Xειροκροτήματα, δράματα και απορίες

Είμαι κι εγώ ένας από τους  χιλιάδες θεατές που είδαν τη Nτόλλυ  του KΘBE στη σκηνή του Bασιλικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη. Kαι ακόμη διερωτώμαι, τι ήταν τελικά εκείνο που την έκανε την εισπρακτική επιτυχία της σεζόν: η "ακαταμάχητη" σκηνική της αρτιότητα ή το θεατρικό γούστο του κόσμου;

Read More

Πανελλήνιες πρώτες στη Θεσσαλονίκη

Mέχρι τώρα μόνο το Kρατικό Θέατρο ταξίδευε εκτός Θεσσαλονίκης και ενίοτε η Πειραματική. Tώρα είναι και άλλοι. O Γιάννης Pήγας (Πανδαιμόνιο 7) και ο Δημήτρης Σακατζής (Oύγκα Kλάρα) τα μάζεψαν πριν από λίγο καιρό και πήγαν να δείξουν τη δουλειά τους στην Αθήνα, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς επαρχιωτισμούς και ανασφάλειες. Έκαναν εκείνο που οφείλει να κάνει κάθε καλλιτέχνης που πιστεύει στον εαυτό του και τον σέβεται. Tο 'χουμε πει άπειρες φορές: χωρίς ρίσκο, ανοίγματα, εξωστρέφεια, όραμα και συνεργασία με άλλες θεατρικές δυνάμεις τίποτα δεν γίνεται.

Read More

Η Γκόλφω της φαντασίας και η Νόρα της καθημερινότητας: Στο πλαίσο των 48ων Δημητρίων στην ΕΜΣ και στο «Μελίνα Μερκούρη»

Στα πολύ επιτυχημένα 48^α Δημήτρια, κάποιες εκδηλώσεις άρεσαν περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Απόλυτα φυσιολογικό, σ’ ένα πρόγραμμα που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και τα κοινωνικά στρώματα. Ένεκα περιορισμένου χώρου, θα σταθώ σε δύο περίπου συνομήλικα έργα, τη “Γκόλφω” και τη “Νόρα”, το πρώτο για να κάνω έναν ήπιο αντίλογο στο γενικότερο ενθουσιασμό κοινού και κριτικής και, στο δεύτερο, για να καταθέσω τον προσωπικό μου ενθουσιασμό. 

Read More

Η Θεσσαλονίκη θέλει όραμα

Τα 48α Δημήτρια θα περάσουν στην ιστορία του θεσμού σαν μια πολύ επιτυχημένη διοργάνωση. Παρά το πολύ μικρό μπάτζετ (330.000), η οργανωτική επιτροπή κατάφερε να στήσει ένα πρόγραμμα φρέσκο, ποικίλο  και ζωντανό. Κάποιες (οι περισσότερες) παραστάσεις άρεσαν πολύ (βλ. «Γκόλφω») και κάποιες δίχασαν πολύ, όπως το «Σύσσημον», για παράδειγμα, μια σκηνική πρόταση που δοκίμαζε αντοχές, όρια  και υποκριτικούς κώδικες.

Read More

Διεθνείς συνευρέσεις: Στη Μονή Λαζαριστών και στο Αθήναιον

Εδώ και δεκαπέντε μέρες περίπου η Θεσσαλονίκη συζητά και βλέπει θέατρο. Ένα κράμα από διεθνείς και εγχώριες παραγωγές έχουν δημιουργήσει μια εορταστική ατμόσφαιρα, που εύχομαι να αφήσει βαθιά τα ίχνη της στο σώμα της πόλης, ώστε να επιδιωχθεί επανάληψη και του χρόνου.

Read More

Περιμένοντας τι; Ένας Γκοντό στο Κέντρο Θεατρικής Έρευνας

 

Αν υπάρχει ένα έργο που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει το απόλυτα κλασικό έργο του μοντέρνου θεάτρου, αυτό είναι το «Περιμένοντας το Γκοντό» του Σ. Μπέκετ. Είναι η πιο περιεκτική συμπερίληψη των κατακτήσεων του θεάτρου του 20ού αιώνα, και ένας ενδεικτικός προθάλαμος αυτών που θα ακολουθήσουν. Ένας κόσμος με έντονη την αίσθηση του θανάτου, του ανολοκλήρωτου και του τεμαχισμένου. Ένα δραματικό σύμπαν κατοικημένο από άτομα που το μόνο που ζητούν είναι τη σιγουριά ενός σταθερού κέντρου που να τους εγγυάται κάποια συνέχεια στην αφήγηση, στο θέατρο της ζωής τους.

Read More

Πουλώντας νοσταλγία

 

Με αφετηρία το Μπρόντγουεϊ και το Γουέστ Εντ, βλέπουμε εδώ και μερικά χρόνια να πληθαίνει η μεταφορά παλιών ταινιών (κυρίως μιούζικαλ) στη σκηνή. Στην Αθήνα, για παράδειγμα, έχουν ήδη ανακοινωθεί για φέτος παραγωγές όπως: «Κουρδιστό πορτοκάλι», «Κόκκινα φανάρια», «Όλα για τη μητέρα μου», «Μερικοί το προτιμούν καυτό». Και έπεται συνέχεια.

Read More

Ημιτελές «Σύσσημον»: Η ομάδα Χώρος στην ΕΜΣ

Μολονότι έχουμε πολλά και ικανά άτομα στο θέατρο, δεν έχουμε ακόμη αναπτύξει κάποια ολοκληρωμένη σκηνική αισθητική που να συνδυάζει με επιτυχία το εγχώριο και το ξένο. Συνήθως αυτό που ονομάζουμε ελληνική πρωτοπορία κάθε άλλο παρά ελληνική ή πρωτοπορία είναι. Κατά κανόνα είναι δάνεια από γερμανικές συνήθως δοκιμές, τα οποία ενσωματώνονται σε μια παράσταση άλλοτε με λιγότερη και άλλοτε με περισσότερη επιτυχία.

Read More