Eάν δούμε το αμερικανικό
θεατρικό έργο στο σύνολό του, θα διαπιστώσουμε ότι ο όγκος του αποτελείται από
ένα σώμα κειμένων επικεντρωμένων κατά κύριο λόγο στην ορατή, τη μετρήσιμη όψη
των φαινομένων και ελάχιστα σε κάποια κρυμμένη ή άλλη (αφηρημένη)
διάστασή τους. Ό,τι δεν μπορεί να εκλογικευτεί είτε μένει εκτός είτε
κατατάσσεται στα “παράλογα” φαινόμενα, στα ακραία ή ακόμη και στα “μη
αμερικανικά”. Kαι αυτό όχι γιατί το άνοιγμα
σε άλλους κόσμους φοβίζει φιλοσοφικά, αλλά γιατί φοβίζει (πρωτίστως) εισπρακτικά.
