Σύστημα και πρωτοπορία

Στα περισσότερα δελτία Τύπου, που φτάνουν στο ιμέιλ μου από διάφορες ομάδες, κυρίως μικρές, διαβάζω μονίμως για παραστάσεις πρωτοποριακές,  εναλλακτικές, πειραματικές. Και φυσικά χαίρομαι. Από την άλλη, όμως, και προβληματίζομαι. Τι μπορεί να σημαίνουν άραγε αυτοί οι βεβαρημένοι, ιδεολογικά και αισθητικά, όροι; Όταν η ζωή τρέχει τόσο γρήγορα, ποιος μπορεί να προπορευθεί ή, για να το θέσω αλλιώς, ποιος προλαβαίνει να προπορευθεί; Και πόσο θ’ αντέξει πριν τον ποδοπατήσει η επερχόμενη εναλλακτική πρόταση;

Read More

Γέλιο κονσέρβας στο Ράδιο Σίτυ

Τα περισσότερα θέατρα στην πόλη έχουν ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τους ως προς το είδος των παραστάσεων που θέλουν να φιλοξενούν. Η «Αυλαία», για παράδειγμα,  επιλέγει πιο μικρές και ευέλικτες παραστάσεις από τον ευρύτερο χώρο του μη εμπορικού θεάματος. Το Μέγαρο Μουσικής  αντλεί, λογικά, από τη δεξαμενή του μεγάλου μουσικού θεάματος. Αριστοτέλειο και Εγνατία είναι πιο κοντά στο εμπορικό, με κάποιες σποραδικές παρενθέσεις.

Read More

Πολυμήχανος Άμλετ στο «Αριστοτέλειο»

Ο Άμλετ είναι ο πρώτος ψυχοσυναισθηματικά ολοκληρωμένος δραματικός ήρωας στην ιστορία του θεάτρου. Θα μου πείτε, μα προηγήθηκαν οι αρχαίοι. Ναι, όμως όλοι αυτοί ήταν τραγικές μορφές παρά πρόσωπα. Τον Άμλετ μπορεί κάποιος να το φανταστεί να περπατά στους δρόμους μιας σύγχρονης πόλης. Δεν μπορεί όμως να φανταστεί τον Προμηθέα ή τη Μήδεια.

Read More

Ηθοποιοί ενός κατώτερου Θεού

Μολονότι είναι εκατομμύρια, δεν τα βλέπουμε ούτε καν τα φανταζόμαστε στη σκηνή. Και αναφέρομαι στα άτομα εκείνα που ένεκα κάποιας αναπηρίας (ας μου επιτραπεί να εντάξω εδώ και την προχωρημένη ηλικία) είναι στο περιθώριο της πολιτιστικής ζωής του τόπου. Στο θέατρο, για παράδειγμα, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το πάσχον σώμα ως μεταφορά και όχι ως κυριολεξία. 

Read More

Ένας «τρελός» Ντύρενματ στο «Μελίνα Μερκούρη»

Οι περίεργες σχέσεις γλώσσας και αλήθειας ήταν πάντα ψηλά στην ατζέντα των δραματικών συγγραφέων. Από τις Βάκχες, στο Βασιλιά Ληρ, τον Κάσπαρ, μέχρι την Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας, η λίστα είναι εντυπωσιακή.

Read More

Περί εξουσίας και κοινωνίας: Οι Αλεπούδες και ένα Μπετόν στο θέατρο «Αυλαία»

Το έργο της βρετανίδας Ντον Κινγκ Αλεπούδες εκτυλίσσεται σ’ ένα αδιευκρίνιστο μέρος, όπου η γη δεν παράγει τίποτα. Οι αρχές κρίνουν ότι κάποιος φταίει. Και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι φταίνε οι αλεπούδες. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Και τι είναι μια αλεπού; Μήπως δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια βολική λύση κάθε φορά που κάτι στραβώνει; Σε κάθε περίπτωση, η κεντρική εξουσία αποφασίζει να στείλει τον εκπρόσωπό της στη φάρμα του Σαμουήλ και της Ιουδίθ για επιτόπια έρευνα.

Read More

Πάσχοντα σώματα: σπουδή στη διαφορετικότητα

Μπορεί κάποιες παραστάσεις να έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους και λόγοι πρακτικοί να μην μου επέτρεψαν να τις σχολιάσω, όμως, από τη στιγμή που μένουν ζωντανές στη μνήμη μου, νιώθω υποχρέωση να πω δυο λόγια. Είναι σαν μια ελάχιστη ανάγνώριση αυτού που πέτυχαν.

Read More