Αν και γράφτηκε πριν από 23 χρόνια, στις απαρχές της
ιντιφάντα, εξακολουθεί να γοητεύει καλλιτέχνες και θεατρόφιλους, όχι μόνο γιατί
πραγματεύεται ένα σύνθετο πολιτικό ζήτημα, αλλά και γιατί αγγίζει πολλά και ποικίλα
άλλα ζητήματα που μας αφορούν γενικώς, όπως δεσμοί αίματος, προδοσία, πίστη, αδελφική
αγάπη κ.λπ., ζητήματα τοπικά και παγκόσμια, επίκαιρα όσο και διαχρονικά.
-
Aπό την ποιητική του μοντέρνου στην ποιητική του μεταμοντέρνου: εμπλουτισμένος πίνακας
Πώς ερμηνεύω τον κόσμο όπου συμμετέχω; Και τι είμαι μέσα σ’ αυτόν;
Ομιλούντα θηλυκά σε ημιτελή δρώμενα: Στο θέατρο «Σοφούλη»
Ο δημόσιος λόγος, όπως και οι δημόσιες πράξεις, ήταν
πάντοτε ανδρικό προνόμιο. Η γυναίκα εξ αρχής είχε να επιλέξει ανάμεσα στο
κουτσομπολιό ή την απόλυτη σιωπή. Μ’ αυτό κατά νου, δεν είναι διόλου
συμπτωματικό το ότι στην ιστορία διαβάζουμε μόνο για άνδρες ρήτορες. Από τη
στιγμή που το θέμα της ρητορικής είναι σοβαρό, εξυπακούεται ότι δεν ανήκει στα
«φυσιολογικά» προνόμια της γυναίκας, η οποία εκ φύσεως ρέπει προς το ανάλαφρο,
το ιδιωτικό και το ασήμαντο, συνεπώς εξαντλείται κάπου ανάμεσα στην κουζίνα και
την τραπεζαρία.