Tα κλισέ και το θέατρο της Κιτσοπούλου με αφορμή τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α

Η Λένα Κιτσοπούλου είναι από τις δημιουργούς που τους αναγνωρίζω ένα πράγμα: την ικανότητά τους να γράφουν με μια γλώσσα που κάθε ανάσα της απελευθερώνει θέατρο. Θα τολμούσα να πω μάλιστα πως, αυτή τη στιγμή, δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάποιον άλλο Έλληνα θεατρικό συγγραφέα που να της παραβγαίνει σ’ αυτόν τον τομέα. Ο λόγος της, αβίαστος, φυσικός, ασθμαίνων, με καλά ρυθμισμένη δοσολογία κενών, εύστοχα και εύστροφα στρεβλωμένος και στραμπουληγμένος, εντυπωσιάζει, γιατί είναι ο απόλυτα «δικός μας» λόγος.

Read More

Περφόρμανς: παγίδες και υποσχέσεις "Από πρώτο χέρι"

 

Περί περφόρμανς

Είναι πράγματι ενδιαφέρουσα η διάθεση που επιδεικνύουν ολοένα και περισσότεροι καλλιτέχνες μας να εγκαταλείψουν τα γνώριμα συστατικά του θεάτρου και να δοκιμαστούν ποικιλοτρόπως με υλικά της περφόρμανς (επιτέλεσης).

Βέβαια, αυτή η αγάπη για το συγκεκριμένο χώρο δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Οι σελίδες της θεατρικής ιστορίας είναι γεμάτες από ανάλογα παραδείγματα. Αρκεί μια ματιά στην ιστορική πρωτοπορία (αρχές του 20ού αι.) για να μας πείσει, τότε που σουρρεαλιστές, φουτουριστές, ντανταϊστές και εξπρεσιονιστές είχαν μετατρέψει την ποιητική της περφόρμανς στο απόλυτο must της θεατρικής εμπειρίας και πρακτικής.

Read More

Καλό και κατανοητό μάθημα

Το κατά πόσο αξίζει κανείς να ασχοληθεί με το Μάθημα του Ιονέσκο, έχοντας ήδη την εμπειρία θέασης ή και ανάγνωσης δεκάδων παρόμοιων ή ακόμη και καλύτερων έργων, η απάντησή μου είναι: «ναι». Αν όχι για τις ιδέες του, τουλάχιστον για τον τρόπο που χειρίζεται το λόγο και τις σημασίες του. Χωρίς να δηλώνω φαν του Ιονέσκο, πιστεύω πως το έργο αυτό αντέχει. Και θ’ αντέχει όσο η ανθρώπινη επικοινωνία θα συνεχίσει να είναι ένας γρίφος, ένα σταυρόλεξο για πολύ λίγους (ή και καθόλου) λύτες.

Read More

Πάρτι χωρίς υπόγειες διαβάσεις

Όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το Πάρτι γενεθλίων (στις 19 Μαϊου του 1958), ο Χάρολντ Πίντερ τ’ άκουσε πολύ χοντρά από τους κριτικούς. Όλα τους έφταιγαν: ο λόγος, η έλλειψη ενιαίας πλοκής, το μυστήριο που δεν λύνεται, οι αινιγματικοί χαρακτήρες, ποιοι είναι, τι συμβολίζουν, από πού κρατάει η σκούφια τους.  Απόλυτα κατανοητή η στάση τους.

Read More

Η (μετα)μοντέρνα οδύσσεια του Βόυτσεκ

Το γεγονός και μόνο ότι ο Γκέοργκ Μπύχνερ μπήκε στο ανθολόγιο των μεγάλων ονομάτων του παγκόσμιου θεάτρου με τρία μόνο έργα (Λεόντιος και Λένα, Ο θάνατος του Δαντόν και Βόυτσεκ), και μάλιστα το ένα, το τελευταίο, ημιτελές, λέει πολλά σε ό,τι αφορά το εύρος και το βάθος του προβληματισμού του. Αν δε αναλογιστεί κανείς και το γεγονός ότι πέθανε μόλις στα 23 του χρόνια από τύφο, τότε μιλάμε για ιδιοφυΐα.

Read More

Χορογραφώντας τη βία: Κουρδιστό πορτοκάλι

Το Κουρδιστό πορτοκάλι (1962), το γνωστό διήγημα του Άντονι Μπέρτζες (Anthony Burgess), είναι ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά δείγματα της αναδυόμενης αντικουλτούρας των 60s, ένα απόλυτα δυστοπικό σκιτσάρισμα μιας κοινωνίας η οποία μπαίνει δυναμικά στον άγνωστο χώρο του μεταμοντέρνου και της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει ακριβώς τι την περιμένει. Μιας κοινωνίας όπου όλος ο Τρίτος Κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό, με τις αποικίες πρώτες να σέρνουν τον χορό.

Read More