Διασκεδαστική δημιουργία

Παρά τα δυσοίωνα μηνύματα που αφήνει στο πέρασμά της η κρίση, το θέατρο στη Θεσσαλονίκη συνεχίζει να το παλεύει. Φέτος άνοιξαν τρεις νέοι, πολύ ωραίοι, χώροι (σε ισόγειο —επιτέλους). Είναι το θέατρο «Black Box» του Θωμά Χαρέλα, το Θέατρο «Τ» της Γλυκερίας Καλαϊτζή και το θέατρο  «Vis Motrix» του Κώστα Γεράρδου (μετακινήθηκε από την περιοχή της Ρωμαϊκής Αγοράς στη Βασ. Γεωργίου). Αν τα προσθέσουμε στα ήδη υπάρχοντα, τότε η περιοχή Φαλήρου έχει τα περισσότερα θέατρα από οποιαδήποτε άλλη περιοχή στην πόλη (σύνολο οκτώ). Καθόλου άσχημα, για να γίνουν ωραία πράγματα.

Read More

Μια αινιγματική φιγούρα: «Η γυναίκα της Ζάκυθος» στον κινηματογράφο «Φαργκάνη»

Η γυναίκα της Ζάκυθος του Διονύσιου Σολωμού, ένα κείμενο με «άτακτη» συγγραφική και εκδοτική ιστορία, φιλοξενήθηκε για λίγες παραστάσεις στη σκηνή του κινηματογράφου Φαργκάνη που, κατά πως φαίνεται, έχει βάλει στόχο να μπει στο θεατρικό χάρτη της πόλης. Δεν είναι κακό, αρκεί να αποκτήσει τις προδιαγραφές εκείνες που θα το κάνουν να είναι θέατρο. Και το λέω αυτό γιατί όλοι οι πρώην κινηματογράφοι που μετατράπηκαν σε θέατρο εκ των πραγμάτων δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν τα εγγενή προβλήματα του χώρου, ιδίως σε ό,τι αφορά τις σχέσεις σκηνής/πλατείας. Και αυτό φάνηκε και στην παράσταση η Γυναίκα της Ζάκυθος που ερμήνευσε η Όλια Λαζαρίζου, κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δήμου Αβδελιώδη.

Read More

Παράσταση-προσφορά: Το ΘΕ.ΑΜ.Α στο «Άνετον»

Διαβάζω στο πρόγραμμα της παράστασης του έργου του Έντουαρντ Άλμπι, Ιστορία ζωολογικού κήπου, ότι η ομάδα Ατόμων με Αναπηρία ΘΕ.ΑΜ.Α φιλοδοξεί να ιδρύσει την πρώτη Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης, αμφισβητώντας έτσι τον ισχύοντα νόμο του Υπουργείου Πολιτισμού ο οποίος έχει θεσπίσει ως βασικό κριτήριο επιλογής στις ανώτερες δραματικές σχολές την αρτιμέλεια. Σωστή διεκδίκηση, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα ΑΜΕΑ αποτελούν ένα 9% του πληθυσμού της χώρας.

Read More

Η δημιουργικότητα της σιωπής

Η σιωπή στις τέχνες ήταν πάντα ένα  συναρπαστικό πεδίο διερεύνησης. Είναι η στιγμή εκείνη κατά την οποία το άτομο αναγκάζεται να αφουγκραστεί πράγματα που ακριβώς επειδή θεωρεί αυτονόητα δεν τα προσέχει. Η σιωπή, σε αντίθεση με άλλες εμπειρίες, δεν περιγράφεται. Είναι κάτι που βιώνει κάποιος. Όπως συνέβη στην περίφημη περφόρμανς του Τζων Κέιτζ, για παράδειγμα, το 1952, όπου η σιωπή «έγραψε».

Read More