Μια βαλίτσα κι ένα χαντάκι

Μπορεί το έργο του Μάικ Κένι Το αγόρι με τη βαλίτσα να έχει πρωταγωνιστές παιδιά, να μιλά για παιδιά, να ψυχογραφεί παιδιά, όμως η όλη προβληματική του είναι τόσο κοντά μας που αφορά τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Γιατί ποιος δεν άκουσε για ιστορίες παιδιών που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, που αναζητούν τους γονείς τους, παιδιά που ρήμαξε ο πόλεμος; Παιδιά που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, που διασχίζουν βουνά και λαγκάδια αναζητώντας λίγο φως, λίγη ελπίδα;

Read More

Το διεθνές Φεστιβάλ της Fujairah και ένα σχόλιο για το αραβικό θέατρο

Στο μυαλό του απλού Έλληνα πολίτη η Μέση Ανατολή ταυτίζεται πάντα με κάτι πολιτικό ή βίαιο, ποτέ με κάτι πολιτιστικό.  Μικρή απόδειξη το γεγονός ότι αγνοούμε παντελώς το αραβικό θέατρο, όποιο και να ‘ναι αυτό. Όλες οι επιλογές των καλλιτεχνών μας προέρχονται από το δυτικό κόσμο, ακόμη και των καλλιτεχνών εκείνων που δηλώνουν τη δυσπιστία τους απέναντι στον δυτικό πολιτισμό. Δεν υποστηρίζω ότι ντε και καλά πρέπει να μας αρέσει το θέατρο των χωρών αυτών. Αλλά εφόσον θέλουμε να έχουμε μια σφαιρική εικόνα, μόνο ευεργετική μπορεί να είναι η γνωριμία μας μαζί του, και μάλιστα σε μια περίοδο που εκτιμώ πως γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα και κάτω από περίεργες συνθήκες.

Read More

Οι πεταλούδες πετάνε ακόμη;

Μια εποχή συντηρητική τη διαδέχεται συνήθως μια εποχή πιο ανήσυχη. Για παράδειγμα, τον τρελό καταναλωτισμό και τον εύκολο (πλην όμως πλασματικό) πλουτισμό των 20s στην Αμερική τον διαδέχτηκε το βασανιστικό Κραχ των 30s. Τον υλισμό και το συντηρητισμό της κουλτούρας των προαστίων των  50s, πάλι στην Αμερική, διαδέχτηκαν τα πιο «άτακτα», αστικά και πολύχρωμα 60s, με τα ουτοπικά τους κοινόβια, τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις, το ώτο-στοπ, τα ναρκωτικά, τη ροκ εν ρολ, τα μακριά μαλλιά, τις καθιστικές διαδηλώσεις, τη ψυχεδέλεια, το Βιετνάμ, τις δολοφονίες ηγετών, την ανυπακοή σε δασκάλους και γονείς, την απελευθέρωση από τα δεσμά του γάμου. Στις δόξες του το Playboy.

Read More

From the Years of Utopia to the Years of Dystopia (Savas Patsalidis & Anna Stavrakopoulou, in: The Geographies of Contemporary Greek Theatre)

The problem with periodization, in any field, is to decide on what basis to establish the boundaries between one period and the next. There are no rules. Different nations and cultures have different models of periodization because they experience history and understand culture in a different way. Some may choose as their organizing principle an influential ruling figure (i.e. Queen Elizabeth, Queen Victoria, Napoleon) or a ruling elite (i.e. the Meiji Era in Japan); others a significant cultural or an economic event (the Agrarian Revolution, the Industrial Revolution, the Depression Years—the 1930s in the U.S.A.), others a religious reform (Luther), others a national trauma (the Holocaust) or decimal numbering systems (fin de siecle, the 1960s, etc.).

Read More