Πεπραγμένα σεζόν

Με τους «Πέρσες» που είδαμε στο Θέατρο Δάσους (τα σχόλιά μου την επόμενη Κυριακή) έκλεισε και τυπικά η σεζόν 2013-14. Σε 150 υπολογίζω τις παραστάσεις που φιλοξενήθηκαν φέτος στις σκηνές της πόλης. Δεν τράβηξαν όλες κόσμο, όπως και δεν ήταν όλες αξιόλογες, όμως με τον όγκο τους και μόνο έδωσαν  έναν έντονο θεατρικό παλμό που εύχομαι να συνεχιστεί, αυτή τη φορά με πιο τολμηρές και φρέσκες επιλογές .

Read More

Μικρά και μεγάλα κράτη

Εθνικό θέατρο, Μάριμπορ, Σλοβενία

Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μου στο Λουξεμβούργο ρώτησα, κατά τη διάρκεια συνέντευξης, τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Μονοδράματος “Fundamental”, πώς αντιλαμβάνεται την έννοια «εθνικό θέατρο». Ξαφνιάστηκε. Μου είπε ότι δεν κάθισε ποτέ να το σκεφτεί, λες και δεν τον αφορούσε. Ίσως. Το Λουξεμβούργο μοιάζει σαν η εξαίρεση σ’ έναν κανόνα που λέει ότι η έννοια του «εθνικού θεάτρου» είναι πολύ πιο φορτισμένη  στις μικρές χώρες από ό,τι στις μεγάλες, γιατί απλούστατα νιώθουν πιο ευάλωτες στα τερτίπια των δυνατών.

Read More

Μετατραυματικές εμπειρίες: Φιλοκτήτης στο Δάσος

.

Η Λήμνος του Φιλοκτήτη μοιάζει με τοπίο μετά από πυρηνική καταστροφή, ένα ερημονήσι (το πρώτο στην ιστορία της δυτικής λογοτεχνίας), που φιλοξενεί ένα πάσχον σώμα, που παράτησαν οι σύντροφοί του καθ’ οδόν προς την Τροία. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε και ο Φιλοκτήτης ζει με μοναδική συντροφιά το τόξο που του χάρισε ο Ηρακλής και την πληγή την ανυπόφορη που του χάρισε το φίδι, όταν εισέβαλε στο χώρο του, στο νησί Χρυσή (Ίμβρος ή Τένεδος), εκεί όπου ήταν και ο βωμός της Νύμφης Χρυσής, ιέρειας της Αθηνάς όπου και κατευθυνόταν για να ζητήσει την προστασία της.

Read More

Ντοκουμέντα και αλήθειες

Η Δυτική Θεσσαλονίκη είναι όπως το Μεταξουργείο στην Αθήνα, το «άλλο» πρόσωπο της πόλης. Ιδίως η περιοχή γύρω από τον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό είναι το σήμα κατατεθέν της τοπικής ετερότητας. ¨Ετσι ήταν πάντα. Εκεί ήταν η γνωστή Μπάρα, η μεγαλύτερη μπουρδελογειτονιά των Βαλκανίων, εκεί και τα χασισοποτεία, οι τραβεστί, οι λούμπεν, οι νταβατζήδες. Εκεί και η πρώτη γερμανικη γειτονιά. Και οι Εβραίοι. Εκεί σήμερα και οι «άλλοι» επιχειρηματίες, Κινέζοι και Πακιστανοί, νόμιμοι και παράνομοι.

Read More

Γειωμένο γαϊτανάκι: Στο θέατρο «Άπολις»

Στο ερώτημα ποιο επάγγελμα ήταν το απόλυτο πρότυπο για τους δραματικούς συγγραφείς στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η απάντηση είναι μία και εύκολη: η ιατρική. Στο επόμενο ερώτημα, «γιατί», η απάντηση και πάλι εύκολη: γιατί η ιατρική προσέφερε το επιθυμητό πρότυπο σκέψης για πολλούς δημιουργούς της εποχής. Όπως ο ιατρικός (επιστημονικός) νους, ανατομεί σώματα ώστε να εντοπίσει προβλήματα και να τα θεραπεύσει, έτσι και ο δραματικός νους καλείται να ακτινογραφήσει ανθρώπινα συναισθήματα, να υπογραμμίσει έξεις και ορέξεις, πάθη και αναταραχές και να τα εκθέσει (όχι κατ ανάγκη θεραπεύοντάς τα).

Read More

Το Λουξεμβούργο μονολογεί: Φεστιβάλ Μονοδράματος “Fundamental”

Είναι μια από τις πιο μικρές χώρες στην Ευρώπη. Μετά βίας 500.000 ψυχές όλες κι όλες. Και από αυτές ένα 60% περίπου είναι ξένοι. Είναι μια χώρα με κατοίκους in transit, μια χώρα όπου κυριαρχούν τρεις γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά). Ένα πολιτιστικό σταυροδρόμι, που, θες δε θες,σε κάνει να διερωτηθείς ως προς τα όρια του «εθνικού» και του «διεθνούς", ως προς τις έννοιες του πολίτη και του κοσμοπολίτη, του εγχώριου και του ξένου. Ό,τι για έναν κάτοικο των Βαλκανίων εμφανίζεται να είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας, στο Λουξεμβούργο φαίνεται να μην απασχολεί, τουλάχιστο στον ίδιο βαθμό.

Read More

Δράση στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό

Ήταν πολύ καλή η ιδέα του Χάρη Πεχλιβανίδη και της Κορίνας Βασιλειάδου να παρουσιάσουν τη συμπαραγωγή του ΚΘΒΕ και της  Parallaxis «Η άλλη όχθη», στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, εκεί που ήταν κάποτε η Μπάρα, η μεγαλύτερη μπουρδελογειτονιά των Βαλκανίων, τα χασισοποτεία, οι μάγκες, οι Εβραίοι, κατόπιν οι βιοτεχνίες και τώρα  οι «άλλοι» επιχειρηματίες.

Read More

Θέατρο χωρίς σημαία

 

-->

Alfred Jarry

Όσο και να μην αρέσει σε πολλούς, είναι προφανές πως όσο θα βελτιώνεται η τεχνολογία και η δυναμική της παγκοσμιοποίησης άλλο τόσο το θέατρο θα καλείται να αναμετρηθεί μ’ ένα περιβάλλον που ολοένα θα χάνει τον ανθρωποκεντρισμό αλλά και τον εθνοκεντρισμό του. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου η τεχνολογία είναι εκείνη που ορίζει τον πολιτισμό πιο άμεσα από ό,τι η θρησκεία, η ηθική και ο ουμανισμός. Αυτή ορίζει τους τρόπους και τις μορφές επικοινωνίας, αυτή δημιουργεί τις προϋποθέσεις διαμόρφωσης νέων κοινοτήτων (και κρατών) και πολιτιστικών μορφών.

Read More