Εν αρχή ο συγγραφέας

O Φάρος είναι ένα έργο βαθιά γλωσσοκεντρικό, από αυτά που γοητεύουν όλους τους αγγλοσάξονες οι οποίοι, σε πείσμα των καιρών και των ….Γερμανών, εξακολουθούν να θεωρούν το θέατρο πρωτίστως τέχνη του συγγραφέα και μετά του ηθοποιού. Ο σκηνοθέτης είναι γερμανική (και κεντροευρωπαϊκή) υπόθεση, γι αυτό δεν φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαίτερα. Όπως και τους Αμερικανούς αλλά και τους Αυστραλούς.

Read More

Tοπία θανάτου και μνήμης

O χρόνος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια ψυχή (να τον μετρήσει)

Aριστοτέλης

Tο θέατρο είναι ένας χώρος πρακτικών και στρατηγικών που αναπτύσσονται από τις τοπικές κοινωνίες για να επικοινωνήσουν πρώτα με την εγχώρια και κατόπιν με την αλλοδαπή αγορά (Ashcroft 2001: 207). Πράγμα που σημαίνει ότι το θέατρο όχι μόνο δεν είναι  άσχετο με τη γενικότερη πολιτική της αναπαράστασης, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο απών τέταρτος τοίχος το κάνει να φαντάζει σαν τη βιτρίνα ενός καταστήματος που εκθέτει τα προϊόντα του, τα οποία κοιτά ο πολίτης (και πιθανός καταναλωτής) χωρίς να αγγίζει.

Read More

Όταν χορεύουν οι λέξεις

Πήγα στη μικρή σκηνή του «Αθήναιον» να δω τον «Νικόλαο Μάντζαρο» εντελώς απροετοίμαστος. Το κάνω συχνά αυτό με έργα που δεν γνωρίζω. Μου αρέσει ν’ αφήνω την παράσταση να με ξαφνιάσει, χωρίς να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου λογής-λογής εικόνες και ιδέες από τις πληροφορίες που συσσώρευσα πριν πάω. Νιώθω πως έτσι δικαιώνω πιο πολύ το ίδιο τον σκηνοθέτη και τους συνεργάτες του, αφού τους δίνω όλο τον χώρο και τον χρόνο να μου γνωρίσουν το έργο και να με πείσουν για τις επιλογές τους. Με δυο λόγια, δεν το «σκηνοθετώ», πράγμα που συνήθως κάνουμε όταν είμαστε πολύ καλά προετοιμασμένοι, και έτοιμοι να (κατά)κρίνουμε ή να ελέγξουμε τα πάντα.

Read More

Tο θέαμα του σώματος και το υπερθέαμα της (ιατρικής) τεχνολογίας

Ένα παράδοξο συμβαίνει στις μέρες μας. Αν και ζούμε σε μια εποχή άκρως υλιστική και ωραιοπαθή, σχεδόν ναρκισσιστική, κατά βάθος αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει τον άνθρωπο πιο πολύ δεν είναι το ίδιο το σώμα του ως μάζα, αλλά τρόποι να το ξεχάσει. O άνθρωπος θέλει να μην πονάει, να μην αγχώνεται μπροστά στη θέα του σώματός του, να μη γερνάει, να μη βλέπει ρυτίδες και σκαμμένο πρόσωπο. Όσο πιο ανεπαίσθητα και απροβλημάτιστα λειτουργούν τα επιμέρους όργανα αυτού του πράγματος που λέγεται σώμα, τόσο πιο εναρμονισμένος με τον περιβάλλοντα χώρο δείχνει να είναι και αυτός που το κουβαλάει. 

Read More