Συνέχεια, λοιπόν, του
σημειώματος της 18ης Σεπτεμβρίου, όπου υποσχέθηκα κριτική της
«Λυσιστράτης», του Εθνικού Θεάτρου, μια παράσταση που διαφέρει (ευτυχώς) από
τις γνώριμες προσεγγίσεις-προκάτ, που μας τις πουλάνε οι επιτήδειοι για
καινούργιες.
Περί αριστοφανικών παραστάσεων
Σε αντίθεση με τους μεγάλους μας τραγικούς, ο χρόνος για τον Αριστοφάνη δεν λειτουργεί πια υπέρ του. Όλο και θαμπώνει η λάμψη των έργων του, και τούτο γιατί οι περισσότερες παραστάσεις που βλέπουμε δεν έχουν να μας πουν πια απολύτως τίποτε. Ή μάλλον, ό,τι έχουν να μας πουν έχει ήδη ειπωθεί. Πλέον έχουν πάρει τη μορφή εμποροπανηγύρεως, που στήνεται τσάτρα-πάτρα μέσα από συνεργασίες που πουλάνε τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, με απώτερο σκοπό, φυσικά, το κέρδος. Τα περί πολιτισμού, περί σεβασμού του θεατή, περί βελτίωσης του γούστου του κοινού που μας αραδιάζουν στις συνεντεύξεις τους οι εμπλεκόμενοι είναι λόγια του αέρα. Λέγονται για να λέγονται.
