Εδώ
και αρκετά χρόνια ακούμε διαρκώς βαρύγδουπες εξαγγελίες «θανάτων»: της ιστορίας, της θρησκείας, του
μαρξισμού, του φροϋδισμού, του έθνους, του
καπιταλισμού, της ιδεολογίας, της μεταφυσικής, του Θεού, της ταυτότητας, του
είδους, του γένους, της οικογένειας, του ανθρώπου. Παντού πλανάται σαν φάντασμα πάνω από τα κεφάλια μας μια διάχυτη αίσθηση κάποιου τέλους, που γίνεται πιο έντονη σε ιδιαίτερες στιγμές,
όπως λ.χ. η πρόσφατη (για πρώτη φορά: παγκόσμια) πανδημία η οποία πυροδότησε, μεταξύ άλλων, και έναν έντονο
διάλογο με αφορμή τις διαδικτυακές προβολές θεατρικών παραστάσεων (και δράσεων). Ωφελούν ή
ζημιώνουν την υπόθεση θέατρο; Ακυρώνουν ή προαναγγέλλουν την άφιξη ενός άλλου
θεάτρου; Πού πάει τελικά το γνώριμό μας δραματικό θέατρο; Η οντολογία του; Το "εδώ και τώρα" του. Μήπως σε ένα καινούργιο "Μετά" το "Μεταδραματικό", που τόσο εύστοχα το προσδιόρισε ο Γερμανός θεωρητικός Λέμαν; Και αν "ναι", πού μπορεί να είναι αυτό; "Μετά" το θέατρο ή "πριν" από το θέατρο ή σε "άλλο" θέατρο;
