Χάρολντ Πίντερ: Μεταξύ του μοντέρνου και του μεταμοντέρνου

-->

Ο Χάρολντ Πίντερ, τον οποίο το Τμήμα Αγγλικής του ΑΠΘ είχε αναγορεύσει σε επίτιμο 

διδάκτορά του το 2000, αποτελεί εδώ και χρόνια το μήλον της έριδος για τους μελετητές του 

σύγχρονου θεάτρου. Και ο λόγος απλός: το σύνολο του έργου του αρνείται την απλή 

κατηγοριοποίηση. Όλοι μπορούν να βρουν κάτι για να στηρίξουν κάποια θέση, αλλά ποτέ κάτι 

που να εξαντλεί όλες τις θέσεις. Υπάρχει ο παράλογος αλλά και ο απόλυτα λογικός Πίντερ.

Read More

Ο πάτος ενός θεσμού

Τη Δευτέρα που μας πέρασε δόθηκαν τα βραβεία της ούτω αποκαλούμενης ακόμη Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Την ονομάζω έτσι, γιατί πραγματικά είναι να απορεί κανείς πώς ακόμη απονέμει βραβεία θεάτρου, τη στιγμή που όλοι σχεδόν οι μάχιμοι και δοκιμασμένοι θεατρικοί κριτικοί, εκείνοι που ξημεροβραδιάζονται στα θέατρα, εκείνοι που διατηρούν τις πιο δημοφιλείς θεατρικές στήλες, έχουν εδώ και δύο χρόνια αποχωρήσει (ενδεικτικά: Καλτάκη, Τσατσούλης, Ιωαννίδης, Μουντράκη, Προύσαλη, Πετάση, Μπλάτσου, Πεφάνης, η αφεντιά μου, μεταξύ άλλων).

Read More

Περί φαντασιώσεων

Τo σημερινό σχόλιο έχει ως αφορμή τη φιέστα με τα λαδοτύρια και το σπληνάντερο που στήθηκε στην «πτωχογειτονιά» της Βουκουρεστίου, με αφορμή τους γάμους της Κρυστάλλως και του Λιάκου, πρωταγωνιστών στο δημοφιλές δραματικό ειδύλλιο Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας του Δημήτρη Κορομηλά, που έκανε πρεμιέρα το 1894 στην Οδησσό και έκτοτε μετρά 15.000 παραστάσεις.

Read More

Με δύναμη από τη Μονή Λαζαριστών: Κεχαϊδης στο ΚΘΒΕ

«Με δύναμη από την Κηφισιά» (1994), του Δ. Κεχαϊδη, στη Μικρή Σκηνή της Μονής Λαζαριστών. Μια μαύρη κωμωδία που μπορεί σε επίπεδο ιδεών, λόγου και προβληματισμών να έχει ξεπεραστεί, όμως σε επίπεδο σκιαγράφησης δραματικών προσώπων ακόμη αντέχει. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο σύγχρονο ελληνικό έργο που να του παραβγαίνει σ’ αυτό. Με μικρές, πολύ μικρές ψηφίδες ο Κεχαϊδης φέρνει στη ζωή τέσσερις χαρακτήρες τρισδιάστατους, στέρεους, πιστευτούς.

Read More