήκη της ανάγνωσης ενός βιβλίου. Και ένας από τους λόγους που  οι περισσότεροι πεζογράφοι δυσκολεύονται όταν γράφουν για το θέατρο, είναι γιατί ακριβώς λειτουργούν με τη λογική του μυθοπλάστη-παραμυθά που έχει την πολυτέλεια να γράφει και να ξαναγράφει κάτι μέχρι τελικής (περιγραφικής) πτώσης, γνωρίζοντας ότι και ο δέκτης/αναγνώστης έχει ανάλογο περιθώριο να διαβάσει και να ξαναδιαβάσει.

Read More

Βρετανικός ρεαλισμός ουσίας

Θέλω να κάνω μια δυο γενικές παρατηρήσεις που αφορούν το πολύπαθο δραματικό κείμενο σήμερα. Η πρώτη λέει ότι, τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, η αγγλόφωνη δραματουργία είναι ίσως η καλύτερη στον κόσμο. Και τούτο για δυο πολύ βασικούς λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν υπέκυψε στο δέλεαρ της υπεροχής του σκηνοθέτη (βλ. Γερμανία). Εξακολουθεί να είναι ένα θέατρο κειμενοκεντρικό, υπό την έννοια ότι θεωρεί, ως τον ακρογωνιαίο λίθο του θεατρικού γίγνεσθαι, πρώτα το συγγραφέα. Δεύτερος κατά σειρά έρχεται ο ηθοποιός και τελευταίος και καταϊδρωμένος ο σκηνοθέτης.

Read More

Η μοναξιά της θεατρικής Θεσσαλονίκης

Το περίεργο με τη θεατρική Θεσσαλονίκη είναι ότι, ενώ διαθέτει πολλά ταλαντούχα παιδιά (δείτε πόσα από αυτά διαπρέπουν στην Αθήνα), άξιους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, ένα καλό Τμήμα Θεάτρου (ΑΠΘ), μια καλή Δραματική Σχολή (ΚΘΒΕ), δεν έχει και το ανάλογο θέατρο και εννοώ το θέατρο εκείνο που μπορεί να σταθεί με αξιώσεις οπουδήποτε. Είναι πιο πολύ θέατρο τοπικής κατανάλωσης. Και για να μην θεωρηθεί ότι υπερβάλλω, πείτε μου πόσες από τις εγχώριες θεατρικές παραγωγές τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν ταξιδέψει μέχρι την Αθήνα (δεν συζητώ για εξωτερικό);

Read More

Ανοικονόμητος Ορέστης : Στο θέατρο «Αυλαία» η ομάδα «Χώρος»

Ο Ορέστης του Ευριπίδη είναι μια πιο εξανθρωπισμένη εκδοχή των Ευμενίδων του Αισχύλου, ένας (προσ)γειωμένος στοχασμός επάνω σε θέματα όπως η εκδίκηση, η μοίρα, η δικαιοσύνη, οι ανθρώπινοι δεσμοί κα τα ανθρώπινα πάθη. Σε αντίθεση με τον Αισχύλο, εδώ δεν υπάρχουν Ερινύες και άλλα μυθολογικά όντα για να αποδώσουν δικαιοσύνη. Μπορεί τελικά να είναι ο θεός Απόλλωνας εκείνος που κλείνει τη δοκιμασία του τραγικού ήρωα, όμως ο Ευριπίδης, αυτός ο γενναιόδωρος αιρετικός, δίνει χώρο στον Ορέστη να σώσει τον εαυτό του μέσα από τη σοφιστική και άλλα τεχνάσματα. Όπως, επίσης, δίνει χώρο ν’ ακουστεί η ετυμηγορία του λαού, που πλήρωσε και το τίμημα των πολέμων και της παρακμής.

Read More

Περί οδήγησης και παιδοφιλίας

Mολονότι φεμινίστρια, η Πάολα Βόγκελ δεν λειτουργεί με τη λογική της πολιτικής ορθότητας. Ούτε στις εύκολες απαντήσεις αρέσκεται ούτε στη δημιουργία παραδειγματικών γυναικείων φιγούρων. Tα έργα της είναι περισσότερο στοχαστικά παρά πολεμικά. Eπιμένει να εστιάζει σε θέματα που είναι μεν ταμπού στην αμερικανική κοινωνία, όμως είναι πολύ διαδεδομένα. O στόχος της είναι να σχολιάσει, μέσα από αυτά, τη διαφθορά της κοινωνίας και την επιζήμια λειτουργία των ανθρώπινων προκαταλήψεων.

Read More