Ένα πάρκο κι ένας Αγαμέμνονας: Στο «Άνετον» και το ‘Όρα»

Σε ένα κατάμεστο «Άνετον» ο Θωμάς Βελισσάρης παρουσίασε, στο πλαίσιο του διεθνούς θεατρολογικού συνεδρίου που διοργάνωσε το Τμήμα Αγγλικής του ΑΠΘ με θέμα το θέατρο και η πολιτική της θέασης, την περφόρμανς του «Το πάρκο», εισπράττοντας ένα από τα πιο θερμά χειροκροτήματα από τους ξένους όσο και τους Έλληνες θεατές.

Read More

Ο μεταμοντερνισμός του Εθνικού Θεάτρου

Όταν πριν από δύο χρόνια ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου ανακοίνωνε την πρόθεσή του να στεγάσει το σκεπτικό των ρεπερτοριακών επιλογών του κάτω από το στίχο του ποιήματος του Ι. Πολέμη «Τι είναι η πατρίδα μας», έθετε ταυτόχρονα και δύο σοβαρά ζητήματα: το ένα σχετικό με το ρόλο  ενός εθνικού θεάτρου και το άλλο, σχετικό με τον ορισμό της εθνικής δραματουργίας (ποιο μπορεί να θεωρηθεί «εθνικό» έργο;).

Read More

Ο «επικίνδυνος» θεατής: Fake Time στο «’Αριστον»

Ο μεταμοντερνισμός από την αρχή είχε εστιάσει μέρος της συζήτησής του επάνω στην ήττα του ατόμου από την υψηλή τεχνολογία, άποψη που φαίνεται να μη συμμερίζονται οι σημερινοί νέοι, οι οποίοι ζουν σ’ ένα περιβάλλον όπου αισθάνονται αρκετά δυνατοί, καθώς θεωρούν ότι οι πράξεις τους είναι αναγκαία προϋπόθεση για να πάρει σάρκα και οστά το πολιτιστικό προϊόν.

Read More

Μια αντιφατική παράσταση

Από την εποχή της εισβολής των Νορμανδών μέχρι σήμερα, τη Θεσσαλονίκη τη στοιχειώνουν δεκάδες φονικά.  Ένα από τα πιο προβεβλημένα είναι του Αριστείδη Παγκρατίδη, γνωστού και ως «ο δράκος του Σέιχ Σου», μια ιδιαίτερη περίπτωση περιθωριακού που λειτούργησε ως βολικό θύμα της τότε αστυνομικής εξουσίας, η οποία, με συνοπτικές διαδικασίες τον συνέλαβε, τον καταδίκασε τετράκις εις θάνατον, τον εκτέλεσε και ξεμπέρδεψε.

Read More

Απλά και ανθρώπινα: Στην «Αυλαία» η ομάδα Sforaris

Εξαρχής αυτό: νομίζω πως είναι η καλύτερη δουλειά της ομάδας Sforaris (εξαιρώ το «Πάσχα», που δεν είδα). Αναφέρομαι στο «Γιοί και κόρες»  που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι και τώρα φιλοξενείται στη σκηνή του θεάτρου «Αυλαία». Μια δροσερή, καθαρή και έντιμη περφόρμανς χτισμένη επάνω σε θραύσματα αφηγήσεων δεκάδων νέων και γερόντων από την Κέρκυρα μέχρι τη Λευκωσία, με θέμα την αναζήτηση της ευτυχίας.

Read More

Παλεύοντας με μεγαθήρια: Ένας Άμλετ στο «Άνετον»

Ο Άμλετ είναι το απόλυτο σύμβολο του σκεπτόμενου ανθρώπου, εκείνου που ζει διαρκώς με την αγωνία να πράξει το σωστό, μόνο που δεν μπορεί ν’ αποφασίσει. Εάν οι Έλληνες τραγικοί μας έδωσαν τις πιο συναρπαστικές τραγικές μορφές, ο Σέξπηρ μας έδωσε συμπυκωμένο όλο τον ανθρώπινο ψυχισμό. Ορισμένοι θέλοντας να ερμηνεύσουν έναν ήρωα του οποίου χαρακτηριστικό είναι η αδυναμία του να είναι ηρωϊκός, τονίζουν τη μελαγχολία του.

Read More

Λίγο γέλιο για αλλαγή: Στο «Ράδιο Σίτυ» και το «Εγνατία»

Η κωμωδία είναι, από τη φύση της, είδος εφήμερο, που βασίζεται σε τρέχουσες καταστάσεις, ως επί το πλείστον τοπικού χρώματος. Και αυτή ακριβώς η φύση των υλικών της την κάνει ακόμη πιο δύσκολη, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος το οικείο να οδηγήσει σε λύσεις του συρμού. Και δεν μιλάμε για την εξαίρεση αλλά για τον κανόνα.

Read More

Το θέατρο μετά τον μεταμοντερνισμό

Θα έχετε προσέξει ότι σε πολλά θεατρικά δρώμενα ο θεατής δεν είναι απλώς ένας παθητικός δέκτης, αλλά και ένας συν-δημιουργός, τάση που έρχεται να δέσει με μια γενικότερη αλλαγή στον χώρο των τεχνών, που περίπου προαναγγέλει το τέλος του μεταμοντερνισμού και την άφιξη μιας διάδοχης κατάστασης, που για την ώρα ακούει σε διάφορους περιγραφικούς όρους όπως «ανα-μοντερνισμός» «περφορματισμός» κ.λπ.

Read More