Πέτρες
στις τσέπες του, της Μαρί Τζόουνς (1996). Το έχω δει
σε έξι διαφορετικές εκδοχές (δύο εκτός και τέσσερις εντός χώρας) και κάθε φορά
λέω «εντάξει αυτή είναι και η τελευταία», αλλά ποτέ δεν κρατάω το λόγο μου. Όλο
και τον αθετώ. Και σίγουρα δεν το κάνω για τα βαθυστόχαστα νοήματά του, τα
περισσότερα μιας μάλλον εύπεπτης τηλεοπτικής κοπής. Ούτε για τους φιλοσοφικούς
του στοχασμούς, που δεν ξεφεύγουν από τα τετριμμένα. Ούτε για το διάλογό του.
Επιστρέφω ξανά και ξανά γιατί απολαμβάνω τα ατόφια θεατρικά του υλικά. Απολαμβάνω
τον τρόπο που διαφημίζει την τέχνη του θεάτρου και πιο πολύ την τέχνη του
ηθοποιού. Και εννοώ εκείνου του ηθοποιού του ικανού να ανταποκριθεί στις
συγκεκριμένες απαιτήσεις του έργου, γιατί αν δεν μπορεί άστα να πάνε….
