Το (αν)ελεύθερο θέατρο της νέας εποχής

Ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να απέχει από τα θεατρικά της Θεσσαλονίκης περισσότερο από τρεις, μάξιμουμ τέσσερις μέρες. Φέτος έφτασα αισίως τις είκοσι και συνεχίζω να προσθέτω. Και από ό,τι φαίνεται θα φτάσω και τις τριάντα και τις σαράντα. Και βάλε. Και διόλου δεν χαλιέμαι. Η αποχή μου δεν έχει να κάνει με κάποια διαμαρτυρία. Να διαμαρτυρηθώ για ποιο πράγμα; Απλούστατα, αφού εξάντλησα τις παραστάσεις του ΚΘΒΕ και μια-δυο από το ελεύθερο θέατρο, κάθισα στ’ αβγά μου, αφού καμιά (sic!) παράσταση δεν με πείθει να βγω από το σπίτι μου και να πάω να τη δω. 

Read More

Στο χειρουργείο «Μάμετ»

Ο Ντέιβιντ Μάμετ είναι ένας συγγραφέας ο οποίος, σε μια πρώτη ανάγνωση (ή θέαση),  παραπλανεί εντελώς. Έχεις την αίσθηση πως δε έχει να σου πει τίποτα ή ό,τι έχει να πει βρίσκεται εκεί μπροστά σου. Τίποτα από κάτω, τίποτα παραπέρα. Κι όμως δεν είναι καθόλου έτσι.

 Ο Μάμετ είναι ένας πανούργος μυθοπλάστης που άλλα λέει και αλλού σε σπρώχνει να πας. Εξ ου και οι διάφορες ετικέτες που του έχουν κολλήσει: “φαλλοκεντρικός”, “φιλόλογος-πολεμιστής”, "φωτογράφος λέξεων" "βιρτουόζος της βρισιάς", "υπερνατουραλιστής", "Aριστοφάνης του άναρθρου", όλες και με μια δόση αλήθειας όπως και ψέματος.

Read More

Το Μπλε του φόβου και της ελπίδας στο Black Box

Το μπλε είναι ένα χρώμα που θυμίζει Ελλάδα. Τη σημαία της. Τον ουρανό της. Τη θάλασσά της. Τη γαλήνη της, την αγάπη της αλλά και την αλμύρα της, τις φουρτούνες της, τις αναταραχές της, τον αφρό της που κρύβει φόβο και θάνατο.

Read More