Θεατρικοί αποχαιρετισμοί

Παρόλη την κρίση, η θεατρική σκηνή της Αθήνας (κυρίως) και δευτερευόντως της Θεσσαλονίκης προσφέρουν ένα φάσμα επιλογών που όντως εντυπωσιάζει. Βέβαια, αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Και στο παρελθόν υπήρχε πλούσια προσφορά, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό. Κι αυτό εξηγείται.

Read More

Σκηνικές αστοχίες: «Άγριος σπόρος» στο Αριστοτέλειο

Συμβαίνει κι αυτό. Δηλαδή, να διαβάσεις ένα θεατρικό κείμενο, να σου αρέσει και, όταν το δεις στη σκηνή, ν’ απογοητευτείς. Αναφέρομαι στον «Άγριο σπόρο» του Γιάννη Τσίρου, έργο που, ενώ το χάρηκα ως ανάγνωσμα., δεν μπορώ να πω το ίδιο όταν το είδα στο «Αριστοτέλειο». Και να σκεφτεί κανείς ότι όλοι οι παράγοντες συνηγορούσαν υπέρ μιας εξαιρετικής παράστασης. Πριν μπω στους λόγους της αποτυχίας, δυο λόγια για το ίδιο το κείμενο.

Read More

Μονολογώντας ασκόπως: “Η Βασιλική” στο “Αυλαία”

Από την αρχή, αυτό: ο μονόλογος δεν είναι για όλους. Και ευτυχώς, γιατί έτσι θα …χάναμε τ’ αβγά και τα πασχάλια. Το ότι έχουμε πενήντα και εξήντα παραστάσεις μονολόγων κάθε σεζόν, δε σημαίνει και κάτι. Οι περισσότεροι δεν βλέπονται. Γίνονται για να γίνονται ή γίνονται γιατί δεν κοστίζουν πολλά.

Read More

Αποκαλυπτικός ρεαλισμός: Άγριος σπόρος

O Γιάννης Τσίρος, από τους πλέον ταλαντούχους θεατρικούς συγγραφείς της νέας γενιάς, έχει κλείσει δέκα χρόνια από την πρεμιέρα του πρώτου, και βραβευμένου από το Υπουργείο Πολιτισμού, θεατρικού του έργου Αξύριστα πηγούνια (2004) --με θέμα τη σωματεμπορία αλλοδαπών γυναικών-- και έκτοτε συνεχίζει να καταθέτει την έγνοια και την αγωνία του για τα πράγματα που συνθέτουν το μωσαϊκό της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.

Read More

Γιορτή για τη ζωή: «Κάτω από το γαλατόδασος» στο Όρα

 

Αν περιμένετε ν’ ακούσετε κάποια ιστορία με αρχή και τέλος, μάλλον θα απογοητευτείτε. Γιατί στο «Κάτω από το γαλατόδασος», το ποιητικό δράμα του Ντύλαν Τόμας (1953), τίποτα δεν συμβαίνει. Ή μάλλον, αυτά που συμβαίνουν είναι τα μικρά και καθημερινά απλοϊκών ανθρώπων,

Read More

Μονολογώντας θεατρικά

 

-->

Άλλη μια χρονιά ο μονόλογος φαίνεται ν’ απολαμβάνει ιδιαίτερη αποδοχή. Μονόλογοι για όλα τα γούστα, ποιητικοί, αυτοβιογραφικοί, δραματικοί. Χωρίς να τους έχω μετρήσει, πρέπει να ξεπερνούν τους πενήντα. Η οικονομική κρίση είναι προφανές πως οδηγεί όλο και πιο πολλούς καλλιτέχνες, έμπειρους και άπειρους, στην αγκαλιά του.

Read More

Μια άλλη πρόταση από την ομάδα 4FM

 

Το σωματικό θέατρο κινείται σε χώρους που δεν συνηθίζει να πηγαίνει το δραματικό θέατρο. Ανατρέπει τις γνώριμες ιεραρχίες και τις μεθοδολογικές βεβαιότητες, πράγμα που σημαίνει ότι απαιτεί έναν άλλο τρόπο θέασης για να εκτιμηθεί. Το να προσπαθήσει κανείς να συλλάβει την εκφραστική του δυναμική με όρους της λογικής, της γραμματικής ή της ρητορικής είναι μάταιο. Η σημειωτική δεν βοηθά.

Read More

Το μυαλό στο βεστιάριο

Χρόνια τώρα παρακολουθώ τη θεατρική κίνηση της Θεσσαλονίκης και ποτέ δεν έχω δει τέτοια μαζική κινητοποίηση γύρω από μια παράσταση. Ούτε στις χρυσές εποχές του Κλυνν και του Λαζόπουλου. Από παιδάκια νηπιαγωγείου μέχρι γερόντια σε αναπηρικό καροτσάκι. Όλη η πόλη στο πόδι. Ουρές στα εκδοτήρια από το πρωί.

Read More

Μια ιδιαίτερη παράσταση: Ο Ίψεν στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών

Στο  «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» ακούμε την εξής ερώτηση: «πώς ανεβάζει κανείς το ‘Πέερ Γκυντ;’». Και η απάντηση: «στο ραδιόφωνο». Ακόμη κι αυτός ο Ίψεν έλεγε ότι ο μόνος τρόπος ν’ ανέβει το έργο του είναι μέσα από τη φαντασία του αναγνώστη. Είναι τέτοιο το εύρος, οι διακλαδώσεις, οι υπόγειες διαδρομές του, οι απρόβλεπτες εκτινάξεις του, που πραγματικά πρέπει να πασχίζει κανείς πολύ να το τιθασεύσει.

Read More