Ένα παραμύθι και μια κομπανία: Από την «Ανοιχτή σκηνή» του «Άνετον»

 

Η παραχώρηση του θεάτρoυ «Άνετον» σε «θεατρικές φωνές» της Θεσσαλονίκης, τώρα στον δεύτερο χρόνο λειτουργίας της, έχει αποδειχτεί μια πολύ ουσιαστική παρέμβαση της αντιδημαρχίας πολιτισμού στα εγχώρια πολιτιστικά δρώμενα. Ο θεατρόφιλος έχει την ευκαιρία να δει και κρίνει πού βρισκόμαστε θεατρικά και τι μέλλον προδιαγράφεται.

Read More

Ρυθμικότητα που ταξιδεύει: Στο «Αυλαία» ένα θέατρο για τ’ αφτιά

Ξέρω ότι μια κριτική είθισται να δημοσιεύεται ευθύς αμέσως μετά την παράσταση ώστε να γνωρίζει και ο αναγνώστης της στήλης κάνα δυο πράγματα παραπάνω για ν’ αποφασίσει. Κάποιες φορές, ευτυχώς ελάχιστες, αυτό δεν είναι εφικτό, οπότε το δίλημμα που τίθεται είναι κατά πόσο αξίζει να δημοσιευτεί με κάποια καθυστέρηση ή να ξεχαστεί. Τις περισσότερες φορές κάνω το δεύτερο.

Read More

Τα φαντάσματα της «Οδύσσειας» στο Εθνικό θέατρο

Την εβδομάδα που μας πέρασε βρήκα το χρόνο και διάβασα όλα σχεδόν τα δημοσιεύματα που αφορούσαν τη σκηνοθεσία της «Οδύσσειας» από τον Μπομπ Γουίλσον (Εθνικό Θέατρο). Τα περισσότερα είχαν επιφυλάξεις, που άρχιζαν από τις «αμερικανιές» του σκηνοθέτη μέχρι την «ελαφρότητα» της ματιάς του.

Read More

Δύσκολο πράγμα το «άλλο» θέατρο: Στο «Άνετον» και στο «’Ορα»

Ένα από τα βασικά ελλείμματα της θεατρικής Θεσσαλονίκης εξακολουθεί να είναι η απουσία βιώσιμης και αξιόλογης εναλλακτικής σκηνής. Κατά καιρούς εμφανίζεται κάποιο σχήμα με υποσχέσεις, το οποίο, στην καλύτερη περίπτωση τα μαζεύει και φεύγει στην Αθήνα και, στη χειρότερη, κάθεται και βολοδέρνει εδώ, σ’ ένα περιβάλλον χωρίς προοπτική.

Read More

Σύγχρονο πολιτικό θέατρο

Πολλοί υποστηρίζουν ότι, μολονότι βιώνουμε μια βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση, δεν βιώνουμε και μια αντίστοιχη άνθηση του πολιτικού θεάτρου.  Θα συμφωνήσω μαζί τους, εάν σκέφτονται το πολιτικό με τους όρους του παλιού, του εργατικού, του προλεταριακού, του αναρχικού, του στρατευμένου δράματος. Δηλαδή, με την ανάμνηση εποχών ιδεολογικών βεβαιοτήτων ως προς το ποιος θα σώσει τον κόσμο, με τον προοδευτικό

Read More

Ένα γυάλινο παραμύθι: Στο «Αυλαία» το πιο πολυπαιγμένο έργο του Γουίλιαμς

Ο  «Γυάλινος κόσμος» έκανε πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ το Μάρτιο του 1944, τέσσερις μήνες πριν από τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ από τους Γιαπωνέζους και ένα χρόνο πριν ο Τσόρστιλ εισαγάγει τον όρο «Σιδηρούν παραπέτασμα». Είκοσι τέσσερις φορές θα φέρει το χειροκρότημα του κοινού τους ηθοποιούς στη σκηνή για υπόκλιση. Εν μία νυχτί ο Τένεσι Γουίλιαμς γίνεται ο μεγάλος σταρ του εγχώριου θεάτρου. «Η απόλυτα καταστροφική επιτυχία»,

Read More

Ξαναπαίζοντας την απώλεια: Στη Βίλα Καπαντζή ο «Βυσσινόκηπος»

Το να χάνεις το θέατρό σου σίγουρα και πονάει και προκαλεί ανασφάλεια. Από την άλλη, όμως, ενεργοποιεί τη φαντασία, γιατί σ’ αναγκάζει να αναζητείς διαρκώς τρόπους και τόπους να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Και απ’ αυτή την άποψη έχω την αίσθηση πως τελικά ίσως βγει κερδισμένη η Πειραματική Σκηνή, η οποία, από τότε που πήρε τη μεγάλη απόφαση να κλείσει το «Αμαλία» είναι διαρκώς στον δρόμο.

Read More

Ρυθμική (απο)δόμηση: Οι ευτυχισμένες μέρες της Γουίνι στον «Άνετον»

Tα έργα του Μπέκετ είναι ένας κόσμος με έντονη την αίσθηση του θανάτου, του ανολοκλήρωτου και του τεμαχισμένου. Ένα δραματικό σύμπαν κατοικημένο από άτομα που το μόνο που ζητούν είναι τη σιγουριά ενός σταθερού κέντρου που να τους εγγυάται κάποια συνέχεια στο θέατρο της ζωής τους. Άτομα εν αναμονή του Γκοντό που δεν έρχεται, και που όμως αρνούνται να το δεχτούν και πεισματικά παραμένουν στη σκηνή του «θεάτρου» τους.

Read More