Μια “αρρώστια” χωρίς ψυχή

Πρώτη επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη (θέατρο Αμαλία) της αθηναϊκής ομάδας Tempus Verum, με το γνωστό  (και χρονολογικά πρώτο) έργο του Φέρντιναντ Μπρούκνερ Η αρρώστια της νιότης (1926), γραμμένο στην καρδιά του εξπρεσιονιστικού κινήματος και στον προθάλαμο της ανόδου του φασισμού. Ένα έργο «κραυγή», γνώριμο μοτίβο στους περισσότερους πολιτικοποιημένους συγγραφείς της περιόδου του Μεσοπολέμου.

Read More

Ξεβρακώνοντας την «ιερή» οικογένεια

Το Festen: Οικογενειακή γιορτή (των Τόμας Βίντερμπεργκ, Μόγκενς Ρούκοφ, και Μπο Χρ. Χάνσεν) οι περισσότεροι κριτικοί το αντιμετώπισαν σαν μια σύγχρονη τραγωδία. Ίσως όχι άδικα, αφού η ίδια η ιστορία δείχνει διαρκώς προς τα πίσω, στις αφετηρίες των δραμάτων εκδίκησης, εκεί όπου η αγία οικογένεια πρωτοστατεί σ’ ένα δράμα όπου όλα τα έλκη κουκουλώνονται μέσα από μια πεισματικά ανακυκλούμενη φαρισαϊκή τυπολατρία.

Read More

Απιστίες και πόλεμοι

Η ζωή μερικές φορές φαντάζει (ή είναι) πιο αληθινή σε δισδιάστατη παρά τρισδιάστατη μορφή. Αυτό περιπου βγαίνει ως γενικό συμπέρασμα από τη «σεξοκωμωδία» της Κέιτ Ρόμπιν, «Πίστη/Faith”, όπου πλέκονται και εμπλέκονται αποκαλύψεις, συγκαλύψεις, παραλήψεις, επικαλύψεις, επαναλήψεις, μίξεις, συμμίξεις κ.λπ.

Read More

Άγευστα μαγειρέματα

Δεν το κρύβω ότι με χαρά υποδέχτηκα την πρωτοβουλία του θεάτρου Καλαμαριάς να εγκαινιάσει τους «Θεατρικούς κύκλους», ένα είδος «μίνι» φεστιβάλ που παιγνιωδώς το ονομάζει  East End (κατά το αγγλικό West End), φιλοξενώντας ένα σύνολο έξι αθηναϊκών παραστάσεων. Και λέω με χαρά, γιατί όπως έγραφα σε πρόσφατο σχόλιό μου, έχουμε ανάγκη να δούμε θέατρο. Στεγνώσαμε. Και αναφέρομαι στο ελεύθερο θέατρο.

Read More

Περί Ανατολής και Δύσης

Είναι γνωστό ότι όσοι κινούνται στο φεστιβαλικό κύκλωμα, ή θέλουν να μπουν σ’ αυτό, περίπου ακολουθούν μια γραμμή που, χωρίς να το επιβάλλει, κατά κάποιον τρόπο προϋποθέτει συρρίκνωση του τοπικού στοιχείου, για το χατίρι ενός όσο γίνεται επικοινωνιακά πιο διευρυμένου σκηνικού λόγου.

Read More