Έχοντας
γυρίσει την πλάτη στις απόλυτες απαντήσεις του θετικιστή 19ου αιώνα--που
όρισαν εν πολλοίς και την πορεία του 20ού --, ο 21ος αιώνας,
με λιγότερες βεβαιότητες στις αποσκευές του, δίνει τον δικό του αγώνα ορισμού
της έννοιας του «πραγματικού» σε όλα τα επίπεδα: εθνικά, προσωπικά, έμφυλα,
φυλετικά, καλλιτεχνικά. Τίποτα δεν βρίσκεται πλέον στο απυρόβλητο. Όλα
επανεξετάζονται, οπότε, μοιραία επιστρέφουν και όλα τα ερωτήματα που απασχόλησαν
και στο παρελθόν: Τι είναι είδος; Τι είναι φύλο; Τι είναι θέατρο; Τι είναι
δημιουργία; Τι είναι αυθεντικότητα; Τι είναι αναπαράσταση; Τι είναι παρουσία; Τι
είναι πραγματικότητα; Τι είναι όριο; Τι είναι ανεκτικότητα; Τι είναι ιστορία; Τι
είναι κοινό; Τι είναι ορθό και τι όχι; Τι είναι Εξουσία; Ακόμη: τι είναι
Άνθρωπος και τι μηχανή;
-
Aπό την ποιητική του μοντέρνου στην ποιητική του μεταμοντέρνου: εμπλουτισμένος πίνακας
Πώς ερμηνεύω τον κόσμο όπου συμμετέχω; Και τι είμαι μέσα σ’ αυτόν;
Σκέψεις με αφορμή τους Πέρσες online
Εν αρχή κάτι
κοινότοπο: Πολύ σπάνια θα περάσει παράσταση από την Επίδαυρο που δεν θα διχάσει
το κοινό. Είτε στην ορχήστρα είναι οι τραγικοί είτε ο Αριστοφάνης, η κερκίδα
είναι πάντα ετοιμοπόλεμη. Προοδευτικοί από τη μια συντηρητικοί από την άλλη, κουλτουριάρηδες
από δω λαϊκιστές από κει, γνώστες και άσχετοι, φανατικοί του χώρου και
τουρίστες των πολιτισμών, πολίτες και κοσμοπολίτες, κλασικοί και μεταμοντέρνοι.
Όλες οι θεατρικές φυλές ραντεβού στην
Επίδαυρο, το απόλυτο καλλιτεχνικό και
εθνικό site. Άρα,
σημειολογικά ο ιδανικός τόπος να εκφραστούν θέσεις και αντιθέσεις, εθνικές και διεθνιστικές
αντιπαραθέσεις.