Ανυπάκουοι χαρακτήρες

Είναι γνωστό πως όσο πιο μεγάλος είναι ο βαθμός αναγνωρισιμότητας των σκηνικών δρωμένων, τόσο πιο εύκολα ταυτίζεται ο θεατής μαζί τους. Εν τάχει ν΄αναφέρω το «Μεγάλο μας τσίρκο» (ΚΘΒΕ), όπου τόσο οι κώδικες όσο και το περιεχόμενό της παράστασης εισπράττουν φέτος το πιο ζεστό, μαζικό και παρατεταμένο χειροκρότημα ανά την επικράτεια. Κάτι που δεν βλέπουμε να γίνεται στον χώρο του εναλλακτικού θεάτρου, όπου η προσέγγιση της πραγματικότητας καταφεύγει σε διαφορετική εργαλεία,  γεγονός που προκαλεί ένα είδος «ανασφάλειας» στον θεατή, ο οποίος, μπροστά στο «άγνωστο» ή το ασυνήθιστο, συνειδητοποιεί ότι αυτά που θεωρεί ως βασικά συστατικά του θεάτρου δεν ισχύουν πια. Εξ ου και η cool θέαση.

Read More

Το χειροκρότημα

Πάντα αφουγκράζομαι το χειροκρότημα του κοινού. Και ομολογώ πως δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνομαι, από τη θέση του κριτικού, να με καταπιέζει, γιατί ακριβώς δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια διαφωνίας. Όσο πιο έντονα χειροκροτεί το κοινό, τόσο πιο πολύ ενισχύει την εικόνα της ομοιογένειας (σε βάρος της διαφοράς) και, εν συνεχεία, τη θέση ενός έργου ή μιας παράστασης (ή μιας αισθητικής ή ιδεολογίας) στην ιστορία (και στο ταμείο).

Read More

Από τη βουκολική Γκόλφω στη γκόθικ: Στο Principal του Μύλου ο έρωτας του Τάσου

Πέρασαν περίπου εννέα χρόνια από τότε που ο Σίμος Κακάλας και η ομάδα του «Χώρος» παρουσίασαν την  “Γκόλφω” του  Σπυρίδωνα Περεσιάδη στο φουαγιέ του Κρατικού Θεάτρου, και η φαντασία τους συνεχίζει να καλπάζει. Δεν τους έφτανε η πρώτη μεταμοντέρνα εκδοχή, τώρα εμφανίζονται με μια μετα-ουμανιστική γκόθικ που είναι όλα τα λεφτά.

Read More